dinsdag 26 juni 2012

Kunst is een feestje!


Mozart, het popidool avant la lettre Frans Liszt, de Parijse Salon, Impressionisme, ongelooflijke kunstprietpraat, edelkitsch, kunst voor boven de bank, kunstsubsidies, Peking, Joop van de Ende en Andy Warhol. Hebben die iets met elkaar te maken dan? Nou, wat mij betreft wel. En het verband met die titel “Kunst is een feestje”?
Dat ga ik maar eens haarfijn uitleggen.

 Een aantal jaren lang, zeven om precies te zijn, heb ik elk kwartaal een Kunststukje geschreven in het bijna glossy te noemen Magazine van de Nederlandse Club aan de Côte d’Azur. Dat waren dus 28 artikelen van 3 tot 4 pagina’s met zeer afwisselende onderwerpen over de beeldende kunst. Met daarbij natuurlijk plaatjes. Want beeldende kunst zonder plaatjes is net zoiets als een Europees Voetbalkampioenschap zonder ballen.
Maar ik merkte dat het schrijven van die artikelen naast dit vorig jaar gestarte blog toch een behoorlijke tijdwissel op me trok. Vandaar dat het 28ste Kunststukje ook het laatste werd. En dat had dus de titel “Kunst is een feestje”. Want voor mij hoort kunst dat gewoon te zijn. Ondanks alle huidige controverses over subsidies, kunstelite en politiek beleid.

Het leek me interessant dat laatste Kunststukje hier toch maar eens extra in de schijnwerpers te zetten. Want een blog leent zich er meestal niet zo goed voor om dieper op allerlei zaken in te gaan. Dan wordt ’t al snel als te lang ervaren. Terwijl dat bij zo’n artikel nou juist wel weer de bedoeling is. Nieuwsgierig geworden na het voorgaande? Met de link http://www.toosvanholstein.nl/artikelen/artikel28.html ben je direct op de plek waar het staat op mijn website www.toosvanholstein.nl .

Daar wordt dan ook wel duidelijk wat het verband is tussen de foto’s bij deze blogaflevering. Want ik kan me zo voorstellen dat de link tussen een foto van het Mamac (het Museum voor Moderne kunst in Nice), een 19de eeuwse spotprent van de Fransman Daumier en “Die fünf Sinne” van de Oostenrijkse 19de eeuwse schilder Hans Makart niet voor de hand liggend is. Tot volgende week.
TOOS.


dinsdag 19 juni 2012

De Beatles hun Abbey Road, TOOS haar Abbey Square


Ik moest aan die beroemde LP (gôh, wat was dat ook al weer, een LP?) van de Beatles denken door dat Abdijplein in Middelburg waarover ik onlangs al schreef. Engels abbey, Nederlands abdij, zeg maar eens dat ik m’n talen niet spreek! En “TOOS haar Abbey Square” klinkt toch beslist niet onaardig.
Maar dat Abdijplein dus, al heel lang het bestuurlijke en culturele zenuwcentrum van Zeeland.

Een paar weken geleden was ik daar druk bezig op verzoek van de organisatie van  Middelburg VólKoren. Er kwamen enkele “muziekwerken” van mij te hangen ter verhoging van de feest en zangvreugde bij dit bekende Zeeuwse korenfestival. Op zeker moment stak een ambtenaar van het Provinciehuis het plein over. Hij zag mijn werk en was direct heel enthousiast over die zogenaamde digicompo’s op het plaatmateriaal alu-dibond, kunst die ik signeer met TOOS. “Die verdienen het om te hangen in de Loggia van het plein”. Ik had, vond ik, geen enkele reden om dat tegen te spreken. Want die zogenaamde Loggia is een oude galerij aan één kant van het Abdijplein, afgeschermd daarvan door een aantal gigantisch grote ramen. En ook nog zichtbaar vanuit elke pleinhoek.

Nog niet zo lang geleden heeft Beatrix er een permanent op één van de muren bevestigd kunstwerk onthuld ter ere van ons aller Vader des Vaderlands, Willem van Oranje. Maar daarnaast is er meer dan genoeg ruimte om regelmatig andere kunst te tonen. Ik heb intussen begrepen dat dit normaal gesproken zeer ruim van te voren moet worden aangevraagd en beoordeeld. Was ik dus even een geluksvogel dat drie dagen later mijn werken daar al hingen. Hoezo zouden ambtenaren niet snel werken? Aan mij heb je een kwaaie met zo’n opmerking!

En mijn TOOS-werken blijven er nog te zien tot half augustus. Helder bij daglicht en ’s avonds feeëriek bij kunstlicht. Ik vind ze daar best mooi hangen, al zeg ik ’t zelf. Tot volgende week.
TOOS.

dinsdag 12 juni 2012

Soms zit 't mee, soms tegen


Dat laatste is het geval bij een voornemen dat ik een poos geleden aankondigde. Het op  internet zetten van mijn fotoboek over Noord- Ethiopië. Bij dat over het Zuiden was er geen probleem. Nu dus wel. Want wat blijkt? Het boek was wel in te zien via het net, maar de toegangscode ervoor verloopt na een aantal weken. Zelfs ik kan er nu niet meer bij. Maar ja, ik heb natuurlijk wel het gedrukte boek, anderen niet. Een typisch geval van jammer!
Vanzelfsprekend zet ik hier een aantal foto’s. ’t Is alleen heel jammer dat die onvoldoende recht doen aan de rijke cultuur die het Noorden van Ethiopië biedt.

Al duizenden jaren lang hebben daar machtige koninkrijken bestaan die voor archeologen allerlei nog te ontdekken lekkers hebben achtergelaten. Denk maar aan de koningin van Sheba die, ver voor het begin van onze jaartelling, vanuit Ethiopië koning Salomon in Jeruzalem bezocht. Of aan het feit dat in Ethiopië al in de 2e eeuw kerstening plaatsvond. De Ethiopisch Orthodoxe Kerk getuigt daarvan nog steeds. De helft van de bevolking is diepgelovig christelijk. Overal zijn nog oude kerken en kloosters te vinden waar drukbezochte missen urenlang duren. En dan wel blijven staan natuurlijk!
Overal in het Noorden kom je de priesters tegen. Maar ook de islam speelt een belangrijke rol. Ik vond het heel prettig te constateren dat beide bevolkingsgroepen vredig met elkaar leven. Nog wel. Ik hoop van harte dat extremisten geen greep krijgen op dit land. Iets wat in een aantal andere landen nu wel gebeurt.

Wat kunst betreft kom je daar vooral kerkelijke kunst tegen, zowel eeuwenoud als nieuw. Met afbeeldingen van allerlei heiligen die ons niet zoveel zeggen. En ook met verhalen waarbij je even met de ogen knippert. Zo blijkt het kind Jezus met Maria en Jozef na de bekende vlucht uit Egypte nog even een jaren durend ommetje te hebben gemaakt naar Ethiopië. Daar zou hij ook nog een aantal wonderen hebben verricht waarvan wij in het Westen nog nooit hebben gehoord. Maar ja, als 40 miljoen Ethiopiërs dat tot in het diepste van hun ziel geloven, wie zijn wij dan om daaraan ook maar een moment te twijfelen!

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de Ark des Verbonds. Dat Joodse symbool bij uitstek waarin de stenen tafelen van Mozes met daarop gebeiteld de tien geboden werden bewaard. Nou, die bevindt zich dus al een paar duizend jaar in Ethiopië. Maar ja, niemand mag er natuurlijk bij in de kapel waar die Ark streng wordt bewaakt.
Tot volgende week.
TOOS.

dinsdag 5 juni 2012

Koren, Kunst, TOOS

In de vorige aflevering kondigde ik het al aan. Werk van mij zou komen te hangen op het Middelburgse Abdijplein tijdens Middelburg Vól-koren, het grootste korenfestival van Zeeland en wijde omstreken. 120 Koren met een paar duizend deelnemers en nog veel meer bezoekers in één weekeinde op allerlei locaties door de hele stad met dat plein als muzikaal hart.

Vanwege de samenwerking tussen Vól-koren en de Kunst en Cultuurroute was ik gevraagd om een kunstaccent aan te brengen met enkele werken die muziek als onderwerp hadden. Geen probleem! Want mijn digicompo’s op alu-dibond, die ik maak onder de naam TOOS,  kunnen rustig buiten hangen. Die weerstaan allerlei weersomstandigheden. Dat bleek wel in de nacht van vrijdag op zaterdag toen door stevige wind en regen een tent op het plein omwaaide maar mijn dibonds er ’s morgens nog fris en vrolijk hingen.
Ter verhoging van de feestvreugde had ik ook nog een diashow gemaakt. Met daarin een mix van mijn muziekschilderijen en foto’s van bands en koren. Die kon mooi geprojecteerd worden in het donkere gewelf achter het hek waarop die digicompo’s waren bevestigd.

De vele complimenten die ik kreeg, hebben mijn kunstenaarsego vanzelfsprekend behoorlijk gestreeld! En er komt nu op dat Abdijplein zelfs nog een vervolg met die muziek-dibonds. Hoe dat zit? Dat komt ongetwijfeld één van de komende weken in TOOS&ART aan de orde.















Tot volgende week.
TOOS.