Waar zou je bij het volgende rijtje namen spontaan aan
denken? Washboard Sam, Howlin' Wolf, Big Joe Turner, Blind Lemon Jefferson,
John Lee Hooker. Grote kans dat 't iets wordt als "moet met blues te maken
hebben". Want in dat segment van de muziekwereld stikte het vroeger van
dat soort heerlijke namen. Ouwe bluesgiganten, of tamelijk recent of al heel
lang geleden in de blueshemel opgenomen. En de naam Seasick Steve? Ook zo'n
ouwe, dooie bluesman? Wat naam betreft zou hij mooi in dat rijtje hierboven
passen. Maar niets is minder waar. Hij is nog springlevend en daarbij toch al
een legende.
 |
| Seasick Steve |
Hoe ik hier op kom? Trouwe lezers van dit blog weten dat
ik af en toe een zijsprongetje maak naar andere gebieden van de kunst. Opera of
blues, geen probleem. Van beide ben ik liefhebber. Zo kwamen op bluesgebied Joe
Bonamassa en Popa Chubby al eens voorbij. Muzikanten waar de rhythm and blues tijdens hun concerten
die ik bijwoonde aan alle kanten vanaf spatte. Heerlijk is dat, je een avond
helemaal in de muziek onderdompelen. Niet voor niets kwamen en komen daar nog
steeds "muziekschilderijen" van mij door tot stand. En dan daarbij te
bedenken dat ik in mijn atelier tijdens het schilderen eigenlijk nooit muziek
aan heb staan.
 |
| Playing the blues, Toos van Holstein |
Maar goed, Seasick Steve dus. Door een vriend werd ik
eens op hem gewezen: "daarvan moet je een keer een concert meemaken".
Vorige week was dat zover. In de keurige Rotterdamse Schouwburg nog wel.
 |
| Seasick Steve in de Rotterdamse Schouwburg |
Eigenlijk een gekke
combinatie, pluche stoelen en ruige blues. Van een muzikant die nu 74 jaar oud
is en pas in 2006 bekend raakte door een optreden bij de BBC. Absoluut curieus.
Zwerf je door de hele wereld, wissel je allerlei baantjes af met optredens en
breek je pas door op je 66ste. Om daarna op allerlei popfestivals op het
hoofdpodium op te treden. Pinkpop, Rock Werchter, Lowlands, Nort Sea Jazz, noem
maar op. Nou heeft ie natuurlijk wel een
heel speciale kop met die lange baard. Maar nog specialer zijn sommige
instrumenten die hij bespeelt. Zelf gebouwde banjo's en gitaren, ik heb er wel
tien verschillende zijn handen zien passeren. Met één of met drie snaren, geen
probleem. Tijdens het concert stond er op een bepaald moment een 9-jarig
jongetje vooraan die aan Seasick Steve zijn eigengebouwde elektrische gitaar
liet zien. Met twee snaren! Steve nam dat ding aan en speelde er gelijk op
alsof hij nog nooit anders had gedaan. Voor zo'n joch een moment om zijn hele
leven lang niet meer te vergeten. Maar voor ons als publiek natuurlijk ook
goud! Eigenlijk net zoals de hele avond.
Want 't was genieten in het kwadraat. Eerst ongecompliceerde
ouwe blues. Je kon je gelijk verplaatsen naar het verre verleden, ergens in het
zuiden van Amerika. Met een zwoele zomeravond op zo'n Amerikaanse veranda van
wit geverfd hout. Maar ook stampende rock, samen met zijn drummer. Een soort
Donar met een bos lang grijs haar die wild rondzwierde terwijl hij uit zijn
instrumenten donder en bliksem tevoorschijn sloeg.
 |
| de drummer |
Wat die ouwe knakkers met
z'n tweeën aan muziek tevoorschijn toverden! 't Was net een hele band. Je zag
ook wat muziek dan kan doen met zo'n krakende hippie als Seasick Steve.
Enigszins hinkend het podium opkomen, plaatsnemen op een soort omastoel met
rechte rug en een dik kussen erop, maar in de loop van de avond af en toe
rockend een performance weggeven waar massa's jongere gitaristen nog een puntje
aan kunnen zuigen. Met ook nog een prima blues en rockstem.
Die stembanden zijn
ongetwijfeld heel wat keertjes tijdens hun bestaan flink in de alcohol gedrenkt
geweest zijn, die keel heeft vast heel wat liters whisky te verklokken gekregen,
maar dat bleek de kwaliteit alleen maar ten goede te zijn gekomen. Een avond om
lang te heugen. Dan is het geen probleem om pas tegen half drie vrijdagnacht onder
je Middelburgse dekbedje te glijden terwijl je op de zaterdagmorgen om 10 uur
weer fris en vrolijk de deur opendoet in verband met de Nationale
Monumentendag.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten