'To be
or not to be, that is the question', de overbekende woorden die Shakespeare Hamlet in de mond legde. In
deze door het coronavirus onvoorspelbare tijden heeft die zin ineens een heel
nieuwe lading gekregen. Bovenstaande foto vind ik daarvoor heel sprekend . Want
wie kent niet dit kunstwerk van de Florentijnse renaissancekunstenaar Sandro Botticelli (1445-1510)? 'De geboorte van Venus'. Alleen
zijn Venus, godin van de liefde, en haar entourage even weg. Gewoon naar huis, in
quarantaine, net als al die andere miljoenen Italianen. En wanneer ze weer terugkeren naar het nu hermetisch
gesloten Uffizi Museum om hun vertrouwde plek opnieuw in te nemen? Daar durven
betrokken wetenschappers nog geen zinnig woord over te zeggen in deze
surrealistische tijden.
 |
| Venus in haar volle glorie |
Maar met nog
steeds heerlijk zonnig weer op zondag 15 maart?
Bij mij om de hoek van het Palais Venise, waar ik een
atelier heb, barstte 't van de leegte op het terras dat normaal stampvol zou
zitten met marktbezoekers. Van de Marché auf fruits et légumes de Libération.
Elke dag, behalve op maandag, vol met kramen en inkopende Niçois. Die inkopen,
waarbij een meter een zeer rekkelijke afstand bleek, werden overigens wel
gedaan. Maar alle omringende restaurants en terrassen bleven overweldigend leeg.
Gesloten vanwege het plotse regeringsbesluit op zaterdagavond.
 |
| de markt op zondag 15 maart direct bij mij voor de deur |
Toen op zondag ook nog bekend werd dat Duitsland de grens
met Frankrijk ging sluiten, begon bij levensgezel en mij enige onrust toe te slaan.
Wat was wijsheid? Eerder terugvliegen of blijven tot de geplande donderdag 19
maart? 't Werd dus 'eerder terug'. En dat bleek inderdaad wijsheid. Want anders
hadden we nog een aantal dagen alleen de straat op gemogen met een staatspapiertje
op zak waarop je had aangekruist wat je ging doen. Supermarkt, hond uitlaten,
bezoek aan dokter of apotheek of een noodzakelijke gezondheidswandeling. Wist
je trouwens dat de Côte d'Azur zoals we die nu kennen te danken is aan een
bacterie? Die van de cholera. Maar dat is een ander ziekteverhaal voor een
andere keer.
Terug in Nederland op maandagavond 16 maart bleek ook
hier de wereld in korte tijd sterk surrealistische trekken te hebben gekregen. Op
Eindhoven Airport alle eetzaken dicht. De buschauffeur afgeschermd met rood-wit
gevarenlint. En nog nooit zo'n rustige trein meegemaakt. Maar gelukkig hoefden we
nog geen briefje op zak te hebben met dat Franse keuzemenu.
Wel kwam gelijk de vraag op 'wat te doen met de opening
van mijn expositie 'The 70-Series and More' bij Vellekoop & Vellekoop
Kunsthandel in De Lier' op 21 maart. Dat was natuurlijk gauw duidelijk, die zat
er niet meer in. Terwijl de expositie door galerist Piet Vellekoop al helemaal
was ingericht. En nog heel mooi ook, al zeg ik 't zelf. Eerst was Corona alleen
maar een wat slap Mexicaans biertje, nu laat het ons hele leven sterk kantelen.
 |
| een deel van mijn expositie 'The 70-Series and More' bij Vellekoop & Vellekoop Kunsthandel in De Lier |
 |
| een mixed media werk van 25-25 cm uit 'The 70-Series' zoals ik dat al op facebook en Instagram plaatste |
Zo komt de expositie stukje bij beetje bij je thuis. In
het huis dat noodgedwongen voorlopig een nog centralere rol zal innemen in ons
leven dan normaal al het geval is. En dat het virus voorlopig ook een rol zal blijven
spelen in dit blog? Het zijn onzekere tijden maar dat lijkt me redelijk zeker.
Tot volgende week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten