In mijn nieuwe boek 'TOOS VAN HOLSTEIN II, for me art is
travelling the mind', is een aantal pagina's gewijd aan de steendrukken die ik
in de loop der jaren heb gemaakt. Zo staat op pagina 194 van dat bijna
anderhalve kilo zware kunstboek een verhaal waarin Ernst Hanke een belangrijke rol
speelt. De door kunstenaars alom geroemde Zwitserse meestersteendrukker met wie
ik diverse keren samenwerkte om litho's te creëren.
uitzich bij het atelier van Ernst Hanke in Zwitserland |
Hanke mag dan alweer een paar jaar zijn welverdiende
Zwitserleven gevoel ondergaan, toch kom
ik zijn naam nog regelmatig tegen. Heel recent nog. Daarbij kwam toen plots de
associatie in me op van zo'n plastic zak waarin je een aantal snoertjes bewaart.
Van die absoluut noodzakelijke snoertjes waarzonder het moderne leven niet geleefd kan worden.
Bij laptop, muis, tablet, mobiel, fototoestel en dat hele scala aan bijbehorende
oplaadapparaten. Je snapt vast wat ik bedoel. En als je dan zo'n snoer nodig
hebt, blijkt zich in die zak geheel spontaan een nog net niet Gordiaanse knoop
te hebben gevormd. Eigenlijk zoals in het echte leven diverse levenslijnen zich
ook onverwacht met elkaar kunnen verknopen. Recent dus met Ernst Hanke als zo'n
knooppunt. Ik ga dit even voor je ontwarren.
Levenslijn één. Toen ik levensgezel leerde kennen, maakte
ik ook kennis met zijn goeie vriend en beeldend kunstenaar Poen de Wijs. Na mijn
eerste, niet geheel tot tevredenheid verlopen steendrukervaringen in Nederland
zei Poen 'jij moet naar Ernst Hanke in Zwitserland, die is pas goed'. Poen
werkte toen al een aantal jaren met hem samen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik naar
Zwitserland. De uitkomst? Meer dan tevreden! Dus ben ik nog een paar keer terug
geweest.
werkend in de steendrukpers samen met Ernst |
met Ernst en zijn vrouw Erika bezig om een drukgang door de pers te halen |
Maar Hanke ging stoppen na jaren keihard gewerkt te
hebben met vele beroemde kunstenaars. En heel droef, Poen is vijf jaar geleden veel
te vroeg overleden.
Levenslijn twee. Toen ik levensgezel leerde kennen,
leerde ik ook zijn goede vriend en collega Martin Impelmans kennen. En Martin
was door de schuld van levensgezel heftig besmet geraakt met het kunstvirus. Dat
is dan wel niet levensbedreigend en je hoeft er ook niet voor in quarantaine, maar
reken maar dat het voor de rest van je leven blijft doorwoekeren. Uiteindelijk
bestieren daardoor Martin en zijn vrouw Wilma nu hun expositieruimte Studio
Imspa in Ridderkerk en de Stichting Grenze(n)loze Kunst. Dat ook zij Poen
leerden kennen en werk van hem kochten spreekt eigenlijk voor zich.
Levenslijn drie. Na Poen's dood liggen jammer genoeg heel veel van zijn
steendrukken lichtelijk te verstoffen. Want ooit waren steendrukken in, nu zijn
ze uit. Foto's, reproducties, zeefdrukken, giclees, goedkoop spul bij Ikea, dat
heeft de overhand gekregen. En die prachtige steendruktechniek? Nu een kleine
niche in de kunstwereld. Maar daar hoef je je natuurlijk niet persé bij neer te
leggen. Dus is er nu in Studio Imspa de expositie 'Poen de Wijs and Friends'.
op de expositie 'Poen de Wijs and Friends' bij een portret van Poen, gemaakt door zijn succesvolle leerling Meg den Hartog |
Een expositie met als kern een aantal prachtige
steendrukken van Poen zelf met daar omheen die van een aantal bevriende
kunstenaars. Vanzelfsprekend van zijn vrouw Marion van Nieuwpoort, ook
beeldend kunstenaar. Maar ook van de wereldberoemde magisch realist Michael
Parkes. En van mij. En van Ernst Hanke zelf. Want in zijn vrije tijd leefde ook
hij zich kunstzinnig uit op zijn eigen stenen en zijn eigen pers. Zo kan ik mezelf
de trotse bezitter van een paar van zijn litho's noemen.
werk van Ernst Hanke op de tentoonstelling |
een steendruk van Ernst Hanke die bij mij thuis hangt |
Al die oorspronkelijk losse levenslijnen hebben zich nu
dus in een expositie met elkaar verknoopt. Geen vervelende Gordiaanse maar een
aangename verknoping. Met Ernst Hanke als de meesterverknoper van kunstenaars. Zoals
op onderstaande foto met Poen, Ernst en mij.
Een foto gemaakt in het Nederlands Steendrukmuseum in
Valkenswaard in 2013. Waar Poen en Ernst toen een steendruk maakten op de gigantisch
grote pers daar. Een heel korte impressie daarvan zie je op onderstaand
YouTube-filmpje.
Een absolute must trouwens voor de kunstliefhebber, dat
museum waar ik op diezelfde pers ook al
eens litho's maakte. En wie weet in de
toekomst ook nog weer. Want ik blijf de steendruk trouw. Tot volgende week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten