Nog een haiku hier, en ook nog een haiku daar, een schilderij klaar

Drie regels waarvan de eerste regel vijf lettergrepen bevat, de tweede zeven en de derde weer vijf. Ziedaar de structuur van een haiku. Zoals dus hierboven in de titel van dit stukje. Of ik me nu ineens letterlijk op de poëzie stort? Nee hoor, geen sprake van. Mijn gaven liggen bij de beeldende kunst. Maar me daarbij laten inspireren door de Muze van de Poëzie? Waarom niet! Ter verklaring eerst even een stukje Groningse kunstgeschiedenis.

In 1991 organiseerde Henriëtte Mulder van de vermaarde Galerie Wiek XX, toen nog gevestigd in de Groningse binnenstad, de nu legendarische thematentoonstelling 'Dichtbeelden'. Daarbij lieten o.a. Wout Muller (1946-2000)en Matthijs Röling (1943), gerespecteerde namen in de wereld van de hedendaagse Nederlandse kunst, zich inspireren door drie haiku's van dichter C.O.Jellema. Reden voor Henriëtte en haar partner Frans Boersma om dit thema nu, 27 jaar later, nog eens te herpakken. Met een andere groep kunstenaars en op een andere locatie. Van die groep ben ik er dus een en die nieuwe locatie is Bad Nieuweschans. Nog steeds in Groningen, maar dan wel de provincie, en tegen de Duitse grens aan.

 

Galerie Wiek XX in Bad Nieuweschans

Ooit in de 17de eeuw heette 't Langeakkerschans en lag 't direct aan het water van De Dollard, daarna werd 't Nieuweschans en schoof 't het binnenland in door inpoldering. Maar in 2009 kwam er Bad Nieuweschans op het naambord te staan. Je moet de economische ontwikkeling ten slotte een kans geven. Want met Bad ervoor trek je veel meer Duitse toeristen naar het kuuroord Fontana dat er, met zijn warme mineraalbaden, sinds 1985 is gevestigd. Van  een in 1628 gebouwde schans ter verdediging tegen de Spaanse troepen naar kuuroord, 't kan verkeren.

Maar terug naar die haiku's. Toen Henriëtte mij vroeg mee te doen aan die nieuwe thematentoonstelling onder de naam 'Haiku Verbeeld' heb ik niet echt geaarzeld. Leuk! Zes haiku's van dichter Henk van Zuiden kregen we als de deelnemende kunstenaars onder ogen. Met de opdracht 'maak er wat van'. Als de schilderijen maar niet groter zouden worden dan 60 bij 50 cm. Drie werken werden het bij mij. Hieronder twee daarvan met de bijbehorende haiku's.

Een dansjapon

ondergaande zon

maakt van lucht een dansjapon

met rode sluiers

Hemels droomspel

 voor wie nu niet slaapt

speelt nachtlucht met lichtballon

een hemels droomspel

Hoe de andere kunstenaars hun inspiratie hebben verbeeld? Kijk daarvoor maar eens bij  https://www.wiekxx.nl/index.php?pag=39&lang=nl. En mocht je de reis naar Wiek XX gaan maken, besef dan dat je door een belangrijk stuk van de Nederlandse geschiedenis reist. Want vlak voor Nieuweschans passeer je Heiligerlee. Hé, Heiligerlee? Hoe zit dat ook al weer? Oh ja, die beroemde Slag bij Heiligerlee in 1568! Daar waar volgens onze officiële geschiedschrijving de 80-Jarige Oorlog begon. Met een eerste gewonnen slag tegen de Spanjaarden. Nu dus 450 jaar geleden. Helemaal in dit jaar, die 80-Jarige Oorlog. Met nieuwe boeken, met groots opgezette tentoonstellingen en met een prachtige serie documentaire geschiedschrijving op NPO2. 

gravure van de Slag bij Heiligerlee

Dat al heel snel na die gewonnen slag de provincie Groningen weer aan de Spanjaarden verviel tot Prins Maurits pas zo'n 20 jaar later het gebied weer heroverde? Ach, een kniesoor die daar op let.

Nu zit dus galerie Wiek XX er. Met een haikutentoonstelling. Op Nederlands grondgebied. Hoewel in het Rampjaar 1672 ook dat weer heel anders had kunnen lopen toen Bommen Berend, bisschop van Münster, Nieuweschans aanviel en de stad Groningen belegerde. 

belegering van Nieuweschans, prent uit 1675

Maar uiteindelijk slaagden hij, de Franse koning Louis XIV en de Engelse koning Charles II niet in hun opzet. De Republiek der Verenigde Zeven Provinciën overleefde ternauwernood en nu hebben we een koning in plaats van een Stadhouder. Maar dat is weer een heel ander verhaal. Oh ja, die expositie loopt tot 18 november. Tot volgende week.

TOOS

StalKunst9 bij de Kunst10daagse van Bergen

Voor alles in het leven is er een eerste keer. Zo luidt een gezegde waar weinig tegenin is te brengen. Dus was er voor mij een aantal dagen geleden die eerste keer voor het een koeienstal binnenrijden met mijn auto. Al eerder was er ook de eerste keer dat ik gevraagd werd om mee te doen met de Kunst10daagse van Bergen in Noord-Holland. En laat die beide eerste keren nou ook nog eens een keer direct met elkaar samenhangen!

Ik schreef al eens over die koeienstal zonder koeien. Vanwege het verzoek van Elisabeth Leyen, organisatrice van StalKunst9, om het achterste deel van die lange stal voor mijn rekening te nemen. Dan is het logistiek eigenlijk best wel handig om daar naar binnen te kunnen rijden als er nog geen andere kunst in de weg staat. Scheelt een hoop gesleep en gesjouw bij het uitladen. Zo gezegd, zo gedaan.

levensgezel en ik bezig om de koeienstaldeuren een kunstzinniger aanblik te geven

Intussen is die Kunst10daagse afgelopen vrijdag 19 oktober volop losgebarsten met een officiële opening in het mooie plaatselijke Museum Kranenburgh.

 

druk bezochte officiële opening

drukte in het weekeinde met achterin mijn staldeuren als eye catcher

 De rekenaars onder ons zullen dan al snel doorhebben dat er nu dus nog één weekeinde te gaan is tot en met 28 oktober. Daarbij zijn alle locaties elke dag open van 11 tot 17 uur en wordt van de kunstenaars verwacht dat ze zelf ook regelmatig aanwezig zijn. Dat zit ingebouwd in het DNA van de Kunst10daagse. Dus probeer ik dat ook, gezagsgetrouw als ik ben. In de stal aan de Voert 9, of te wel nummer 02 van de blauwe route in de catalogus. Een dikke catalogus van 84 pagina's  met heel veel informatie over de deelnemende kunstenaars en de plekken waar ze exposeren.

achterin mijn kunstdomein

drukte op het voorterrein van de stal

Maar ook was ik er de afgelopen dagen vanzelfsprekend op uit om te bekijken wat die uitgebreide kunstmanifestatie zoal te bieden heeft in en om Bergen en Bergen aan Zee. Want ga maar na. Tweehonderd locaties. Met dus 'mijn' koeienstal. Naast winkels in allerlei soorten, particuliere huizen, tuinen, kerken, kroegen, restaurants, een oude fabriek en galerieën. Met zo'n driehonderd deelnemers. Met pendelbussen vanaf grote parkeerplaatsen buiten het dorp om het centrum te ontlasten. Met vier verschillende kunstroutes die door hop on hop off busjes bereden worden. En natuurlijk met heel veel kunstverscheidenheid. Waarbij hier en daar het kwaliteitsniveau wel wat beter had kunnen worden bewaakt. In mijn ogen dan natuurlijk. Want kunstbeleving is per definitie subjectief. Hieronder een kleine selectie foto's van het rondkijken bij plekken die mij in sfeer en kwaliteit troffen.

Hierboven het episch centrum van de Kunst10daagse: de Ruïnekerk in het centrum met de grote informatietent.

Tot volgende week.

TOOS

Mijn heARTseat voor de heARTparade

Op welk kunstvoorwerp die handtekening van mij op bovenstaande foto staat?

Een aantal maanden geleden alweer schreef ik over de heARTparade van de stichting Energy4All. Een actie waarbij kunstenaars voor een heel goed doel een hartvormige bank, de heARTseat, beschilderen.

Enkele jaren geleden deed ik al mee aan de DOGPARADE door een 1,80 meter hoge hond te beschilderen. Om bij dierenliefhebbers een mogelijk misverstand weg te nemen, hij was wel van kunststof. Doel van die DOGPARADE? Met tentoonstellingen en een grote veiling geld genereren voor een te ontwikkelen medicijn voor kinderen die aan de energiestofwisselingsziekte lijden. Het vaak veel te korte leven van die kinderen wordt namelijk helemaal beheerst door die ziekte. En niet alleen het leven van die kinderen. Ook dat van ouders en eventuele broertjes en zusjes. Maar aan de universiteit in Nijmegen is gelukkig een medicijn in ontwikkeling. Een ontwikkeling die heel veel geld kost. Vandaar dus die stichting Energy4All en allerlei acties. Zoals nu de heARTparade.

 

de verzameling wit gespoten heARTseats bij de leverancier

mijn niet meer zo witte heARTseat

 Het exemplaar van bovenstaande verzameling witte banken dat eind vorig jaar bij mij binnen werd gebracht, heeft in beschilderde staat een poos geleden mijn atelier al weer verlaten. Maar voordat dit gebeurde, kwam professioneel cameraman Jaap van Willigen in de maand maart opnamen maken van het schilderproces en een interview met mij houden. De film die hij daarvan monteerde, is sinds kort klaar en nu te zien op Vimeo. De professionele tegenhanger van YouTube waar alleen kwaliteitsvideo's worden toegelaten. Een heel leuke video. Vind ik zelf ten minste. Maar of ik daarbij geheel objectief ben? Oordeel zelf maar (https://vimeo.com/294111095 ).

Zo heeft Jaap, als vrijwilliger van de stichting Energy4All, er een aantal gemaakt bij diverse deelnemende kunstenaars. Kijk maar eens op  https://www.heartparade.nl/heartseats.

De nu aangeleverde heARTseats zijn onlangs allemaal met een stevig beschermende, doorzichtige laklaag bespoten en klaar om een rondreizend bestaan te gaan leiden. Zo ook mijn bank.

 

mijn HeARTseat in volle, geverniste glorie

Ze gaan op allerlei plekken geëxposeerd worden. Logisch dus dat zo'n kunstwerk goed beschermd moet worden.  Ook natuurlijk omdat die hartvormige bank mee bedoeld is om op te zitten. Met een geliefde bijvoorbeeld.

Uiteindelijk komt er in de loop van 2019 een grote veiling waar de heARTseats geld moeten gaan opbrengen voor die medicijnontwikkeling. Dit verhaal zal dus ongetwijfeld vervolgd worden. Tot volgende week.

TOOS

In september hadden van mij best 40 dagen mogen zitten

lekker aan het tekenen op een terrasje in de oude stad

 Bij het verschijnen van dit blog zit ik al weer in Nederland. Eigenlijk had die septembermaand in Nice voor mij best zo'n 40 dagen mogen tellen. Zoals ik vorige week al schreef, 't is daar voor mij toch een beetje leven als God (die natuurlijk een vrouw is) in Frankrijk. Lekker werken, lekker genieten van het weer, lekker genieten van die prachtige stad en lekker nadenken over mijn kunst.

Maar ja, onze huidige, in 1582 door de Roomse kerk ingevoerde Gregoriaans kalender heeft anders beslist. September mag maar 30 dagen tellen. En daardoor riep de 1ste zondag van de maand oktober mij onverbiddelijk terug voor de Kunst en Cultuurroute in Middelburg. Met daarbij trouwens ook nog allerlei broodnodige voorbereidingen in verband met mijn deelname aan de Kunst10daagse in het Noord-Hollandse Bergen. Maar dat hoort nu eenmaal bij het leven van de kunstenaar zoals ik dat gekozen heb.

Over die toekomstige kunstactiviteiten ga ik natuurlijk te zijner tijd op deze plek berichten. Maar voor nu leek 't me wel leuk om van Nice afscheid te nemen met wat foto's en bijbehorende tekstjes. Bij deze.

Een aantal jaren geleden ontsierden vieze betonnen gebouwen en busstations de plek waar zich nu een ontzettend groot fonteinoppervlak bevindt met in het verlengde daarvan een park met speelmogelijkheden voor de jeugd. Nu is 't of dit nooit anders is geweest. Een geweldige aanwinst met hier en daar ook nog de nodige buitenkunst.

Waarom de Côte d'Azur de naam heeft van azuurblauw te zijn? Lijkt me duidelijk!

Bij mij om de hoek. Zeg eerlijk, mooi of mooi?

Ook op het kiezelstrand van Nice, verwacht er geen zand, kun je heerlijk genieten. Zomaar een plaatje van iemand.

De oude stad levert heel wat fotogenieke plekjes op.

 En dan nog net even een laatste terrasje op de kop van mijn Palais de Venise voordat ik richting vliegveld moet. Tot volgende week.

TOOS

How nice to be in Nice

Een aantal jaren huurde ik aan de Côte d'Azur telkens een andere plek om daar zo'n drie maanden te kunnen werken. Tot er in Nice een appartement met ateliermogelijkheid voorbij kwam waaraan ik echt geen weerstand kon bieden. Dat 'Palais de Venise' uit 1908 was te aantrekkelijk. Middenin het echte Nice, het bruisende stadshart dat in de 19e eeuw vanuit het middeleeuwse deel sterk werd uitgebouwd. Een soort 'Parijs in het klein, maar dan op z'n Italiaans' zoals levensgezel dat dan kort en bondig uitdrukt.

 

links het Palais de Venise met de koepeltjes

Sommigen zoeken voor de rust een klooster, ik heb in Nice mijn retraite oord. Rust om te werken en rust om na te denken. Met voor de grofstoffelijke voeding, heel praktisch, 's morgens een dagelijkse groente en fruitmarkt voor het Palais. Een beeld dat 's middags een metamorfose ondergaat tot restaurantterrassen. 

En kunstzinnige voeding? Geen probleem in een stad vol kunst en musea. Daarbij nog  heel vaak zon met een heerlijke temperatuur en de uitdrukking 'leven als God in Frankrijk' behoeft geen verdere verklaring.

Dat ik tijdens zo'n verblijf op bezoek ga bij Jean-Paul Aureglia, mijn galerist van Galerie Quadrige, met wie ik al jaren samenwerk, spreekt voor zich. Laat er deze maand nou ook nog een vernissage zijn! Logisch dat ik daar acte de présence gaf.

 

vernissage in Galerie Quadrige

Logisch ook dat ik tijdens zo'n retraite af en toe wat kunstige bedevaartstochtjes maak. Zoals naar het MAMAC, het Musée d'Art Moderne et d'Art Contemporain. Ik heb er vanwege mijn appartement in Nice altijd vrij toegang. Dus kan ik zomaar binnenlopen. Bijvoorbeeld om te zien of men ter verandering voor de vaste zaal van echte Niçois en kunsticoon Yves Klein (1928-1962) nog wat heeft gerommeld in de kunstopslag. Vooral van zijn beroemde, prachtig intens vibrerende Yves-Klein-blauw is 't elke keer weer genieten.

 

de Yves Klein zaal in het MAMAC

werk van Niki de Saint Phalle

 Niki de Saint Phalle (1930-2002) vind ik ook altijd zo'n bedevaartstochtje waard.  Voordat ze wereldberoemd werd door haar grote Nana's heeft ze nog heel wat andere interessante en gekke dingen gedaan. Ooit gehoord van haar 'schietschilderijen'? Google maar eens. Uit de grote collectie die ze naliet aan het MAMAC kan de curator nu te kust en te keur kiezen voor de 'Nikizaal'.

Tijdens mijn MAMAC-rondgang stond ik plotsklaps voor werk van een Nederlander. Marinus Boezem (1934), één van de grondleggers van de conceptuele kunst in Nederland. Dat werk hing  op de tijdelijke expositie 'Cosmogonies, au Gré des Éléments'. Een onbegrijpelijke titel? Ach, dat strookte dan gelijk met het 'Wheather Drawing's, 1969' van Boezem. Een verzameling foto's van met de hand getekende weerkaarten. Je moet er maar op komen!

 

Marinus Boezem, Wheather Drawings 1969

Nee, dan liever "Matisse&Picasso, la comédie du modèle" in het Musée Matisse. Een prachtig gelegen oude villa bij een groot olijfbomenpark en Romeinse ruïnes. Met voor mij opnieuw kostenloze toegang.

 

Musée Matisse

Dit jaar gaan die twee grote kunstenaars, zowel elkaars bewonderaars als enigszins na-ijverige concurrenten, er een kunstzinnige strijd aan. De al wat oudere maestro Matisse en macho en ego Picasso! Echt een prachtige tentoonstelling die een uitgebreidere beschouwing verdient. Maar voor nu laat ik 't hieronder bij een paar foto's, want mijn bedevaartjes voerden ook nog naar het Musée National Marc Chagall.

 

Picasso en Matisse naast elkaa: wat is van wie

een serie indrukwekkende steendrukken van Picasso

Dat werd ook wel weer eens tijd. Een mooi museum dat destijds architectonisch om een geschonken verzameling Bijbelse schilderijen van Chagall heen is gebouwd. Boeiend om er na wat jaartjes weer eens rond te lopen. 

Musée National Marc Chagall.

Vooral door de extra expositie over Chagall's plannen voor een door hem aan te pakken kapel. Die kwam er niet, terwijl zoiets wel lukte aan Matisse, Picasso en Jean Cocteau. Oei, oei, niet goed voor het kunstenaarsego! 

voorstudie met knippen en plakken voor glas-in-lood ramen in de beoogde kapel

een al weer gedetailleerder voorstudie

genieten op z'n Niçois

 Trouwens beslist een verhaal waard, die kapellen. Maar misschien komt dat nog wel eens. Nu eerst bijkomen van al die kunstbedevaarten op mijn favoriete plein Place Garibaldi.

Tot volgende week.

TOOS