Kunst en kitsch tijdens een cruise

de Atlantische Oceaan

De moderne, digitale fotoboeken hebben een paar grote voordelen maar een heel  groot nadeel. Althans voor mij. Ze zijn heerlijk om af en toe eens doorheen te bladeren. En je kunt ze via internet makkelijk delen met anderen. Maar voordat je daar uiteindelijk aan toe bent!

Eerst de selectie maken. Vaak niet makkelijk, want we schieten tegenwoordig gigantisch veel meer foto's dan vroeger. Met je analoge camera was je daar juist zuinig mee. Dure filmrolletjes. Tegenwoordig is dat geen probleem meer met kaartjes die nauwelijks zijn vol te krijgen. Dan uitzoeken bij welke fotoboekenaanbieder je dit keer gaat laten drukken. De prijsverschillen zijn vaak, zoals dat heet, significant. Steeds dus maar kiezen. Daarvoor hebben we tegenwoordig een mooi woord. Keuzestress. Max Dendermonde schreef lang geleden de prachtige roman "De wereld gaat aan vlijt ten onder". Volgens mij zou die titel nu moeten worden "De wereld gaat aan stress ten onder". Onder die stressnoemer valt dan ook beslist dat elke aanbieder natuurlijk net even verschillende gebruikssoftware heeft. Weet je hoe 't bij de een werkt, moet 't bij die nieuwe toch weer anders. En dan komen er nog de uren bij die je nodig hebt om uiteindelijk dat boek in elkaar te draaien.

 In mijn kunstenaarsbestaan ontbreekt het regelmatig aan die uren. Daarom kom ik er meestal pas toe als de desbetreffende reis al weer ver achter me ligt. In dit geval de cruise met oversteek van Rome naar Miami die ik eind oktober, begin november maakte. Daarover schreef ik al eerder en daarover deelde ik ook al mijn Rome-fotoboek http://bit.ly/1KZYcMI .  

Maar nu is 't er dan toch. Het cruiseboek http://bit.ly/1Q31Xlr van 100 pagina's kijkplezier. Met daarin vanzelfsprekend foto's van oceaanluchten. Ik moest op het schip regelmatig denken aan die beroemde 17de eeuwse Hollandse wolken van Jacob van Ruisdael (1628-1682). Juist omdat ze er meestal niet waren, daar op de oceaan. Atlantische wolken zien er toch heel vaak anders uit. En als de zon in de zee zakte, kregen ze ook nog eens heel verrassendste kleuren. Als je ze zo zou schilderen, met die felheid en verscheidenheid aan tinten en licht-donker contrasten, zou dat al snel als edelkitsch kunnen worden aangemerkt. En toch gooit moeder natuur je dat soms zomaar gratis in de schoot.

Ruisdael, Gezicht op Haarlem

zo maar een zonsondergang op de oceaan

Overigens is dat niet de enige kitsch tijdens zo'n cruise. Aan boord is altijd wel een galerie waar je likkebaardend kunt rondlopen als je van Amerikaanse kitschkleuren houdt. Niet echt my piece of cake. Tijdens zo'n oversteek worden er zelfs regelmatig veilingen georganiseerd  waar je schilderijen kunt aanschaffen van, volgens de veilingmeester, wereldberoemde Amerikanen. En laat ik daar dan nog nooit van gehoord hebben!

 

galerie aan boord

veiling aan boord

Geef mij maar zo'n kunstverrassing als de Rua de Santa Maria in Funghal, de hoofdstad van Madeira en een van de aanlegplaatsen onderweg. Daar hebben plaatselijke kunstenaars die oude straat, al jaren vervallen, weer helemaal tot leven gebracht. Gewoon door van de huisdeuren kunstobjecten te maken. En nu? Nu bruist 't er sinds een paar jaar aan alle kanten. Met terrasjes, restaurants en natuurlijk veel fotograferende toeristen. Zoals ik.

Rua de Santa Maria

Zoiets zouden ze ook moeten doen in Basseterre op het Caraïbisch eiland St.Kitts, de volgende stop na een flink aantal dagen alleen maar oceaanwater. Vervallen op een schilderachtige manier,maar een opknapbeurt zou geen kwaad kunnen. De toeristen blijven nu vooral hangen in de koopgoot waar ze automatisch doorheen worden gedwongen, gelijk als ze van boord gaan. Loop je wat verder, dan begint dat verval. Zo'n kunststraat zou er wonderen kunnen verrichten.

Basseterre

Op St. Maarten is dat beslist minder nodig. Daar maakt hoofdstad Philipsburg gelijk een veel welvarender indruk. Nederlandse invloed en dito geld?  Of misschien toch het gevolg van maffiamoney? Dat schijnt rijkelijk aanwezig op het half Nederlandse, half Franse eiland. Heel toevallig kwam ik nog terecht in de galerie van kunstenaar Maximiliaan Phelipa. Echt zo'n leuke tropische verrassing, die ontmoeting.

verrassende ontmoeting

En dan nu nog één fotoboek te gaan. Over New York. In november de afsluiting van die trans-Atlantische tocht. Wanneer dat afkomt? De wereld gaat aan stress ten onder en daar wil ik niet aan meedoen. Tot volgende week.

TOOS