Voor de komende weken heb ik wat speciale blogs op het
oog. Vakantietijd, nietwaar? En dan ook nog bij zulk prachtig weer. Code oranje
en het Nationaal Hitteplan zijn zelfs van stal gehaald. Nederland puft en
zucht! Vandaar! 't Worden praatjes bij plaatjes. Gewoon een verhaaltje bij een
schilderij van me.
 |
| Toos van Holstein, Atrio, olieverf 100-70 cm |
Begin 2015, winter in Nederland maar heerlijk weer op
Cuba. Een aantal weken trok ik toen over dat eiland. Van oost naar west. En dan
blijkt dat Cuba behoorlijk lang is, meer dan 1200 km. Maar niet alleen dat.
Hier wat losse notities over andere Cubaanse zaken.
't Is een heerlijk land met een vriendelijke bevolking
die onder het heersend communistisch systeem een bijzonder intrigerende
samenleving heeft opgebouwd. Voorbeeldje. Op een terras kost een cola ongeveer
een CUC, de munteenheid voor toeristen met een waarde van 1 dollar. De Cubanen
betalen dat, in hun eigen munteenheid, ook. Voor toch heel wat Cubanen
blijkbaar geen probleem gezien hun aanwezigheid op die terrassen. Terwijl de
officiële inkomens bij veel banen toch echt niet meer dan zo'n dollar of dertig
bedragen. Per maand! Per dag één cola dus.
Hoe dat kan? Onder het zichtbare maatschappelijke
oppervlak stikt 't van de netwerkjes en netwerken. Zonder netwerk ben je
nergens, je netwerk zorgt dat je kunt leven. Het zorgt voor extra inkomsten en
ruilhandel in goederen en diensten. Ik doe wat voor jou, jij doet wat voor mij.
Onderwijs is gratis, net zoals veel van de medische zorg
die als kundig bekend staat. Maar de apotheken vertonen vaak vervaarlijk lege
schappen. Ra, ra!
Zoals bekend rijden er nog veel ouwe 'Amerikanen' rond.
Auto's dus. Maar schijn bedriegt. Zeer waarschijnlijk zit er nauwelijks nog één
oorspronkelijk onderdeel in. Misschien zelfs wel een Russische motor van ook al
weer heel lang geleden. Alles eraan is in de loop van de tijd vervangen. Best
een goeie metafoor voor het land zelf. Je ziet van buiten iets heel anders dan
erin zit.
Toen, in 2015, kon ik als toerist hier en daar in een
hotel of op een postkantoor wel internetten tegen een relatief hoge betaling.
Wel je paspoort laten zien natuurlijk! Toch liepen er al aardig wat Cubanen met
een smartphone rond. Vooral voor bellen en muziek en veel minder voor internet.
Best knap met zo'n salaris van dertig dollar! Maar wel heel nuttig natuurlijk voor
dat netwerk. Nu laat de regering op internetgebied de teugels wat vieren. Het
wordt langzaam aan toegankelijk gemaakt. Wel tegen, voor Cubanen, behoorlijk hoge
kosten. Dus wie kan dat gaan betalen?
Je kunt op Cuba tegenwoordig via internet ook voor Airbnb
en casas particulares, particuliere
huur van kamers, terecht. Maar hoe zit 't dan met dat internetcontact? Dat zit
niet op Cuba. Degene met wie je contact hebt woont buiten Cuba. Maar regelt wel
alles voor je. Cubaans netwerken.
Havana! Een prachtig vergane stad die in het centrum wel
langzaam aan wordt gerestaureerd. Heel langzaam, dat wel. Want er is weinig
geld. Dus kom je er gigantisch veel oude, afgebladderde en zelfs ingestorte glorie
tegen. Grote, oude panden met heel veel deurbellen en heel grote openstaande
deuren. Met daarachter een donker, gapend gat. Waarin soms nog net een ooit
luxe maar nu gammele trap met veel historisch besef zichtbaar is. En waarin ook
de onvermijdelijke bundels van losse elektriciteitsdraden verdwijnen die naar
overal en nergens leiden. Klussers? Niet nodig, er is toch geen geld. Maar hoe
dan ook, Cuba leeft en is blijmoedig ondanks alle tegenslagen uit het verleden.
Een moedige bevolking, die Cubanen. Ik zal er graag nog een keer naar terug gaan.
Het bovenstaande schilderij is dan ook ontstaan als een
ode aan Havana en aan de Cubanen. Tot volgende week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten