 |
| In India moet ik natuurlijk wel eerst even mijn hand laten beschilderen |
Lang geleden reisde ik rond in Rajasthan en omgeving in
het noordoostelijk deel van India. Een reis die me altijd is bijgebleven. Een
aantal weken geleden landde ik na flink wat uren vliegtuiggenoegen (of ongenoegen,
't is maar hoe je dat ervaart) vroeg in de morgen, stram van lijf en leden, op
het vliegveld van Chennai . Het vroegere Madras, in het zuidwestelijk deel van
India. En al zitten er een paar duizend kilometers tussen die gebieden, want
India is echt héééél groot, gelijk was er weer die herkenning van twee
elementen. Uitbundige kleuren en heerlijke chaos. Twee Indiase kenmerken die in
ons strak georganiseerde landje juist vaak ontbreken. Zie bijvoorbeeld
onderstaand filmpje met een paar verkeersshots.
Menig Nederlands chauffeur zou er een stevige hartverzakking
aan overhouden, zo niet een eersteklas hartaanval. En toch loopt 't allemaal.
Wel met heel veel getoeter maar zonder van die vreselijke opgestoken
Nederlandse middelvingers en chagrijnige hoofden en ook vrijwel zonder
stoplichten! Voor ons gevoel gaan ze tot het gaatje, of ook regelmatig tot in
het gaatje, maar daar houden ze allemaal gewoon rekening mee. Echt een
Hindoeïstisch wonder!
Claxonneren is zelfs verplicht zoals achterop veel
vrachtauto's valt te lezen: sound horn!
De chauffeurs zijn namelijk gewend
vooral vooruit te kijken en de zijspiegel is er meer om je haar goed te kunnen
kammen. Dus als achteropkomend verkeer geef je gewoon even een zo hard mogelijk
toetersignaal dat je eraan komt. Middenin de stad is het dan ook altijd echt een
klereherrie. Het zien vergaat je niet, het horen wel. Wettelijke normen voor de
geluidsbelasting in decibel van gevels aan de verkeersweg? Ja hallo, dit is
India!
Aan dat aantal
verkeersdB's dragen de claxons van de tuktuks, dat ongelooflijk grote leger van
gele, heel wendbare wagentjes, substantieel bij. Je weet wel, die drie of
vierwielertjes waarmee je voor een luttel bedrag van hot naar haar komt.
Ideaal. Als je ten minste van te voren met de chauffeur maar een prijs afspreekt.
Want toeristen zijn natuurlijk per definitie een prooi voor afzetterij. Maar is
dat in Nederland fundamenteel anders?
Soms ook waant zo'n tuktukchauffeur zich een kloon van James
Bond. Dan zit je ineens in een zinderende achtervolging waarbij een paar
centimeter afstand van voorliggers ruim voldoende is terwijl een ruime centimeter
aan weerszijden zijn tuktuk en de naastrijdende vervoersmiddelen schaafvrij
houdt. Wat of wie hij dan achtervolgt? Geen idee! Want heeft hij het ene
doelwit achter zich gelaten, dan springt hij wel weer achter een volgend aan. Ik
heb mijn hart daarbij regelmatig vastgehouden, net als de hand van levensgezel,
maar altijd weer kwam 't goed.
Dan dat tweede kenmerk. Die uitbundige kleuren. Destijds
in Rajasthan had ik daar al volop van genoten. De mensen zelf, de kleurrijke
sari's van de vrouwen, de aardkleuren van de eeuwenoude mogolpaleizen, al die
beschilderde muren van de huizen, de chaos aan reclameborden. En met natuurlijk
die vele overkleurige Hindoetempels met al hun beelden. Nu was 't nog steeds niet
anders.
Ik ging echt weer kopje onder in een andere cultuur, in een andere
wereld. Een wereld die vanwege de in dit jaargetij altijd wel aanwezige zon de
hele dag door schittert van de kleur. En iedereen die mijn werk kent, weet dan
wat ik bedoel. Dat het daarbij overdag boven de 30 graden komt bij een vaak
behoorlijk hoge vochtigheidsgraad? Ach, wie maalt daar om in zo'n sfeer.
Je kunt in India dan ook wel aan het fotograferen
blijven. Gelukkig hebben we daarbij niks meer te maken met dat noodgedwongen zuinige
gedoe in de 'oertijd' fotografie van een paar decennia geleden. Hoeveel
rolletjes heb ik nog? Maak ik die foto nou wel of niet? Oeps, mijn rolletjes
zijn bijna op! Toch maar niet dan. Kun je je dat nog voorstellen? Nu schiet je
maar gewoon, raak of niet raak, weggooien kan altijd nog.
Voor deze aflevering heb ik tamelijk willekeurig even een
heel snelle en heel kleine keus gemaakt uit de gigantische hoeveelheid die nu
op de harde schijf staat. Hoe levensgezel en ik daar een uitgebreid fotoboek
uit gaan brouwen? Dat wordt keuzestress tot en met. Beslist veel erger dan
wanneer je tegenwoordig de Mediamarkt binnenloopt om een televisie uit te
zoeken. En hoeveel stress roept dat al niet op!
Hoe dan ook, reken maar dat er de komende tijd meer
'India' voorbij gaat komen. Tot volgende week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten