We schrijven het jaar Anno Domini 2003. Het jaar waarin
David Polak het initiatief neemt voor de verkiezing van Kunstenaar van het Jaar.
Kunstenaars uit heel Nederland kunnen er zich voor aanmelden en via internet mag
het publiek de duim naar boven of naar beneden houden. Op een of andere manier vernam
ik hiervan. Hoe weet ik echt niet meer. Maar ik vond het een prima particulier initiatief
omdat het helemaal buiten de geijkte kunstkanalen en instanties om ging. Daarom
had ik ook zoiets van "ach, waarom doe ik niet mee". En laat ik nou
ook nog verkozen worden bij het selecte groepje waaruit in een zaal in Utrecht
die eerste Kunstenaar van het Jaar zou worden verkozen door het daar aanwezige
publiek. Een groep van een paar honderd mensen die, eigenlijk wel heel
ouderwets, schriftelijke stembriefjes
kreeg.
Onder de aanwezige uitverkozenen
was ook de oude Corneille. De beroemde Cobra-kunstenaar had bij zijn reis
vanuit woonplaats Parijs naar Utrecht vast wel het idee in z'n achterhoofd dat
hij hoge ogen zou gooien. En inderdaad, in een nogal rommelige verkiezingsseance
werd hij de eerste Kunstenaar van het Jaar. Hoe de anderen, waaronder ik dus, eindigden?
Dat bleef onbekend. Waarschijnlijk daarom ontbreekt het jaar 2003 in
onderstaande erelijst. Mijn verkiezingslijst sindsdien, zoals die ergens is
terug te vinden op http://kunstenaarvanhetjaar.nl/verkiezing/
.
Galerie van Hedendaagse Kunstenaars 2015, 22e positie
Galerie van Hedendaagse Kunstenaars 2014, 22e positie
Galerie van Hedendaagse Kunstenaars 2013, 21e positie
Galerie van Hedendaagse Kunstenaars 2012, 21e positie
Galerie van Hedendaagse Kunstenaars 2011, 18e positie
Galerie van Hedendaagse Kunstenaars 2009/2010, 17e positie
Galerie van Hedendaagse Kunstenaars 2008, 20e positie
Galerie van Hedendaagse Kunstenaars 2007, 21e positie
Galerie van Hedendaagse Kunstenaars 2006, 15e positie
Galerie van Hedendaagse Kunstenaars 2005, 2e positie
Niet onaardig toch? Waar 2004 is? Dat jaar ontbreekt omdat ik me toen niet inschreef vanwege dat wat rommelige karakter in 2003. Maar in 2005 had David Polak het hele proces zodanig gestroomlijnd dat een nieuwe poging me wel wat leek. Met succes! Want zeg nu zelf, tweede is natuurlijk geen eerste, maar toch beslist de moeite waard. Het schijnt uiteindelijk maar een verschil van een paar stemmen te zijn geweest.
 |
| 2005: op het podium met presentatrice Catherine Keyl |
Na dat jaar kwam David op de proppen met het kunstpanel van zo'n honderd kunstkenners uit allerlei kunstdisciplines in het land. Journalisten, verzamelaars, directeuren, leraren, expositiemakers, enz. Die moesten in een 1ste ronde 90 kunstenaars gaan nomineren. Dat voorkwam dat jan en alleman zich als kunstenaar voor de verkiezing kon opgeven. Want die begon best al aardig populair te worden. Via een publieke 2de ronde moesten er van die 90 dan 20 overblijven. Met nog vijf wild cards erbij mocht het panel uit de 25 overblijvenden dan de laatste 8 aanwijzen voor de ronde waarin het publiek het laatste oordeel mocht geven. Dat panel is, tot nu toe, altijd heel aardig voor me geweest. Elk jaar zit ik toch mooi weer bij die eerste 90 genomineerden. En elk jaar verkiest het publiek me weer bij die laatste 25. Maar dan stokt 't. Onder de panelleden heb ik blijkbaar toch niet genoeg draagvlak om bij de laatste 8 gekomen. Op zich jammer. Toch ben ik met die positie rond de 20ste plek die ik van ze krijg ook heel tevreden. Hoeveel kunstenaars telt Nederland ten slotte wel niet?
Afwachten maar waar ik nu terecht ga komen. Want ook voor de nieuwe verkiezing die in juli is gestart zit ik toch weer mooi bij die 90. Klik op http://kunstenaarvanhetjaar.nl/verkiezing2015/ronde2/ en de hele stemlijst met genomineerden ontrolt zich. De stemprocedure spreekt verder voor zich.
 |
| de stemlijst met de 90 genomineerden voor de verkiezing Kunstenaar van het Jaar 2016 |
Toch zou er naar mijn smaak nog iets in die hele procedure kunnen veranderen. Want theoretisch is het volgende mogelijk. Een bepaalde kunstenaar krijgt zoveel publieksstemmen dat hij of zij veruit bovenaan komt te staan in die 2de ronde. Maar als het panel die kunstenaar daarna niet bij de eerste acht verkiest, heb je aan al die stemmen dus helemaal niks, niente, nada. Is dat eigenlijk wel terecht? Toch een vraag om over na te denken, lijkt me. Zou 't niet eerlijker zijn als het aantal publieksstemmen, naast het oordeel van het panel, een bepaalde wegingsfactor mee krijgt bij het bepalen van die laatste acht? Er worden ten slotte toch tienduizenden stemmen uitgebracht! Bij veel van die populaire, wedstrijdachtige programma's op tv is dat niet meer dan normaal. Een aantal jaren geleden heb ik dat al eens aan David Polak voorgesteld, maar dat idee zag hij niet zo zitten. Jammer! Want zou 't de transparantie van de verkiezing niet duidelijk vergroten? En is transparantie de laatste jaren maatschappelijk gezien juist niet heel erg in trek ? Naast duurzaamheid trouwens. Maar dat is weer een heel ander verhaal. Tot volgende week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten