Licht in de winterduisternis

Nice, Avenue Jean Médecin

In dit donkere jaargetijde met de vaak grijze dagen en met hoe dan ook de langste nachten proberen we het leven vaak wat op te leuken met extra licht. In en aan het huis met,zo lijkt 't soms, steeds exorbitantere vormen van kerstverlichting. En in de openbare ruimte met uitbundig ontworpen lichtornamenten. Want zo mag je die buitenverlichting zo langzamerhand wel noemen. Een eenvoudig ontwerp met wat gloeilampen, zoals vroeger, volstaat natuurlijk niet meer. Zeker nu de technische ontwikkeling van de ledverlichting de laatste jaren zo'n grote vlucht heeft genomen. Ik vind het fascinerend om te zien wat daar tegenwoordig allemaal mee kan. Vooral in deze tijd van het jaar in de centra van de grote steden. Wat zou er weer voor nieuws zijn bedacht? Want die lichtornamenten worden natuurlijk niet zo maar even in elkaar geknutseld. Daar komen vaak lichtkunstenaars en designers aan te pas. Eigenlijk dus een soort toegepaste kunst.

 

computeranimatie "Belle Époque"

Omdat ik daar deze maand toch moest zijn voor kunstzaken was ik beslist nieuwsgierig naar wat ze er in Nice, mijn tweede woonstad, weer van gemaakt hadden. De stad wil daar altijd graag uitpakken met, in dit geval zelfs letterlijk, een aantrekkelijke uitstraling voor de toeristen. 

Dat betekende dus fototoestel mee en ronddwalen door het centrum. Daar was o.a. een 15 minuten durende lichtshow te zien met een buitenmuur van het Théâtre National als gigantisch groot projectiescherm. Een computeranimatie met de Belle Epoque in Nice als onderwerp. Leuk, maar dan levert de jaarlijkse lichtmanifestatie Glow in Eindhoven heel wat imponerender en interessantere uitwerkingen op.

 

Promenade du Paillon

Echt feeëriek was het lichtpaviljoen bij de nieuwste toeristische trekpleister van de stad, de Promenade du Paillon. Tik bij Google maar eens in "foto's promenade du paillon nice" en je ziet wat ik bedoel. Een gigantische waterpartij met heel veel fonteinen die volgens een voortdurend veranderend patroon hoog en laag of niet spuiten. En als ze dan even niet spuiten komt er stoom uit de gaten. Vooral in het donker krijg je dan een heel geheimzinnige sfeer met een prachtig reflecterend wateroppervlak. Zeker met nu dat lichtpaviljoen erbij.

Maar ook  met het gigantische reuzenrad dat er in deze tijd van het jaar staat. Druk, druk, druk was 't daar. En reken maar dat er uitgebreid werd gefotografeerd. Ook door mij dus.

Vandaar hierbij ook nog wat andere foto's van de decembersfeer in Nice. 

Place Massena

Dan is het in Middelburg daarna toch wel weer even wennen. Maar wij hebben hier toch maar mooi de Lange Jan en het Abdijplein. En zoiets hebben ze in Nice weer niet. Tot volgende week.

TOOS

De gratis TOOS-doodle voor het feestelijk uiteinde/begin van 2014/2015

Tradities ontstaan langzaam. Daarvoor zijn het ten slotte tradities. Ze zijn er niet plotseling, ze moeten groeien. Dus toen ik eind 2010 begon te doedelen op mijn net aangeschafte iPad1, wist ik niet dat ik er nu een aflevering van mijn blog aan zou wijden. Dat blog bestond toen trouwens nog niet eens. Daarmee begon ik in de loop van 2011 naar aanleiding van mijn grote expositie "TOOS" in fort Rammekens op Walcheren bij Ritthem. Wat nu "TOOS&ART" heet, was toen nog "TOOS in fort Rammekens".

 

de allereerste TOOS-doodle in 2011

Doedelen dus! Het maken van kunstwerkjes op het aanrakingsscherm van de iPad. Eigenlijk vingerverven zonder vieze vingers te krijgen! Kijk maar eens op de video hieronder of via de link http://youtu.be/6p-vqugh4L8  op mijn YouTube-kanaal. Dan zie je hoe zo'n TOOS-doodle ontstaat.

nog zo'n TOOS-doodle

Ik heb er intussen een hele serie gemaakt die staat op www.toos.biz, mijn tweede website naast www.toosvanholstein.nl. Al die TOOS-doodles zijn daar nog steeds te downloaden. Gewoon gratis kunstwerkjes, helemaal voor niks, nada, niente, for free, kostenlos, rien.

Nu maak ik er nog een enkele per jaar. Zoals ook eind vorig jaar toen ik op het idee kwam een niet te ingewikkelde te maken waar liefhebbers zelf nog iets aan konden toevoegen. Gewoon je eigen Kerst, Nieuwjaars of Wat-Dan-Ook-Maar kaart maken met als basis die TOOS-doodle. In een programma als Photoshop, of iets dergelijks, tekst en andere zaken toevoegen en zie daar: een oorspronkelijke kunstkaart om via e-mail of per echte post te versturen.

Ik weet van allerlei mensen dat die dit vorig jaar ook daadwerkelijk hebben gedaan. Zo worden dus tradities geboren! Hieronder daarom opnieuw een doedel als mijn bijdrage aan de kaarten en wensen eindejaarskoorts.

de Nieuwjaars TOOS-doodle van dit jaar

Een foto hiervan met goeie kwaliteit kun je via de link http://bit.ly/1GqI5GU uit de wolk van Dropbox laten neerdalen in je eigen pc, laptop, tablet of smartphone. Daarna staat het je helemaal vrij er mee te doen wat je wilt. Wel zou ik het leuk vinden zelf dan ook jouw TOOS-doodle versie te ontvangen.

Op Facebook en LinkedIn heb ik hieraan al de nodige aandacht gegeven. Met succes, merk ik. Veel plezier ermee en tot volgende week.

TOOS.

Masters of LXRY

Luxe, luxe, pure luxe, soms kitsch, soms extravagant en soms echt mooi. Waar? Op de Masters of LXRY. Wat dat is? De oude Miljonair Fair, ooit gestart in 2002 en de laatste paar jaar omgedoopt tot dat met die Masters. Waarbij LXRY staat voor Luxury. Normaal gesproken zou ik daar niet zo gauw heengaan. Dus waarom nu dan wel? Door mijn Cerby!

In de loop van dit jaar heb ik al een paar keer aandacht gegeven aan Cerby. De meer dan levensgrote kunststoffen buldog die ik beschilderde in het kader van The Dogparade. Een actie waarbij een aantal bekende Nederlandse en Belgische kunstenaars buldogs beschilderd hebben die nu als roedel en tentoonstelling rondreizen door Nederland (http://www.thedogparade.com/). Volgend jaar worden ze geveild en het geld gaat naar een heel goed doel. Het ontwikkelen van een medicijn voor de energiestofwisselingsziekte bij kinderen die daarmee worden geboren en daardoor maar een kort leven beschoren zijn.

Afgelopen weekeinde en maandag bezocht The Dogparade die LXRY Fair in een eigen, gratis ter beschikking gestelde stand op de Amsterdamse RAI. Daarbij had een kleine groep van de betrokken kunstenaars op zich genomen gezamenlijk een nieuwe hond te beschilderen. Wel allemaal op zich dan, op verschillende dagen. Ik had de maandag gereserveerd. De "Business Monday, de grootste netwerk- en borreldag van Nederland, een dag met tomeloze energie waarop captains of industry elkaar treffen". Niet mijn woorden, maar die van de organisatie. Nou, dat beloofde dus wat, zeker omdat de toegangskaartjes voor die speciale dag nog duurder waren ook. Vijftig euro! Maar ik kon er dus wel gratis in om aan de hond te schilderen. Voor wat hoort wat.

Natuurlijk heb ik ook de tijd genomen om rond te lopen, sfeer te proeven en foto's te maken. Van Champagnebar tot Oestercompagnie, van Jaguar en Cadillac tot Ferrari, van een geheel door Jan de Bouvrie ingerichte villa tot de duurste horloges en sieraden. Eilandje bij Vianen kopen? Geen probleem, 9 miljoen maar! Helikoptertje om er te kunnen komen. Zeg 't maar mevrouw, wat had u gehad willen hebben? Misschien ook nog een zwembad met model erbij?

Wat je noemt een wereld die ik wel zijdelings ken van het regelmatig verblijven in mijn atelier in Nice aan de Côte d'Azur, maar die toch niet helemaal de mijne is. Een wereld voor mensen bij wie geld een min of meer abstract begrip is. Geld, wat is dat ook al weer? Oh ja, dat is een creditcard! Maar er is natuurlijk niets op tegen eens rond te dwalen tussen al die extravagantie en in de stand van The Dogparade te staan schilderen.

De hond zoals ik hem aantrof

Op die gezamenlijke kunsthond had een aantal van mijn kunstbroeders elk dus al een eigen aandeel geschilderd. Maar tussen die delen was eigenlijk nog erg veel wit en erg weinig verband. Dus leek 't mij een schone taak die verschillende stukken met elkaar te verbinden. En daarbij te gelijkertijd mijn eigen beeldtaal erin verwerken. Wel te midden dan van alle beursdrukte en bezoekers die graag een praatje met die schilderende kunstenaar wilden maken. De foto's geven een beeld van dit proces.

Aan de gang

praatjes met geïnteresseerden

Het werk vordert

Drukte

Bijna klaar

Al met al ben ik daar toch aardig wat uurtjes mee bezig geweest. Maar met het resultaat ben ik beslist niet ontevreden. Hoe 't nu verder gaat met Cerby en zijn roedelgenoten? Ik houd jullie op de hoogte. Tot volgende week.
TOOS.

4 Van Gogh's en 1 van Holstein

Afgelopen zaterdag vierde ik het Sinterklaasfeest in Friesland en dan is een omweggetje naar galerie Kesk in Workum een voor de hand liggende actie. Eigenaren Sophie en Klaas Elzinga vertegenwoordigen mij al een paar jaar met hun galerie in het Noorden des lands en dan is 't altijd goed even bij te praten. Bij Friese koffie en Fries gebak. Dat bijpraten was nu zeker de moeite waard want er hangen ten slotte tegenwoordig een viertal Van Gogh's in hun galerieruimte. In combinatie dus met mijn werk. Nou, dat overkomt je als kunstenaar niet vaak. Hangen naast Vincent van Gogh. Niet onaardig toch? Overigens moet ik wel zeggen dat die werken in de galerie kopieën zijn van de echte die ergens in een kluis staan. Want ga er maar aanstaan, echte Van Gogh's verzekeren!  Alhoewel, echt?

 

Met Sophie Elzinga van galerie Kesk voor de 4 Van Gogh's en de Van Holstein

Daar zit nu net het grote pijnpunt voor Sophie en Klaas. Want alleen als het Amsterdamse Van Gogh Museum een Van Gogh label wil plakken op een vermeend werk van Van Gogh, dan pas is 't een echte Van Gogh. Wereldwijd. En dat wil het Van Gogh Museum dus niet. Ondanks heel veel feiten die er voor pleiten.  Daar zit natuurlijk een onverkwikkelijk verhaal achter.

 

De Aardappeleters van Van Gogh

In 1884 woont Vincent in Nuenen. In deze periode, waarin het beroemde "De aardappeleters" ontstaat, trekt hij veel op met amateurschilder Anton Kerssemakers. In een brief uit die tijd van Vincent aan zijn broer Theo schrijft hij "Heb nog een schilderijtje gemaakt zo groot als de knollenpluksters in de sneeuw, van de korenoogst. Een maaier en een vrouw die opbindt". Laat nu net zo'n schilderijtje, niet gesigneerd trouwens, bij Kerssemakers achterblijven als Van Gogh in 1885 vertrekt naar Antwerpen. Samen met nog drie andere, ook niet gesigneerde werken van vrijwel dezelfde afmetingen.

"Een maaier en een vrouw die opbindt" uit de brief van Van Gogh

Dat alles is feitelijk geheel onomstreden. Via de familie Kerssemakers komen de schilderijen ten slotte in bezit bij een familie Keunen. Die probeert in de jaren 90 van de vorige eeuw de schilderijtjes door het Van Gogh Museum als echt te laten erkennen. Volstrekt achteloos wordt hun verzoek terzijde geschoven.

Anderen, zoals de conservator van het Rijksbureau voor Kunsthistorische Documentatie, raken wel overtuigd van de echtheid. Met dat soort belangrijke mensen in zijn vaarwater wil Senior Researcher Van Tilborgh dan uiteindelijk de schilderijen wel onderzoeken. Intussen heeft de familie Keunen al aan Sophie en Klaas gevraagd of die hun belangen willen behandelen. Ze zijn al dat jaren durende en vertragende gedoe helemaal spuugzat.

Modern technisch materiaalonderzoek wijst één ding uit. Alles, doek, ondergrond en pigmenten wijst naar één persoon, Vincent Van Gogh. Eitje dus! Ja, dat had je gedacht. De Senior Researcher acht in 2006, na twee jaar onderzoek, de variatie in de penseelstreek te weinig, vindt die niet bijzonder trefzeker en weinig spontaan terwijl er ook te weinig contrast en durf in kleurgebruik is. Wat is hier subjectief, wat objectief? Weer wat jaartjes later weet hij echter te melden dat Van Gogh in zijn Nuenense tijd nog geen eigen stijl had en experimenteerde met verschillende stijlen. Tja, wat moet je daar dan weer mee?

Nog een foto uit de galerie Kesk

Het televisieprogramma Pauw raakt geïnteresseerd. Afgelopen oktober zou de directeur van het Van Gogh Museum daar in discussie gaan met Sophie en Klaas. Maar wat doet deze directeur? Vlak voor de uitzending weigert hij om met hen aan één tafel te zitten. In de uitzending zelf mag Sophie nu nog een paar opmerkingen vanuit het publiek plaatsen. Doet de directeur dat vanuit sterkte of juist zwakte? In ieder geval is duidelijk dat de leiding van het museum de hakken in het zand zet. Eerlijk of oneerlijk? Ik ben gezien de feiten geneigd tot het laatste. Maar die Van Gogh's zijn intussen dus nog steeds niet erkend.

Ik ga er voorlopig toch maar vanuit dat ik hang bij een paar echte Van Gogh's. Gemaakt in de omgeving van Nuenen, het dorp waar ik een flink deel van mijn jeugd heb gewoond. En dat is een leuke gedachte. Nietwaar? Tot volgende week.

TOOS

35 Miljoen duur? Ach, alles is relatief!

In gesprek met een bevriend galeriehouder op de PAN

Vorige week was ik nog in Amsterdam op de PAN. De Nederlandse en eenvoudiger pendant van de dure wereldbeurs TEFAF in Maastricht. Dus antiek in allerlei soorten, schilderijen van oude meesters en werken van hedendaagse kunstenaars. Eigenlijk was ik van plan daarover iets te schrijven. Want op de hedendaagse kunstbeurzen zijn allerlei ontwikkelingen gaande die duidelijk te maken hebben met het feit dat kunstkopers tegenwoordig hun portemonnee of creditcard wat minder snel tevoorschijn halen dan kunstverkopers eigenlijk wel graag zouden willen.

 

Georgia O'Keeffe, Red Hills, verkocht voor 35 miljoen euro

Georgia O'Keeffe

Maar toen kwam er ineens het nieuws dat in New York een schilderij van Georgia O'Keeffe was geveild voor, omgerekend vanuit dollars, 35 miljoen euro. Daarmee werd ze zomaar ineens de duurste vrouwelijke kunstenaar op onze aardkloot. Niet dat ze er zelf nog veel aan had. Want Georgia stierf in 1986, op de gezegende leeftijd van 98 jaar. Maar ze is al heel lang een van mijn favoriete kunstenaars. Een dijk van een wijf zogezegd. Dus daarom dacht ik "geen PAN maar Georgia O'Keeffe". Die PAN is er volgend jaar ten slotte ook weer.

Een dijk van een wijf dus, zeker door haar schilderijen die ik hier en daar door deze aflevering strooi. Maar ook omdat ze in haar leven aardig wat strijd moest leveren om aan de kunsttop in Amerika te komen. Dat was in de eerste helft van de 20ste eeuw voor vrouwen beslist minder vanzelfsprekend dan voor mannen. Ga maar na, pas eind 19de eeuw was het voor vrouwelijke kunstenaars enigszins normaal geworden op de academies het mannelijk naakt te mogen tekenen en schilderen. Leidinggevenden, mannen dus, vonden dat ze die tere vrouwelijke ziel daartegen toch echt in bescherming moesten nemen. Over die strijd van de vrouwen zijn heel wat kunstverhalen te vertellen. Maar dat is misschien iets voor volgende keren.

Toen Georgia in de jaren 20 begon met het heel vergroot te schilderen van bloemen of delen daarvan brak de hel los in behoudende kunstkringen. Want wat ze schilderde deed die mannen toch wel heel erg aan bepaalde vrouwelijk lichaamsdelen denken (zie hierboven). Tja, en dat kon natuurlijk niet, dat was pornografisch. Kijk, dat mannelijke kunstenaars het vrouwelijk naakt op allerlei manieren exploiteerden in hun werk was logisch. Daarvoor waren ze ten slotte man. Maar als een vrouw erotische beelden maakte, althans in mannelijke ogen? Dan waren ze wel van god los. O'Keeffe  werd zelfs afgeschilderd als ‘een door sex geobsedeerde nymfomane’. Zelf heeft ze altijd ontkent dat haar werk een erotische inslag zou hebben. Dat verzon men maar. Zelfs toen in de jaren 70 de feministische beweging in Amerika haar kunst annexeerde en ook duidelijk in het seksuele vlak probeerde te trekken, protesteerde ze. Als de altijd onafhankelijk denkende kunstenaar weigerde ze in deze mening mee te gaan.

 

Museum van Georgia O'Keeffe in Santa Fe

Overigens maakte ze ook heel ander werk dan die bloemen. Werk geïnspireerd door de natuur van de staat New Mexico waar ze jaren woonde en ook een eigen museum heeft in Santa Fe. Zelf heb ik die schedels ook zien liggen in de woestijn daar in dat deel van de USA. Amerikaanser kan bijna niet. Regelmatig kom je daar bij ranches zo'n koeienschedel tegen, gespijkerd aan het toegangshek. Dat heeft ook bij mij tot inspiratie geleid voor een schilderij dat nu ergens in Amerika hangt.

Georgia O'Keeffe, Skull, Red, White and Blue

Toos van Holstein, Hades

Natuurlijk is die 35 miljoen belachelijk veel. Dat soort bedragen slaat nergens meer op. Maar het doet me toch wel veel plezier dat "mijn" Georgia O'Keeffe nu de vorige vrouw met het recordbedrag zeer ruim heeft overtroffen. Dat was Joan Mitchell (1925-1992) die "maar" zo'n 10 miljoen euro haalde met het soort werk zoals hieronder.

 

Joan Mitchell, Grandes carrieres

 't Is maar waar je van houdt. Tot volgende week.

TOOS

www.toosvanholstein.nl

 http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

Facebook http://www.facebook.com/TOOSvanholstein