 |
| het Vaticaans Museum |
"'t Blijft toch een stelletje Jezuïten, daar in dat
Vaticaan", hoorde ik levensgezel vanachter zijn computer roepen. Feitelijk
gezien had hij natuurlijk ongelijk. Want er lopen in het Rooms-katholieke
wereldbestuurscentrum vast ook vertegenwoordigers van andere monnikenordes
rond. Maar, behorend tot de orde van de ongelovigen, moest hij blijkbaar enig
anti-paaps ongenoegen tot uiting brengen.
 |
| nieuwe toegangstrap |
Wat bleek het geval? Als voorbereiding op de reis naar
Rome (lees de aflevering van vorige week) was hij bezig om via internet vooraf
toegangskaarten te scoren voor de Musei
Vaticani. Het Vaticaans Museum dat elk jaar weer te vinden is in het
rijtje van de meest bezochte musea ter wereld . Niet voor niks worden de horden
bezoekers ver voor de ingang al door een heel lang hek in ordelijke rijen
gesplitst. Dus van te voren kaartjes regelen om die drukte te vermijden kan
geen kwaad. Normaal betaal je er aan de kassa € 16 per stuk voor. En wat betaal
je via internet? Twintig euro! Vandaar die uitroep over dat stelletje Jezuïten.
Ten eerste vond levensgezel dat hij ze werk uit handen nam door zelf vooraf
toegangsbiljetten aan te schaffen zonder dat zij er maar een vinger naar uit
hoefden te steken. En ten tweede hielp hij ze ook nog bij het voorkomen van
rijvorming. Dan ook nog meer moeten betalen, viel voor hem duidelijk onder de filosofie
van bovengenoemde orde! Maar ja, de bank van het Vaticaan heeft in het verleden
wel eens vaker voor verwarring en vreemdsoortige bancaire zaken gezorgd.
Hoe dan ook, met de uitgedraaide tickets in de hand
liepen wij dus eind oktober in Rome richting Vaticaanse museum. Voor ons doen
zelfs al redelijk vroeg in de morgen. Want voor dat gigantische museumcomplex moet
je als kunstliefhebber zeker een hele dag uittrekken. Tot mijn schande moet ik
bekennen dat er hier ook nog een lacune in mijn kunstontwikkeling aanwezig
was. Dit zou pas mijn eerste bezoek gaan
worden! Ooit had ik dat al eens gepland, maar toen was ik geschrokken
omgedraaid. Niet te geloven, de rij waarin ik had moeten gaan staan! Tja, geen
kaartje via internet geregeld. Als dat toen al kon trouwens.
 |
| Pinacoteca |
De eerste gang was vanzelfsprekend naar de Pinacoteca, de
schilderijen afdeling. Proberen de eerste busladingen voor te zijn. Aan het
eind van de middag kwamen we er nog een keer terug. Een ontdekking! Tussen 5 en
6 uur liep er bijna niemand meer rond op die afdeling. Diverse zalen hadden we
gewoon voor onszelf. Behalve dan dat er hier en daar nog een suppoost zijn tijd
wat zat te verdoen.
 |
| natuurlijk hangt er een "Caravaggio" |
Best een kick eigenlijk. Misschien wel heel kinderachtig,
maar 't is dan net alsof je in je eigen museum rondloopt tussen je eigen
wereldcollectie.
Wat heb ik die dag een gigantische hoeveelheid groepen
voorbij zien komen! Allemaal trouw en gedwee achter hun vlaggetje aan.
Zo van
"opzij, opzij, opzij, we hebben vreselijke haast". Eerst in
sneltreinvaart naar een paar hoogtepunten en dan op naar de Sixtijnse Kapel.
Via de shortcut natuurlijk. Want die staat overal aangegeven. Altijd handig als
die voorop lopende vlag je in het Vaticaanse doolhof zo snel mogelijk naar die
beroemde kapel van Michelangelo wil loodsen. Want mensen, kom op, de dag is
kort en Rome moet vandaag nog af. Zijn we gek of zijn we gek?
Nee,dan heel veel liever op alle gemak langs al die kunst
en door al die rijk versierde en gedecoreerde gangen dwalen. Alhoewel, op alle gemak? Af en
toe was 't echt laveren tussen de menigte door. Maar daar krijg je dan ook wat
voor terug. Prachtige beelden, perfect bewaard gebleven gigantisch grote
tapijten uit de 16e en 17e eeuw, de mooiste fresco's in de persoonlijke
verblijven van vroegere pauzen.
Wat is 't toch een grote geld en machtmachine
geweest, dat Vaticaan uit vroeger tijden. Nog steeds levert dat inspiratie op
voor boeken en films. En ook voor tv-series als De Borgia's waarin dat alles wellustig
breed en broeierig wordt uitgemeten.
Hoe je 't trouwens ook bekijkt, nu kunnen we toch maar
mooi genieten van de prachtigste kunst die destijds , op wat voor (on)kerkelijke
manieren dan ook, bij elkaar werd gebracht. Met als hoogtepunt natuurlijk de
Sixtijnse Kapel. Lopend langs NO PHOTO en SILENCE borden word je daar met heel
veel andere lotgenoten naar binnen gepropt. Een plofkip heeft in haar stal meer
loopruimte dan een toerist in die kapel op een doorsnee woensdagmiddag. Met
gratis nekkramp erbij van het omhoog staren.
 |
| Sixtijnse Kapel |
 |
| oude uitgangstrap |
Maar die toerist verblijft er
hooguit 20 tot 25 minuten voordat ie weer naar buiten wordt gedreven door de
bewakers die in de tussentijd vele malen zeer luid "silenzio" hebben
geroepen. Want zo'n menigte toeristische plofkippen kakelt natuurlijk wel aan
één stuk door. Ondanks die bordjes SILENCE. Toch is het een belevenis de
beroemde schilderingen van o.a. Botticelli, Perugino, Ghirlandaio en bovenal
Michelangelo in werkelijkheid te zien. Maar liggend en op je gemak omhoog
starend vanaf een zacht en door jezelf te besturen en te verplaatsen bedje zou
't nog veel mooier maken. Met een in hoogte verstelbaar hoofdeinde erbij
natuurlijk!Tot volgende week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten