Waarom die kop met regels uit dat bekende lied van onze
onvolprezen Herman van Veen? Die kwamen in me op toen ik vorige week dinsdagavond
met het vliegtuig aankwam in Rotterdam na een verblijf van enkele weken in
Nice. Een paar weken om tot rust te komen na hectische maanden in Nederland.
Schilderijen afmaken, tentoonstellingen, een groot feest voor zo'n 150 gasten met
alle voorbereiding erbij, Open Huis, Landelijke Monumentendag, enz., enz.
Maar bij die landing realiseerde ik mij dat er opnieuw
een paar heel drukke weken zaten aan te komen. Vandaar de associatie met dat
liedje van Herman van Veen. En ook de gedachte die hectiek eens op een rij te
zetten in deze blogaflevering.
 |
| opening van Tuinzaal in Haags Gemeentemuseum |
Gelijk op woensdag stond er een evenement gepland voor de
Vrienden van het Haags Gemeentemuseum, waarvan ik er een ben. De nieuwe
Tuinzaal in het museum werd namelijk officieel geopend, een gebeurtenis gecombineerd
met wijn en buffet. Die Tuinzaal is in feite de oorspronkelijke binnenplaats die
recent helemaal overkapt is om extra ruimte te scheppen voor bezoekers. Iets
dat veel musea de laatste jaren hebben gedaan. Denk maar aan het Rijksmuseum en
het Nationaal Scheepvaartmuseum in Amsterdam. Want musea moeten tegenwoordig meer
bieden om extra inkomsten te genereren. Naast de culinaire verzorging was er
nog die andere trekpleister. De blockbuster tentoonstelling over Rothko. Velen
gingen mij al voor en hele volksstammen zullen nog volgen. Want de rijen voor de
museumkassa's zijn lang. Voor een Vriend dus niet! En da’s een lekker gevoel.
Over die Rothko-expositie schrijf ik binnenkort nog wel eens.
Direct na die opening op woensdagavond had ik nog een
afspraak in Wassenaar. Bij een echtpaar dat graag een "Venetiëschilderij"
van mij wil hebben. Dat ga ik nu dus in opdracht maken. Maar voor zo'n opdracht
kom ik altijd graag eerst bij de mensen thuis. Om, onder het genot van een
wijntje, de opdrachtgevers beter te leren kennen, hun woonsfeer te proeven en de
plek te aanschouwen die ze in gedachten hebben voor het schilderij.
 |
| cabaretier Eric Koller |
Donderdag wachtte mij een etentje met vrienden en een
cabaretvoorstelling in het Haagse Diligentia. Van Eric Koller. Nooit van
gehoord? Tja, hij komt zelden met zijn flexibele, rubberen kop op televisie en
dan ben je dus geen BN'er. Maar een kolderieker, absurdistischer
cabaretierclown hebben we niet in Nederland. Ik had af en toe ordinair de
slappe lach!
Vrijdagmorgen ging de reis dan uiteindelijk naar
Middelburg. Want daar moest zo’n 50-tal werken worden uitgezocht en ingepakt om
ze op zaterdag, na alles te hebben ingeladen, in Bilthoven weer uit te laden.
Voor een grote overzichtstentoonstelling van mij daar. Nieuwsgierig? Binnenkort
meer nieuws.
 |
| uitgeladen werk in Bilthoven |
 |
| feest in Middelburg |
En omdat ik toch in Bilthoven was, kon ik gelijk mooi
door naar Zeist. Om daar zo rond 5 uur een kunstwerk van mij af te leveren.
Toch wel heel leuk. Ik verkoop een schilderij aan bewonderaars van mijn kunst
en we vieren dat met, alweer, een goed glas wijn erbij. Daarna voor de inwendige mens nog naar
Breukelen, naar galerie Peter Leen. Want Peter, met wie ik al jaren samenwerk,
heeft sinds twee jaar het voortreffelijke Thaise restaurant Same Same in en
naast zijn galerie.
Op zondag wachtte een muzikaal feest bij vrienden Josie Kneepkens en Fred Krautwurst die in
Middelburg hun project "Sound of Light House" ten doop hielden. Max
Dendermonde schreef ooit het boek "De wereld gaat aan vlijt ten
onder". Nou, mocht dat zo zijn, dan kunnen we dat maar beter feestend
doen. Nietwaar?
Voor maandag stond het Nederlands Steendrukmuseum in Valkenswaard
op het programma. Want daar lag nog een stapel steendrukken van mij te wachten
op nummeren en signeren. Gewoon zoals dat hoort bij litho’s.
Op die manier weet
de nieuwe eigenaar dat het echt een origineel exemplaar is. En omdat ik toch in
Brabant was, kwam een eetafspraak met een goeie vriendin in Lieshout ook heel
mooi uit. En op dinsdag? Nee, nu even
niet. Ook dat komt nog.
 |
| de litho voor het Nederlands Steendrukmuseum nummeren en signeren |
Mijn vingers tintelen zo langzamerhand wel om weer te
gaan schilderen. Maar eerst komt Ameland. Ameland? Ja, Ameland! Lees maar
volgende week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten