Victory Boogie Woogie van Mondriaan, 1944 |
't Is nog maar twintig jaar geleden dat Piet Mondriaan
(1872-1944) Nederland heftig in beroering bracht. Met zelfs vragen in de Tweede
Kamer. Aan Mondriaan persoonlijk lag dat niet natuurlijk, die was ten slotte al
een poosje dood. Veel lezers zullen zich dat misschien nog herinneren. 82
Miljoen harde guldens werden er betaald voor de aankoop van Victory Boogie
Woogie. Het laatste, nog onaffe werk van één van Nederlands beroemdste
kunstenaars waaraan hij tot zijn dood nog had doorgewerkt. Verontwaardiging
alom. Niet eens af met ook nog overal beschilderde stukjes plakband erop. De
Nederlandse Bank die ook een financiële bijdrage leverde, moest dus wel gek
zijn. Net zoals toenmalig Minister van Financiën Gerrit Zalm die daar
toestemming voor gaf. Hé, Gerrit Zalm! Ja, niet weg te krijgen die man. Met wat
voor klusje is ie nu ook al weer bezig?
Nu hoor je niemand meer over die aankoop en is het
iconische Victory Boogie Woogie het sluitstuk van de tentoonstelling 'De ontdekking van Mondriaan/ Amsterdam,
Parijs, Londen, New York'. Het heeft in het Haags Gemeentemuseum zelfs een zaal
helemaal alleen voor zichzelf gekregen. Ik denk dat Mondriaan, die in zijn
leven heel veel opzij zette voor de kunst, daar heel blij mee zou zijn geweest.
Best wat extra boogie-woogie dansjes van hem waard, daar in de schildershemel,
op die door hem zo geliefde muziekstijl. Je hoeft trouwens geen liefhebber te
zijn van dat latere abstracte werk van Mondriaan (1872-1944) om hem toch een
groot kunstenaar te vinden. Voor mij geldt dat in ieder geval in beide
opzichten. Wat ik heel sterk in hem bewonder is die drang naar verandering,
naar steeds verdergaande vernieuwing in zijn werk. Zijn hele leven lang.
Dat is nog tot eind deze maand heel goed te zien in het
Haags Gemeentemuseum. Zo'n driehonderd werken hebben ze daar van Mondriaan, de
grootste verzameling ter wereld. Ooit verkregen via legaten van verzamelaars
van zijn werk. Een aantal is er altijd wel te zien. Maar nu hebben ze het
magazijn leeg geplunderd om in chronologische volgorde de ontwikkeling van de
kunstenaar Mondriaan te tonen. Ook is er nog een mooie documentaire bij gemaakt. Kijk maar bij https://vimeo.com/222828403 .
De aanleiding van dit alles? De oprichting van de Nederlandse
avant-gardistische kunstenaarsgroep De Stijl honderd jaar geleden door
recensent/kunstenaar Theo van Doesburg (lees mijn blog van vorige week). Met vanaf
het begin ook Mondriaan daarbij. Tot hij een aantal jaren later met Van
Doesburg ruzie kreeg. Waarom? Omdat Van Doesburg weer gebruik ging maken van de
diagonaal in zijn werk terwijl Mondriaan 't alleen had op de voor hem vrouwelijke
horizontale en mannelijke verticale lijn. Snap je? Die diagonalen verstoorden volgens
hem maar het gevoel van fysiek evenwicht dat noodzakelijk was om van een
kunstwerk te kunnen genieten. Ben je er nog? Tja, zo gaat dat bij
kunstenaarsego's die zich helemaal vastbijten in theoretische concepten. Dat
daar bij Mondriaan heel wat aan vooraf is gegaan, spreekt voor zich. Zie
onderstaand schilderij maar.
Ven bij Saasveld, 1907 |
Eigenlijk heel braaf kunstacademisch werk. Maar 't verkocht wel af en toe. En een mens moet kunnen leven. Toch was de heftige drang naar iets anders daar. Walcheren, of nauwkeuriger gezegd de kunstenaarskolonie in Domburg, ging een grote rol spelen. De Zeeuwse molens en kerken, de duinen en de zee inspireerden. Schilderijen in vaak 'onmogelijke' experimentele kleuren met een duidelijk hang naar vereenvoudiging en abstractie ontstonden. Er hangt een hele zaal mee vol. En dat spreekt mij, als zo langzamerhand halve Zeeuwse, natuurlijk wel aan.
Molen bij Domburg, 1908 |
Vuurtoren bij Westkapelle, 1910 |
Duinen bij Domburg, 1910 |
Maar in 1912, bijna 40 jaar oud, verbrandt hij allerlei
schepen achter zich, ook dat hij intussen één van de modernste Nederlandse
landschapsschilders is, en trekt naar wereldkunstcentrum Parijs. Daar waar 't
allemaal gebeurde. Om het kubisme van Braque en Picasso te bestuderen en ook
zelf in die stijl te gaan schilderen. Weer een stap verder op weg naar de
volledige abstractie.
De grijze boom, 1911 |
Compositie Bomen 1, 1912 |
Het grote naakt, 1912 |
Dan vanaf 1914, door een familiebezoek, een ineens afgedwongen
lang verblijf in Nederland. Want net dan breekt de Eerste Wereldoorlog uit, de
terugweg naar Parijs is afgesloten. Met dus wel als gevolg die deelname aan De
Stijl en een volledige doorbraak naar de abstractie met verticalen,
horizontalen en de primaire kleuren rood, geel en blauw. De Mondriaan zoals de
wereld hem nu kent ontstaat.
Dat hij daarnaast voor zijn levensonderhoud nog
steeds bloemen en molens bleef schilderen omdat die nu eenmaal verkochten? Dat
moge zo zijn, niemand kan leven van lucht alleen. Dat hij via Londen en later
in New York steeds meer bekendheid in de kunstwereld verkreeg? Heel
begrijpelijk door de toen plaatsvindende kunstrevoluties. Maar dat de eenzaam
op de schildersezel in zijn New Yorkse atelier achtergebleven Victory Boogie
Woogie ooit voor, omgerekend, 37 miljoen euro
in zijn geboorteland zou komen te hangen? Nee, dat had Mondriaan
natuurlijk nooit kunnen bedenken.Tot volgende week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten