Venice revisited

 In het Engels klinkt die titel toch veel leuker dan in het Nederlands vanwege de allitererende klanken die er in zitten. "Venetië herbezocht" heeft 't toch niet helemaal. Als titel dan. Want in het echt zou ik er zo weer heen willen. Ook al was ik er afgelopen lente al tweemaal een week vanwege mijn deelname daar aan de expositie "Differences on Identity: Artistic Perspectives". Destijds heb ik er uitgebreid over geschreven. Waarom ik daar nu dan op terugkom? Ik kon Venetië weer even herbeleven door het fotoboek dat ik op de deurmat achter de brievenbus vond. Gemaakt vlak voor een aantal weken Verweggistan waarbij ik verdween onder de internetradarhorizon. Leuk woord trouwens voor Scrabble. Nu, bij terugkomst, kon ik me gelijk verlustigen aan mijn eigen maaksel. Een heel kleine keus uit de foto's staat hier verspreid. Met misschien een net even andere kijk op de stad dan de obligate.

Dat is toch maar een groot voordeel van onze digitale revolutie. Vroeger was 't knippen, plakken en schrijven met de afgedrukte foto's om er een vakantieboek van te maken. Nu kun je de digitaal gemaakte foto's eerst digitaal bewerken. Ze daarna, zonder plakhandjes te krijgen, digitaal plakken in een digitaal fotoboek met ontzettend veel digitale lay-out en opleuk mogelijkheden. En daarna stuur je het digitaal op. In dit geval naar Engeland. De digitale internetkabels op de Noordzeebodem zijn er goed voor. Dan nog digitaal drukken en klaar is Kees. Alhoewel? Dan hebben we toch nog de ouderwetse post en bijbehorende postbezorger nodig. Die laatste moet echt nog zorgen voor de zware plof op de deurmat. Want dat wil natuurlijk wel bij een fotoboek van 100 pagina's. Hoe snel is die hele ontwikkeling wel niet gegaan?

 

de vrachtbootvervoerders waar Venetië van afhankelijk is

de vaporetto haltes voor als je niet wilt lopen

of toch maar lopen als er geen boot is

 Ik weet nog heel goed dat Peter Leen, één van de galeriehouders waarmee ik werk, mij zo'n dikke tien jaar geleden trots zei "Toos, ik wil je iets bijzonders laten zien". Hij kwam terug met een boek. "Toos, een vriend van me heeft nu zoiets bijzonders ontwikkeld, dit moet je zien". Wat bleek? Die vriend had een computerprogramma ontwikkeld, tegenwoordig schijn je dat een app te moeten noemen, voor het drukkerijtje dat hij had opgericht. Daarmee kon je je digitale foto's  via internet in een fotoboek zetten. Gewoon één exemplaar laten drukken en als kunstenaar had je altijd gelijk, en relatief heel goedkoop, je eigen kunstboek bij je. Revolutionair! Toen! En nu? Heel gewoon toch! Over een aantal jaren weet niemand meer beter. Komt kleinkind met zo'n op zolder gevonden ouderwets fotoplakboek bij oma en vraagt "Hoe maakten jullie zoiets vroeger?"Ik kan me voorstellen dat het de "grijze koppen" en de grijze cellen daar binnenin onder de hersenpan wel eens duizelt.

Weet je nog wanneer de eerste iPad verscheen? In 2010. Ik herinner me dat nog goed omdat mijn Amerikaanse galeriehouder, bij wie ik toen op bezoek was, tegen me zei "Toos, nu is er zoiets bijzonders op de markt, dat moet je zien". Wij naar zo'n heerlijk gezellige, typisch Amerikaanse shopping mall met daarin een gigantisch grote elektronicawinkel van een aantal verdiepingen. Daar lag ie dan. De iPad1. Magisch! Ik heb er gelijk een gekocht en daarvan nooit ene chip spijt gehad. Maar dat was dus nog maar vijf jaar geleden. Eigenlijk onvoorstelbaar. Hoe zou een wereld zonder tablet nu nog kunnen functioneren? Je zou toch geen leven meer hebben! De afkickklinieken zouden volstromen en het werk niet meer aankunnen. Oké, misschien overdrijf ik hier nu een ietsiepietsie. Maar snel gaat 't.

Dus kun je nu ook heel makkelijk even een link geven naar zo'n digitaal fotoboek. Voor dat van mij is die http://bit.ly/1QyxOA4 .

Want dat hoort er natuurlijk ook bij. Ik maak zo'n boek en kan gelijk iedereen die er belangstelling voor heeft, ervan laten meegenieten. Gewoon even linken met de cloud. Niks zweverigs met kleine waterdruppeltjes overigens. Niets anders dan een serverkast die ergens op deze wereld in een héééél grote hal stevig verankerd aan de grond staat te zoemen. Dus als je wilt, beleef dan mijn Venetië van de afgelopen lente mee. Veel plezier daarbij. 

Tot volgende week.

TOOS

Briljanten Kunstenaar van het jaar 2016!!

Ben ik voor een aantal weken onder de horizon van de internetradar verdwenen, kom ik in de loop van de vorige week weer met mijn hoofd boven die horizon uit en zit mijn mailbox natuurlijk proppiesvol. Maar één bericht sprong er toch gelijk wel uit. Een mail Van de Stichting Kunstweek. De stichting die al heel wat jaartjes de verkiezing Kunstenaar van het Jaar organiseert. En wat stond erin? Dat ik was uitgeroepen tot de Briljanten Kunstenaar van het Jaar 2016. En wat dat briljante dan wel inhoudt? Dat verdient natuurlijk enige toelichting.

 

Op zo'n titel mag best even een toast worden uitgebracht

Over die verkiezing voor de Kunstenaar van het Jaar schreef ik al eerder. Al een aantal jaren achter elkaar ben ik daarvoor genomineerd door een bijbehorend kunstpanel. Al die jaren dring ik via de daarop volgende publieke verkiezingsronde  ook door tot de groep van de laatste 25 uitverkozenen. Daaruit kiest dat panel dan weer de laatste acht voor de uiteindelijke, opnieuw publieke ronde. Maar door de tussentijdse zeef van het panel bereik ik nooit die laatste acht. Wel zit ik altijd ergens tussen de 15de en 25ste plek. Samen trouwens met andere, gerenommeerde kunstenaars. Daarbij zitten er ook die 65 jaar of ouder zijn. Met dus sinds vorig jaar ook mijn persoontje daaronder. Voor die groep is een aantal jaren geleden de titel Briljanten Kunstenaar van het Jaar in het leven geroepen. De "oudjes" moeten ten slotte ook in ere worden gehouden. En laat ik nu dit jaar de 1ste kunstenaar in die groep zijn in de rangorde van de laatste 25. Met wel van nog een kanttekening erbij. Want ben je al eerder Briljanten Kunstenaar geweest, dan kun je dat niet meer opnieuw worden. Zo gaat bijvoorbeeld een icoon in de Nederlandse kunstwereld als Armando mij in de rangschikking dit jaar nog voor. Maar die was al eens briljant. Zodat hij nu niet meer mag. Ik dus nog wel, één jaar lang. Eigenlijk best kort. Weet je wat? Ik opteer er gewoon voor om een groeibriljant te zijn, ook na mijn 65ste.

Hoe dan ook, ik ben er trots op me nu in het gezelschap te mogen bevinden van Armando en verder bekenden als Marte Röling, Ans Markus, Henk Helmantel, Co Westerik en Gerti Bierenbroodspot.

Als gevolg van mijn "Nieuwe Titel" kreeg ik ook nog de uitnodiging om afgelopen zaterdag symbolisch het eerste exemplaar in ontvangst te nemen van het Jaarboek Nederlandse Kunstenaars 2016. Uit handen van David Polak, voorzitter van de Stichting Kunstweek. Dat gebeurde op een grote kunstbeurs die afgelopen weekeinde door de stichting in de Rotterdamse Ahoyhallen werd georganiseerd in het kader van de Kunstweek.

 

uitreiking van het 1ste Jaarboek Kunstenaars 2016

Kunstenaar van het Jaar werd overigens Daan Roosegaarde. De bevlogen designer die zich in allerlei projecten wereldwijd bezighoudt met het in elkaar laten vloeien van techniek, design, architectuur en natuur. Niet echt onverwacht, want hij maakt de laatste jaren flink furore. Maar eigenlijk veel leuker vond ik dat Maartje Korstanje Talent van het Jaar 2016 werd. Daarvoor moet je aan twee voorwaarden voldoen: jonger zijn dan 35 jaar en bij de groep van overgebleven 25 genomineerden de hoogst geplaatste van die jongeren zijn.  En waarom ik dat leuk vind? Afgezien van het feit dat ik Maartje wel ken, is zij Zeeuwse. Dus zijn twee van de drie kunstenaarstitels in Zeeland terecht gekomen. Een bij een echte Zeeuwse en een bij een ZeBra. Ondergetekende dus, een Zeeuwse Brabander. Tot volgende week.

TOOS

Kleur ontketend

Henri Matisse: "Toen ik begon met schilderen, voelde ik me beland in een soort paradijs... In het dagelijks leven voelde ik me gewoonlijk verveeld en verstoord...Bij het schilderen voelde ik me heerlijk vrij..."

 

Landschap bij Collioure, Matisse

Deze week nog één keer een uitspraak van een kunstenaar die me heel erg aanspreekt en die voor mij te maken heeft met de tentoonstelling "Kleur ontketend: Moderne Kunst in de Lage Landen, 1885-1914" in het Gemeentemuseum van Den Haag. Want vrij zijn betekende rond 1900 in Frankrijk en Duitsland een explosie van "verkeerd" kleurgebruik. De kleur werd vrij.

Portret van Dolly, Kees van Dongen

Herfst, Rik Wouters

Rode paarden, paars gras, blauwe bomen. In Nederland en België vond dat al snel navolging. Daarover gaat die expositie in het Gemeentemuseum. Op naar de bevrijde kleur, op naar Den Haag.

Tot volgende week.

TOOS

Tentoonstelling Munch: Van Gogh

Een uitspraak van Edvard Munch (!863-1944):

"Een kunstwerk kan alleen in je innerlijk ontstaan. Kunst is de vorm van het beeld dat door zenuwen, hart, brein en het oog van de mens ontstaat".

Madonna, Munch

 Dat is me uit het hart, of liever uit de buik, gegrepen. Want ik zeg 't zelf heel vaak in gesprekken over kunst: ik werk vanuit mijn gevoel, vanuit mijn buik, vanuit les tripes zoals de Fransen dat dan zeggen.

Vorige week schreef ik 't al. Ik ben even voor een paar weken onder de internet-radar verdwenen. Dat wil zeggen, die radar ziet mij niet, maar ik zie internet ook niet. Kwestie van bereik. Toch wil ik mijn reeks van wekelijkse afleveringen niet onderbreken. Vandaar dat er een paar korte, van te voren klaargezette blogjes verschijnen. Met eigenlijk reclame voor een aantal, in mijn ogen, heel aantrekkelijke exposities die nu in het land zijn te zien. En die op mijn lijstje staan om de komende maanden te bezoeken.

Eén van die exposities is "Munch: Van Gogh" in het Van Gogh Museum. Ik heb er alleen maar lovende kritieken over gelezen. Op dus naar Amsterdam, naar het Museumplein, naar de vernieuwde ingang van het museum.  Zelf ga ik absoluut. 

Sterrennacht boven de Rhône, van Gogh

Tot volgende week.

TOOS