 |
| Metropolitan Museum in New York |
 |
| Aanbidding door de Drie Koningen, Jeroen Bosch |
Het Louvre in
Parijs is groot, heel groot. Als je er ongericht begint te dwalen, kun je er heel
goede vèrdwalen. Maar het Metropolitan Museum in New York kan er ook wat van.
Ook gigantisch groot en ook daar raak je makkelijk de weg kwijt.
Waarom ik daar nu op kom? Allereerst was ik recent bezig
met maken van een fotoboek over mijn verblijf in New York afgelopen november.
En daarbij kwam ik in de lading foto's gemaakt in het Metropolitan er eentje
tegen van "De aanbidding door de Drie Koningen" van Jeroen Bosch.
Over wiens moergrobben dus juist mijn blog van vorige week ging. Logisch
bruggetje toch?
Dat wat conventionele werk zonder echte moergrobben hing
er toen nog. Snel daarna zou het de reis over de Atlantische Oceaan richting
Europa gaan maken voor de grote overzichtstentoonstelling van Bosch. Nadat het
dus ooit eens juist de tegenovergestelde tocht had gemaakt. Net zoals een
ongelooflijk grote hoeveelheid topkunst die in het Metropolitan Museum is te
bewonderen.
Want wat hebben die Amerikanen zich vroeger ongans gekocht aan
Europese kunst! Maar ja, hoeveel ongans rijke staal, olie en bankbaronnen
liepen er in de 19de en begin 20ste eeuw wel niet rond in de Nieuwe
Wereld. En al hun ongans grote villa's moesten
naar de mode natuurlijk worden opgeleukt met kunst van het Oude Continent.
Kunst die later uiteindelijk vaak geschonken werd aan het in 1872 geopende
Metropolitan Museum.
Nu staat daar dus aan de oostrand van het Central Park een
reusachtig gebouw waarin je dagen kunt ronddwalen door millennia van wereldkunst.
Egyptische, Griekse, Romeinse, Oceanische, Aziatische, Afrikaanse, Arabische en
middeleeuwse tot en met 20ste eeuwse Europese kunst. Oh ja, ook nog oude
muziekinstrumenten, fotografie en natuurlijk heel veel Amerikaanse kunst. Je
komt tijd, ogen en concentratie te kort. Zeker als je, zoals wij, maar één dag
hebt ingeroosterd. Zij het een hele. 's Morgens erin en met donker er weer uit.
Dat erin leverde een nieuwe ervaring op. Negen jaar
geleden was ik er voor het laatst. Toen was het museum nog gratis toegankelijk.
Met in de hal grote bakken met een gleuf waar je biljetten en munten in kon
doen als vrijwillige donatie. Die bakken werden heel veel genegeerd.
Nu bleken ze
verdwenen. Moest je dus toch toegang gaan betalen? Nee hoor, 't is in principe nog
steeds gratis. Maar …… Ze hebben een heel slim concept ontwikkeld om aan veel
donaties te komen. Je moet nu naar een toegangsloket waar je een op te plakken
sticker krijgt met een kleurtje. Elke dag een andere. Achter de diensdoende
lieftallige dame doemt in je blikveld een niet te ontwijken heeeel groot bord op
met gesuggereerde toegangsdonaties voor een dagje rondkijken. $17 voor 65+'ers,
$25 voor de jonkies. Maar je hoeft echt niks te betalen als je dat niet wilt. Elk
bedrag van 0 tot iets is welkom. Slim toch? Want je moet psychisch wel heel
sterk in je schoenen staan om die lieve mevrouw die jou je sticker met een
grote glimlach overhandigt, financieel geheel te negeren. Zouden we zoiets ook niet
eens als proef in Nederland kunnen proberen? En dan al die af en toe weer
oplaaiende discussies over wel of niet gratis museumtoegang overslaan?
Ben je een keer binnen, dan weet je gewoon niet waar je
moet beginnen. Een en al keuzestress, zoals dat tegenwoordig heet. Nou, oké, de
Griekse en Egyptische tempels komen nog wel weer eens. Net zoals Afrika,
Oceanië, Noord- en Zuid-Amerika en de afdeling wapenuitrustingen. Nee, op naar
de Middeleeuwen en naar onze eigen Gouden Eeuw met een zaal vol Rembrandts.
Waarbij "Aristoteles met de buste van Homerus". Mij natuurlijk heel
erg aansprekend vanwege mijn illustraties bij de Ilias en de Odyssee.
 |
| afdeling Middeleeuwen |
 |
| even een zaaltje Rembrandt |
 |
| Rembrandt, Aristoteles met de buste van Homerus |
Ook op naar
de oude Italianen, naar de Spanjaarden, naar Van Gogh, naar de Impressionisten,
naar William Turner.
 |
| Rafaël, Madonna met kind en heiligen |
 |
| werk van William Turner |
En naar een paar van mijn schilderheldinnen. Zoals
Artemisia Gentileschi (1593-1653). Een dijk van een wijf die in de 16de eeuw
als eerste vrouw ooit lid werd van de Accademia dell'Arte del Disegno
in Florence. Een vrouw met een leven vol ups en downs, één groot
avonturenverhaal.
 |
| Artemisia Gentileschi, Esther voor Ahasverus |
Of zoals Rosa Bonheur (1822-1899) met haar iconische
"De paardenmarkt". Ook zo'n vrouw waaraan je een heel blog kunt
wijden. Onconventioneel. Schilderend in mannenkleren op die Parijse
paardenmarkt omdat ze anders teveel opzien zou baren. Want een vrouw
schilderend in de buitenlucht? Aanstootgevend! De wereld , zelfs de Parijse,
moest niet gekker worden.
 |
| Rosa Bonheur, De paardenmarkt |
 |
| niet iedereen heeft oog voor de kunst |
Zo kun je daar in het Metropolitan Museum uren dwalen van
het ene naar het andere topstuk. Alle belangrijke kunstenaars zijn
vertegenwoordigd. Logisch dat het tot de drukst bezochte musea ter wereld behoort.
Dankzij dus die puissant rijke Amerikanen die graag hun verworven kunst
schonken en trouwens nog steeds schenken. Tot volgende week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten