Afgelopen vrijdag zat ik een culturele lacune in mijn
opvoeding op te vullen. Want als je een brede culturele belangstelling hebt, is
de kans op dat soort gaten natuurlijk ook levensgroot aanwezig. Een mens kan
ten slotte niet alles, heet 't dan. Waar ik dan wel zat? In het theater van de
Stopera in Amsterdam. Daar was ik nog nooit geweest! Wel in de operatheaters
van bijvoorbeeld Venetië en Nice en in de Romeinse arena van Verona. Verweggistan
dus. Maar in die beroemde symbiose tussen stadhuis en opera/danstheater in
Amsterdam? Ja, één keer was ik er, vorig jaar in de openbare gangen. Toen The
Dogparade er werd getoond en mijn Cerby bij de ingang van de trouwzalen stond. Toen
ook kwam het idee op om nu dan eindelijk maar eens een opera daar bij te wonen.
En dat was dus vorige week vrijdag.
 |
| het orkest nu ook eens al onderdeel van het totaalbeeld van Die Zauberflöte |
Bij Die Zauberflöte van Mozart. Een "Singspiel"
zoals de componist het zelf noemde. Ook zijn laatste opera, met de première een
paar maanden voor zijn dood in december 1791. Over deze uitvoering waren
juichende kritieken verschenen. Nou, volkomen terecht. In eerste instantie ga
ik meer voor het Italiaanse melodrama en pathos van bijvoorbeeld Verdi's
opera's. Maar hier werd een "Zauberflöte" neergezet die alles in zich
had. Het verhaal op zich is volstrekt krankjorum. Meestal kunnen
operalibretto's er wel wat van, maar dat verhaal van Die Zauberflöte? Knap als
je dat goed kunt navertellen.
Maar de uitvoering! Geweldige stemmen en geweldige
toneelmiddelen. In van die heerlijk ouderwetse, 19de eeuwse bonbondozen als La
Fenice in Venetië en de L'Opera in Nice passen eigenlijk alleen maar ook ouderwets
aandoende ensceneringen. En in die grote arena van Verona ontkomt een regisseur
er niet aan om met veel bombasterij grootse toneelscenes te creëren. Maar in de
moderne Stopera met de moderne toneelmiddelen kun je op een groot podium
natuurlijk heerlijk uitpakken met allerlei nieuwerwetse projectiemethoden en
bewegende toneeldelen. De foto's geven hier maar een heel beperkte indruk van.
Hoe dan ook, 't was indrukwekkend. Voor herhaling vatbaar.
In dit verband nog even een anekdote. Lang geleden, toen
ik in de zomer een expositie in Venetië had, kochten we daar kaartjes voor zo'n
opera uitvoering in Verona. Carmen van Bizet. Zover rijden van Venetië naar Verona
is het ten slotte niet. Maar dat waren kaartjes voor vrije zitplaatsen op de stenen
ring, behoorlijk ver van het toneel vandaan. Eerst uren in de rij in de zon om snel
een goeie plaats te vinden, dan nog een paar uur wachten voor de voorstelling
om negen uur begint. En al die tijd zie je de stoelen beneden in de arena, vlak
voor het podium, leeg blijven. Tot rond kwart voor negen ook daar het publiek
in feestelijke uitgaanskledij na het nuttigen van een Italiaanse maaltijd
langzaam binnendruppelt. Toen besloot mijn lief om, als we ooit nog eens zouden
terugkeren, dan daar te willen zitten.
 |
| de arena van Verona |
Een paar jaar later, weer op weg naar Venetië, rijden we
bij Verona langs en kijken elkaar vrijwel te gelijkertijd aan. Zo van
"zullen we?". En ja hoor, we zouden. Dus afslag Verona genomen en
kaartjes gekocht voor een week later. In die arena zelf, op rij twee. Toevallig
ook nog voor Aïda van Verdi. Wel een rib uit ons lijf, de prijzen voor die
kaartjes. Maar de creditcard was er goed voor. En een week later, schreden wij
rond kwart voor negen, na een voortreffelijke maaltijd in een restaurant vlak
bij de arena, in feestkledij de arena binnen. Met natuurlijk even een enigszins
meelijwekkende blik op al die bezoekers die daar ver weg al uren zaten te
wachten op die stenen banken. Zo'n ervaring vergeet je nooit meer. Tot volgende
week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten