 |
| de nieuwe toegang van het Van Gogh Museum in Amsterdam |
"Onze" Vincent van Gogh (1853-1990) was niet
direct een vrolijke flierefluiter. Maar wel een persoon die onvoorwaardelijk koos voor de kunst. De
Noor Edvard Munch (1863-1944), met zijn obsessies voor ziekte, dood, liefde en
hier en daar een zenuwinzinking, hoorde ook niet echt bij de afdeling
"optimisten". Maar ook hij was een kunstenaar pur sang. En beiden
horen bij de absolute kunsttop van hun tijd. Waarbij Munch, vele jaren na de
dood van Vincent, ook nog eens tegen een opdrachtgever beweerde "Ik heb
deze techniek van Vincent van Gogh geleerd". Dat kan dan in ieder geval
niet van Van Gogh persoonlijk zijn geweest want beiden hebben elkaar nooit
ontmoet. Wel ondergingen ze alle twee de invloed van het Parijse kunstleven in
de jaren rond 1890. Maar Vincent was al vertrokken naar Zuid-Frankrijk tegen de
tijd dat Munch in Parijs aankwam.
Daar wordt, vind ik, te weinig nadruk op gelegd in het Amsterdamse
Van Gogh Museum bij de parallellen die tussen beide kunstenaars worden
getrokken op de blockbuster tentoonstelling "Van Gogh-Munch". De
derde expositie die op mijn "te doen" lijstje stond na die over
Turner (Zwolle, Enschede) en Kleur Ontketend (Den Haag).
De vrijdag van vorige week had ik daarvoor ingeroosterd.
Het werk van Van Gogh ken ik natuurlijk. Uitgebreid. Dat wordt ons in Nederland
met de paplepel ingegoten. Maar nu was er de unieke kans een aantal wereldberoemde,
iconische schilderijen van Munch in werkelijkheid te zien. Voor het eerst in
Nederland en voorlopig ook wel voor het laatst. Gaan dus. Want had ik in mijn
academietijd niet juist Munch gekozen als voorbeeld bij het vak
figuurcompositie? De manier waarop hij dat deed was namelijk beroemd in de
kunstgeschiedenis.
 |
| werk uit mijn academietijd voor figuurcompositie |
Destijds besefte ik eigenlijk nog niet goed waarom mijn
keus op hem viel. Waarom bijvoorbeeld niet op de ook daarom bekende Edgar Degas
met zijn vrolijke danseresjes en wel op die zwaarmoedige Munch? Met o.a. zijn beroemde "Het zieke kind"
dat ook op de tentoonstelling hangt. Een schilderij waarin hij de dood op jonge
leeftijd van zijn zusje verwerkte. Overleden aan tbc, net als zijn moeder wat
jaren later.
 |
| Munch, Het zieke kind, 1896 |
Of met "De schreeuw". Een werk waarvan hij een
aantal versies maakte en waarvan er één in Amsterdam is te zien. Samen met een heel interessante brief en bijbehorende tekening die hij aan een
vriend stuurde.
 |
| brief met schets |
 |
| Munch, de schreeuw, 1893 |
 |
| emoticon bij WhatsApp |
Een schrijven waaruit
duidelijk wordt wat hem uiteindelijk bewoog tot het schilderen van die figuur
met de wanhopig wijdopen gesperde mond en de handen tegen de oren. Op die brug
raakte hij duidelijk in een depressie, zo kun je lezen, en ervoer hij ineens de
natuur als één grote schreeuw. Het is dus niet Munch die schreeuwt. Nee, de
natuur schreeuwt tegen hem. En in verschrikking duwt hij zijn oren dicht. Ik
moest ineens denken aan bijgaande emoticon. Die staat altijd paraat bij de
meegeleverde serie emoticons op WhatsApp op mijn mobiel. Zou die er ook te
vinden zijn geweest als Munch niet ooit "De schreeuw" had gemaakt? Ik
vermoed van niet. Zo iconisch is dus dat werk van hem.
Maar waarom dus op de academie mijn keus voor Munch? Pas een
aantal jaren besefte ik dat ik in die tijd niet helemaal lekker in mijn vel
zat. Net als Munch. Maar die bleef er zijn hele leven mee behept. Ik kwam
erachter toen ik een serie schilderijen maakte die ik de naam "Ontmoetingen"
gaf. Met daarbij nog steeds die figuurcompositie van Munch in gedachten . Een
bekende vond toen dat die serie eigenlijk meer met afscheid nemen had te maken
dan met ontmoeten. En dat klopte. Het was, achteraf gezien, geen vrolijke
serie.
 |
| drukte bij de expositie |
Dat alles sijpelde langzaam weer bij me binnen bij het
zien van die vaak triest stemmende schilderijen van Munch in het Van Gogh Museum.
Echt curieus was dat ik het zelfs lichamelijk begon te ervaren. Mijn middelgrote damestas begon uit zichzelf
zwaarder en zwaarder te worden. Ik begon zelfs mijn schouders te voelen onder
die toenemende last. Of ik die tas nu naar links of rechts verhing, 't maakte
niet uit. Als dat geen bewijs is dat Munch een hele grote was in het weergeven
van diep menselijke emotie, wat dan wel!
 |
| Munch, Amor en Psyche, 1906 |
 |
| Munch, Jaloezie II, ingekleurde litho 1896 |
Bij van Gogh is dat anders. Die schilderde toch meer de
uitwendige wereld. Portretten, interieurs, arbeiders en natuur. Naar mijn
mening eerst eigenlijk helemaal niet zo geweldig. Pas later, in het Parijse en
Zuid-Franse licht , komt zijn talent razendsnel tot ontwikkeling. Met dat speciale
kleurenpalet, die geheel eigen interpretatie
en dat prachtig dikke schilderen. Dan spettert 't van het doek. Terwijl Munch,
in zijn veel langere leven, eigenlijk steeds ingetogener wordt. De vergelijking
van die twee op de expositie, hoe gezocht ook af en toe, levert echt een prachtige geheel op. Hulde aan de
organisatoren die zoveel wereldberoemde schilderijen bij elkaar wisten te
brengen! Tot volgende week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten