Opzij, opzij, opzij, ik heb ongelofelijke haast

Waarom die kop met regels uit dat bekende lied van onze onvolprezen Herman van Veen? Die kwamen in me op toen ik vorige week dinsdagavond met het vliegtuig aankwam in Rotterdam na een verblijf van enkele weken in Nice. Een paar weken om tot rust te komen na hectische maanden in Nederland. Schilderijen afmaken, tentoonstellingen, een groot feest voor zo'n 150 gasten met alle voorbereiding erbij, Open Huis, Landelijke Monumentendag, enz., enz.

Maar bij die landing realiseerde ik mij dat er opnieuw een paar heel drukke weken zaten aan te komen. Vandaar de associatie met dat liedje van Herman van Veen. En ook de gedachte die hectiek eens op een rij te zetten in deze blogaflevering.

opening van Tuinzaal in Haags Gemeentemuseum

Gelijk op woensdag stond er een evenement gepland voor de Vrienden van het Haags Gemeentemuseum, waarvan ik er een ben. De nieuwe Tuinzaal in het museum werd namelijk officieel geopend, een gebeurtenis gecombineerd met wijn en buffet. Die Tuinzaal is in feite de oorspronkelijke binnenplaats die recent helemaal overkapt is om extra ruimte te scheppen voor bezoekers. Iets dat veel musea de laatste jaren hebben gedaan. Denk maar aan het Rijksmuseum en het Nationaal Scheepvaartmuseum in Amsterdam. Want musea moeten tegenwoordig meer bieden om extra inkomsten te genereren. Naast de culinaire verzorging was er nog die andere trekpleister. De blockbuster tentoonstelling over Rothko. Velen gingen mij al voor en hele volksstammen zullen nog volgen. Want de rijen voor de museumkassa's zijn lang. Voor een Vriend dus niet! En da’s een lekker gevoel. Over die Rothko-expositie schrijf ik binnenkort nog wel eens.

Direct na die opening op woensdagavond had ik nog een afspraak in Wassenaar. Bij een echtpaar dat graag een "Venetiëschilderij" van mij wil hebben. Dat ga ik nu dus in opdracht maken. Maar voor zo'n opdracht kom ik altijd graag eerst bij de mensen thuis. Om, onder het genot van een wijntje, de opdrachtgevers beter te leren kennen, hun woonsfeer te proeven en de plek te aanschouwen die ze in gedachten hebben voor het schilderij.

 

cabaretier Eric Koller

Donderdag wachtte mij een etentje met vrienden en een cabaretvoorstelling in het Haagse Diligentia. Van Eric Koller. Nooit van gehoord? Tja, hij komt zelden met zijn flexibele, rubberen kop op televisie en dan ben je dus geen BN'er. Maar een kolderieker, absurdistischer cabaretierclown hebben we niet in Nederland. Ik had af en toe ordinair de slappe lach!

Vrijdagmorgen ging de reis dan uiteindelijk naar Middelburg. Want daar moest zo’n 50-tal werken worden uitgezocht en ingepakt om ze op zaterdag, na alles te hebben ingeladen, in Bilthoven weer uit te laden. Voor een grote overzichtstentoonstelling van mij daar. Nieuwsgierig? Binnenkort meer nieuws.

uitgeladen werk in Bilthoven

feest in Middelburg

 En omdat ik toch in Bilthoven was, kon ik gelijk mooi door naar Zeist. Om daar zo rond 5 uur een kunstwerk van mij af te leveren. Toch wel heel leuk. Ik verkoop een schilderij aan bewonderaars van mijn kunst en we vieren dat met, alweer, een goed glas wijn erbij.  Daarna voor de inwendige mens nog naar Breukelen, naar galerie Peter Leen. Want Peter, met wie ik al jaren samenwerk, heeft sinds twee jaar het voortreffelijke Thaise restaurant Same Same in en naast zijn galerie.

Op zondag wachtte een muzikaal feest bij vrienden Josie Kneepkens en Fred Krautwurst die in Middelburg hun project "Sound of Light House" ten doop hielden. Max Dendermonde schreef ooit het boek "De wereld gaat aan vlijt ten onder". Nou, mocht dat zo zijn, dan kunnen we dat maar beter feestend doen. Nietwaar?

Voor maandag stond het Nederlands Steendrukmuseum in Valkenswaard op het programma. Want daar lag nog een stapel steendrukken van mij te wachten op nummeren en signeren. Gewoon zoals dat hoort bij litho’s.

de litho voor het Nederlands Steendrukmuseum nummeren en signeren

Op die manier weet de nieuwe eigenaar dat het echt een origineel exemplaar is. En omdat ik toch in Brabant was, kwam een eetafspraak met een goeie vriendin in Lieshout ook heel mooi uit. En op dinsdag?  Nee, nu even niet. Ook dat komt nog.

Mijn vingers tintelen zo langzamerhand wel om weer te gaan schilderen. Maar eerst komt Ameland. Ameland? Ja, Ameland! Lees maar volgende week.

TOOS

Het azuur van de Côte d'Azur

aan de Promenade des Anglais in Nice

 Waarom zit er eigenlijk dat azuur in de Côte d'Azur? Uit ervaring weet ik dat zo langzamerhand wel. Als ik weer eens voor  een poosje naar mijn atelier in Nice ga, is het namelijk mijn gewoonte zo snel mogelijk na aankomst een wandelingetje te maken. Naar de baai waaraan Nice ligt, de Baie des Anges. Met de bijbehorende wereldberoemde Promenade des Anglais. Als dan de weersomstandigheden  meezitten, zie ik gelijk waar de benaming Côte d'Azur vandaan komt. Onder de zon kleurt het  water van de Méditerranée, de Middellandse Zee, met een blauw zoals je dat bij onze Noordzee nooit en te nimmer zult meemaken.

vandaar dus Côte d'Azur

Henri Matisse

Zo ook weer een paar weken geleden toen ik na aankomst in Nice die traditionele wandeling maakte. Dan begrijp ik gelijk, nog afgezien van het klimaat, waarom beeldend kunstenaars hier zo graag neerstrijken en streken. Dat licht, dat zo overrompelende licht! De directe invloed daarvan op de kleuren op je schilderspalet. De invloed die zorgt voor dat "zuidelijke", dat mediterrane accent.

Ik moet daarbij vaak denken aan Henri Matisse (1869-1945). De oude meester, toch al één van die op kleur verliefde schildersgroep van de Fauvisten, die een belangrijk deel van zijn leven doorbracht in appartementen aan die Promenade des Anglais. Met elke dag uitzicht op de azuren zee. Dat dit grote invloed heeft gehad op het blauw in zijn vele interieurschilderijen is voor mij wel duidelijk. Hoe vaak zie je daarin niet een raam met daarachter de palmbomen of die zee?

 

Matisse, Baie des Anges

Venus Bleue

 Maar dat heeft natuurlijk niet alleen voor Matisse gegolden. Ik vraag me af of de beroemde kunstenaar Yves Klein (1928-1962), een echte Niçois, ooit zijn bekende "Yves Klein blauw" had kunnen maken als ook hij dat azuur van de zee bij Nice niet al van jongs af aan had ondergaan. Die kleur is al heel lang mijn lievelingsblauw. Een pigment, zo speciaal, zo iriserend, zo ultramarijn, dat hij er zelfs een patent op kreeg onder de naam International Klein Blue.

In het MAMAC, het museum voor moderne en hedendaagse kunst in Nice, is er permanent werk van hem met die kleur te zien. Niet alleen zijn wereldberoemde Venus Bleue, maar soms ook een grote bak, gevuld met alleen maar dat pigment. Fascinerend om te zien wat zo'n enkele kleur kan doen.

het beroemde International Klein Blue van Yves Klein

 De stad Nice zou natuurlijk wel gek zijn als ze met dat azuur niks zou doen. Zo kun je je tegenwoordig door de stad verplaatsen op de Vélo Bleu, de moderne variant van het uit 1967 stammende en toen mislukte witte-fietsenplan van Amsterdamse provo Luud Schimmelpennink.

Ook is er dat treinviaduct waar ik onderdoor loop op weg van mijn atelier richting Promenade. Sinds een jaar of vier is dat, in het kader van een groot kunstproject langs de nieuwe tramlijn door de stad, 's avonds geheimzinnig en feeëriek blauw verlicht. Je kunt er de prachtigste foto's maken.

Maar ook vlak bij mij om de hoek straalt het tegenwoordig blauw. Daar is de oude, pompeuze entreehal van een al lang verdwenen treinstation omgetoverd tot een suikertaartkleurige bibliotheek. Zo'n heerlijk protserig gebouw zoals je ze alleen maar in Zuid Frankrijk en Italië tegen komt. Met nu 's avonds een azuren lichtaccent.

Ik voel me heel erg thuis in Middelburg en mijn eeuwenoude pakhuis/atelier daar. Maar ook Nice heb ik door mijn tweede atelier daar, in het Palais Vénitien uit 1908, heel erg in mijn hart gesloten. Tot volgende week.

TOOS

Het Nationaal Muiseum

logo Nationaal Muiseum

 Ben ik een beetje spellingsblind aan het worden? Muiseum? 't Is toch museum? Nee hoor, die i extra staat helemaal op de goeie plek. Een museum dus van, voor en door muizen? Nou, in ieder geval wel met muizen. Maar wees gerust. Het is niet zoals ik een aantal jaren geleden in een tempel in India meemaakte. Een tempel, gewijd aan die diertjes, waar je alleen met blote voeten naar binnen mocht. Dan kon je ze lekker over je voeten laten lopen. Het krioelde er namelijk van de muizen op de tempelvloeren. Een heel speciale ervaring! Niks voor mensen die direct bovenop een stoel klimmen als ze een muis gewaar worden. Maar in dit Muiseum is dat beslist ook niet nodig. Alle muizen daar zijn namelijk gewoon heel erg tam en lief want heel erg plat en bewegingsloos stevig ingeklemd.  In kaders van 7 bij 7 cm. En als ze soms al driedimensionaal zijn, kunnen ze ook niet bewegen. Zielig? Valt best mee. Het zijn namelijk kunstmuisjes.

 

het nog virtuele Muiseum

Een paar jaar geleden kwam Gerard van Hoogenhuyze op het idee een museum op te richten waarin alleen afbeeldingen van muizen mochten komen te hangen. En dan ook alleen nog op doekjes van 7 bij 7 cm of in kubusjes met ribben van dezelfde afmeting. Met dat idee begon hij kunstenaars te benaderen. Wilden die eventueel gratis zo'n muis maken voor het Nationaal Muiseum? Een museum trouwens dat nog alleen in zijn gedachten bestond. In de tussentijd hebben zo'n 300 kunstenaars een gratis muizenbijdrage geleverd, waaronder ook ik. Want dit vond ik zo'n origineel en creatief idee dat ik graag op het verzoek in ging. Nou zijn muizen niet echt groot, maar ze persen in een vierkantje van 49 vierkante centimeters? Mijn muis vond dat eigenlijk ook wat klein dus heb ik hem/haar, ik heb geen gender-onderzoek laten doen, maar flink laten brullen.

 

The mouse that roared

Want voor de titel van het schilderijtje moest ik namelijk denken aan "The mouse that roared", de gelijknamige, komische film die rond 1960 in de bioscopen draaide. Met de grote komiek Peter Sellers in een dubbelrol als hertogin en als legeraanvoerder van een heel klein staatje in de Alpen dat de oorlog verklaard aan de VS.

Alle tot nu toe gecreëerde muizen staan op de website http://amusesmouseion.wix.com/amuses-mouseion maar een werkelijk bestaand Muiseum is er nog niet. Zoiets heeft namelijk heel wat muizenpootjes in de aarde. Kijk maar eens op die site en bewonder de verscheidenheid aan muizenafbeeldingen. Echt niet te geloven. Tot volgende week.

TOOS.

www.toosvanholstein.nl

 http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Facebook http://www.facebook.com/TOOSvanholstein

Twentse geheimen, Kunstmoment Diepenheim en Àlafran

 Een moment duurt per definitie maar heel kort. Een kunstmoment in feite dus ook. Maar toch duurt het Kunstmoment Diepenheim heel wat langer. Namelijk van 9 tot 19 oktober. Hoe ze in Diepenheim tot die naam zijn gekomen is me dus niet helemaal duidelijk. Maar ik weet wel dat in de afgelopen 10 jaar tienduizenden bezoekers zich die naam hebben eigen gemaakt.

En dat Àlafran in de titel? Typische naam, nietwaar? Laat ik dus maar eens een en ander duidelijk gaan maken.

 

één van de kastelen van Diepenheim

Vraag een aantal willekeurige voorbijgangers waar Diepenheim ligt en vermoedelijk kun je een studie maken van allerlei soorten vertwijfelde gezichtsuitdrukkingen. Toch is Diepenheim voor veel kunstliefhebbers een bekend begrip. Oh ja, zullen ze denken, dat stadje in Twente, ergens tussen Deventer en Hengelo. Op de A1 afslag Markelo en dan nog een beetje doorrijden. Toch hoort Diepenheim bij de oudste stadjes van Twente, liggen er een aantal kastelen en kent het Stedeke al heel lang een behoorlijk intensieve kunstcultuur. Tien jaar geleden werd besloten dat dit ook maar eens landelijk flink bekend moest worden. Het Kunstmoment Diepenheim werd geboren. Een kunstmanifestatie, nu dus voor de 10de keer, die het hele stadje op zijn kop zet. En niet alleen de plaats zelf, ook de wijde omgeving. Het aantal kunstmanifestaties en exposities in en rond Diepenheim is tijdens het Kunstmoment nog wel te tellen maar dan toch wel op heel veel handjes met bijbehorende vingertjes. Kijk maar eens op www.kunstmomentdiepenheim.nl .

 

werk afleveren bij Àlafran

Nu nog dat Àlafran. Dat is, vind ik ten minste, de mooiste en grootste galerie in Diepenheim. Geleid door Irma en Hugo Blank. Vijf jaar geleden bouwden ze een oude bakkerij, die op de nominatie stond afgebroken te worden, om tot galerie. Volgens mij zijn ze in Diepenheim nu heel blij dat die twee zo gek waren om dat project aan te pakken. En hoe vind je dan nog een typerende naam? Hugo's moeder, voor hem een groot voorbeeld, heet Fran. Goed voorbeeld doet goed volgen. Dus 't doen als Fran, à la Fran, leek hun zo gek nog niet. Daarmee was de naam geboren. Galerie Àlafran.

 

met Irma Blank bij één van mijn schilderijen

Irma en Hugo ken ik al een aantal jaren als begeesterde kunstliefhebbers en galerie-eigenaren van, zoals al gezegd, een heel mooie galerie. Dus was het niet moeilijk om ja te zeggen toen ze mij vroegen of ik hun gast-kunstenaar wilde zijn tijdens het Kunstmoment Diepenheim.

Al die dagen van donderdag 9 tot zondag 19 oktober gaan ze al om 11 uur open. Opdat de duizenden bezoekers die ook dit jaar weer worden verwacht ruimte en tijd krijgen de kunst goed te bekijken. Met daarbij, in de hoofdzaal, die expositie van mijn schilderijen. Meer informatie is te vinden op hun website http://alafran.nl/ .

Mijn werk blijft overigens ook na dat langdurige kunstmoment nog een hele poos hangen. Dit voor diegenen die net even een ander moment nodig hebben om tijd vrij te maken. Tot volgende week.

TOOS.

www.toosvanholstein.nl

 http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Facebook http://www.facebook.com/TOOSvanholstein