'Toos, zou jij willen meewerken aan de eerste prijs voor
het Torneo dei Quartieri?' 'Vertel
Giampietro, wat is dat?' Want dat moest gastheer en keramist Giampietro Rampini
me wel eventjes uitleggen. Nou, dat bleek dus het op één na grootste jaarfeest
van de stad te zijn. Altijd op de avond van 14 augustus. Met direct daarop
volgend het Ferragosta, Maria
Hemelvaart, één van de belangrijkste vieringen in gans Italië. Logisch dus, die
14e augustus, want dan kun je 's avonds en 's nachts lekker doorhalen. Hoe je
de 15e dan uit bed komt is een andere zorg. Maar daarover straks meer.
 |
| ver na middernacht wordt er nog druk feest gevierd voor de kerk van je eigen stadskwartier |
Eerst de opzet van dat Torneo dei Quartieri. Een groots opgezette manifestatie op het
prachtige Piazza Grande. Waarbij de vier concurrerende wijken van de
middeleeuwse stad tegen elkaar opboksen met een eigen enscenering rond een zelf
gekozen historisch thema. Maar dat weet ik dus ook allemaal pas sinds kort. Daarna
komt er nog een wedstrijd kruisboog schieten. Met, dat zal niet verbazen, weer vier
teams uit die vier wijken. Bestaand uit stoere, middeleeuws geklede mannen Want
het zijn vanzelfsprekend wel alleen mannen die schieten. Vrouwen deden zoiets nog
niet in de middeleeuwen. En het feminisme in macho-Italië? Dan kan nog wel een
inhaalslagje maken.
.
 |
| de kruisboogschieters voor de wedstrijd |
 |
| in actie |
Dat er bij zo'n festijn wat te winnen valt spreekt voor
zich. De prijs waarover Giampietro sprak was die voor het beste middeleeuwse
optocht-en-toneel spektakel. Een keramisch bord waarop ik eerst een deel zou schilderen
waarna zijn vrouw Roseanna en hijzelf het zouden afmaken. Een echte coproductie
Rampini/van Holstein. Of ik vereerd was met die uitnodiging? Wat dacht je! Want
ik krijg na een paar weken dat keramiek beschilderen al wel in de vingers, maar
het is technisch echt heel anders dan werken op een doek met olieverf. Dus als
je dan als eerste buitenlandse kunstenaar aan zo'n belangrijke prijs voor de
Gubbianen mag meewerken? Daar ga je van stuiteren. Mentaal gesproken dan. Want
voor de lichamelijke variant is mijn lijf niet meer geschikt. Hier een foto van
het prijsbord.
De afbeeldingen op de rand zijn van mij. Met daar
tussendoor prachtig ingepast natuurlijke elementen van Roseanna. Giampietro
schilderde het middendeel.
Die avond van het feest liepen hij en dochter Giulia ook
mee in de optocht van zijn wijk San Giuliano. Want een wijk zonder eigen
heilige, dat kan natuurlijk niet. Trommelaars voorop en het tableau de la
troupe van bestuurders, notabelen, schone jonkvrouwen en gewoon voetvolk er
achteraan. Prachtig om dat trommelgeluid uit de verschillende wijken te horen
weerklinken in de smalle straten en tegen de steile helling waarop Gubbio ligt.
Op de Piazza Grande werd dan de uiteindelijke onderlinge scenische strijd
uitgevochten.
Maar afgezien van het daarop volgende kruisboogschieten
ben je er nog niet. De balletschool van Gubbio kwam er ook nog aan te pas. En
het spectaculaire vendelzwaaien. Dat alles gade geslagen door het publiek op de
tribunes en een letterlijk en figuurlijk hooggeplaatst middeleeuws gezelschap
op de indrukwekkende trap van het machtige Palazzo dei Consoli. Met natuurlijk
een stel af en toe op lange trompetten blazende herauten achter zich.
 |
| dat vendelzwaaien en gooien is maar moeilijk scherp te krijgen in het donker |
Daar mocht ik me later ook bij voegen, staand naast de
burgemeester, om de eerste prijs uit te reiken aan de winnende wijk. Toevallig
die van Giampietro. Waarbij van mijn kant van partijdigheid geen sprake kon zijn.
Dat was het werk van een onpartijdige jury.
 |
| naast de burgemeester op het podium |
 |
| de uitreiking |
En daarna bleef het nog lang onrustig in de stad. Toen
levensgezel en ik na inname van de nodige bubbels ruim na twaalven de steile
straten afdaalden, kwamen we nog twee trommelbendes tegen die gebroederlijk al roffelend
op hun instrumenten door de straten marcheerden. Vergezeld nog steeds van een
aantal middeleeuwse dames. Dat trommelen klonk overigens wel iets
onregelmatiger dan eerder op de avond. Een bijna magisch realistische scene.
Oh ja, en het grootste jaarfeest van Gubbio dan? Dat is het
Festa dei Ceri, altijd op 15 mei. Ik
heb met Giampietro afgesproken daar volgend jaar bij te zijn. Tot volgende
week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten