Voor de komende weken heb ik wat korte blogs op het oog.
Vakantietijd, nietwaar? En dan ook nog bij zulk prachtig weer. Vandaar! 't
Worden praatjes bij plaatjes. Wat achtergrondinformatie bij schilderijen van
me. Vandaag dus de eerste uit de komende, korte reeks.
 |
| Inheritance, olieverf, 35-90 cm |
Een aantal jaren geleden reden levensgezel en ik rond in het
Wilde Westen. In Arizona. De woestijnstaat waar je het beroemde Monument Valley
vindt. Het overbekende natuurpark dat vroeger in geen western mocht ontbreken.
Dorre, roodbruine vlaktes met stekelige struiken waar ongelooflijk imponerende,
supersteile rotspieken met ook die kleuren de helblauwe hemel in steken. Echt
overweldigend, maar ook behoorlijk toeristisch.
Een dag later, nog steeds in die streek maar dan in de
aangrenzende staat Utah, zagen we ineens vanaf de asfaltweg een stoffige
steenslagweg die de een paar meter lager liggende woestijn indook. Met daarbij
een nauwelijks zichtbaar, klein handbeschilderd bordje waarop de tekst 'The valley
of the Gods'. Geen idee wat dat was. Wij
dus die weg op met een uitbundige bruingele stofwolk achter ons aan. Kilometer
na kilometer. Geen toerist te bekennen, maar wel diezelfde indringende, rauwe
natuur zoals in Monument Valley. Dus hebben we ergens de auto langs de kant van
de weg gezet. Let wel, langs de kant! Want er zou onverhoeds toch nog zomaar eens
een achter of tegenligger aan kunnen komen. Toen de klapstoelen uit de
achterbak gehaald en daarop plaats genomen zoals filmregisseurs dat plegen te doen.
Midden tussen al die filmgenieke, geërodeerde en kasteel-achtige pieken. Verder
niets en niemand, alleen wij tweeën. Met alleen het ruisen van de wind. En
hééél soms een autostofwolk op een andere dust
road kilometers ver weg. Een unieke ervaring. Dat licht, die kleuren, de
rotsformaties, de rust, de wind, die eenzaamheid.
Uit die ervaring is dus dat schilderij 'Inheritance'
ontstaan. Met natuurlijk mijn eigen kleurenpalet en ook nog een paar
sjamaanachtige figuren erin. Want in mijn schilderijen moeten toch altijd wel
ergens mensen opduiken. En zeg nou zelf, in zo'n omgeving horen toch Indiaanse sjamanen!
Tot volgende week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten