Terwijl Myanmar nog steeds bezig is zich te settelen op
een comfortabele plek ergens in mijn hersencellen, heeft de dagelijkse gang van
kunstzaken zich natuurlijk ook weer hervat. In feite speelde dat al in 't verre
Myanmar. Want waar heb je tegenwoordig geen wifi? Oké, misschien niet midden in
de Sahara of in de Marianentrog tienduizend meter onder de zeespiegel. Maar
verder? Ook in Myanmar schrijdt, of beter gezegd holt, de internetontwikkeling
voort. Over globalisering gesproken! Of zouden de antiglobalisten dit
wereldwijde internet ook willen afschaffen? 't Is maar een vraag. Die
globalisering betekent natuurlijk niet dat wifi in Myanmar altijd even goed
werkt. Soms vulde de hotellobby zich met langdurige zuchten en steunen van een
significant deel van de reisgenoten. Wat we tegenwoordig bijna als "dat
hoort er gewoon bij" beschouwen, werkte dan niet helemaal jofel. Helemaal
niet dus of tergend langzaam. Maar hoe dan ook, af en toe kwamen er toch digitale
rooksignalen door vanuit het thuisland. Zoals voor mij een mailtje uit
Maastricht. Of ik zin had in een expositie in de Onze Lieve Vrouwe Galerie
daar.
 |
| met mijn auto bij de Onze Lieve Vrouwe Galerie |
Nu heb ik in Mestreech jarenlang samengewerkt met galerie
Tracé. Maar ja, een probleem voor kunstenaars is dat hun houdbaarheidsdatum
vaak flink veel verder ligt dan die van de galerieën waarmee ze samenwerken. Kijk,
ik ga gewoon lekker door met schilderen zolang dat kan. Bij galerieën ligt dat
om allerlei verklaarbare redenen anders. Dus een aantal jaren geleden was Tracé
passé. En weg dus mijn vertegenwoordiging in Limburg. Tot in Myanmar dat
mailtje via een wel werkend wifinetwerk tot mij kwam. Hé, Maastricht? Het Onze
Lieve Vrouweplein? Da's een toplocatie in het oude centrum. Met de indrukwekkende
romaanse Onze Lieve Vrouwebasiliek en de zeer vele terrassen waar het goed
toeven is. Dan maar gelijk eens kijken op hun website. Wat? Tonen ze daar werk
van Nico Molenkamp? Toen was ik eigenlijk al verkocht!
 |
| het Onze Lieve Vrouweplein met de basiliek en de terrassen |
Want Nico Molenkamp is voor mij aan de Kunstacademie in
Tilburg een heel belangrijk en maatgevend docent geweest. Samen met Ru van
Rossem. Beiden al een aantal jaren dood, beiden kunsticonen in het Brabantse en
beiden met werk dat ik altijd heb bewonderd. Wat me van hen, naast hun
vakmanschap, zo raakte was dat ze me mijn eigen schilderswereld lieten behouden.
Want tegen de toen heersende kunsttrend in wilde ik niet aan de pure abstractie.
Er sloop bij mij onvermijdelijk altijd iets figuratiefs in. Ik kon er niks aan
doen, 't moest gewoon, die figuratieve pop-ups. Net zoals trouwens in het eigen
werk van Nico en Ru. Maar die waren al wel veel ouder.
 |
| galeriste Monique Thelen met mijn werk en een schilderij van Molenkamp op de achtergrond |
 |
| deel van mijn werk in de galerie |
En nu zou ik zomaar kunnen exposeren in een galerie waar ook nog werk van mijn oude leermeester hing. Te gek! En wat bleek bij terugkomst uit Myanmar toen ik telefoneerde met galeriste Monique Thelen? De opening was gepland op 9 maart. Niet zomaar een datum, maar de openingsdag van de TEFAF, the European Fine Art Fair. De dag dus dat van over de hele wereld kunstverzamelaars met diamanten creditcards, museumdirecteuren met goedgevulde aankoopfondsen, kunstbezielde curatoren, kunsthandelaren in het dure segment , directeuren van wereldwijd werkende veilinghuizen en ook nog een paar gewone mensen met toch wel een paar losse centen op zak zich in Maastricht verzamelen. Want deze kunst en antiekbeurs is een van de meest prestigieuze ter wereld.
Logisch dat allerlei aan kunst en horeca gelieerde zaken in
en wijd rondom Maastricht daarvan een graantje willen meepikken. Ook de Onze
Lieve Vrouwe Galerie dus (www.olvrouwegalerie.nl).
Maar waar die TEFAF tien dagen duurt, loopt mijn tentoonstelling veel langer
door. Tot Pinksteren namelijk. In een prachtig nostalgisch pand waar mijn
schilderijen heel goed tot hun recht komen.
Terwijl ik dit alles zit te overpeinzen en te schrijven
in mijn kunstcocon in Nice, waar ik recent ben neergestreken, komt ineens het
volgende bij me op. Stel nou eens hypothetisch dat er een kunstenaarshemel is.
Zou Nico Molenkamp daar dan, verkerend tussen al die andere kunstenaars, een
goedkeurend knikje voor mij over hebben? Zo in de trant van "goed gedaan
meissie"? Dat zou toch wel heel mooi zijn. Misschien dat ik toch nog maar
een kaarsje moet gaan branden in de kapel van de basiliek. Baat dat niet, dan
helpt 't in ieder geval toch mee om een prachtige ambiance in stand te houden.
 |
| kapel bij de basiliek |
Tot volgende week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten