En waarom een héééél klein ietsiepietserig stukje van het
beroemde operagebouw Teatro La Fenice in
Venetië eigenlijk van mij is. Dat zou namelijk ook boven deze aflevering kunnen
staan. Maar voor een titel is dat toch wat lang. Overigens, zowel de lange als
de korte titel verdienen natuurlijk wel enige uitleg.
Uit voorgaande stukjes is wel duidelijk dat ik kort
geleden een week in Venetië doorbracht. Eén van de mooiste steden ter wereld en
ook een lievelingsstad van mij. Die speciale binding begon ergens in de tweede
helft van de jaren 90. La Fenice was weer eens afgebrand, niet voor de eerste
keer dus in haar bestaan sinds 1792. Zoiets gaat natuurlijk geld kosten, heel
veel geld voor restauratie en herbouw. Vanuit mijn Niçoise galerie Qvadrige
ontstond het idee om met een aantal kunstenaars een benefiettentoonstelling te
organiseren in Venetië in samenwerking met een bevriende galerie daar. De
verkoopopbrengsten zouden voor het opbouwfonds van La Fenice zijn. Zo gezegd,
zo gedaan. Vandaar dat er ineens werk van mij in Venetië hing en ik daar vanzelfsprekend
ook was. Daar begon mijn liefde voor La Serenissima, een liefde die nog steeds
voortduurt.
 |
| Links boven mijn "ansjovisjes" |
Er hangt overigens nog steeds werk van mij. Vanuit
verkoop aan particulieren maar ook in een restaurant. Aciugheta, vlak bij de
Piazza San Marco, een naam die met ansjovis heeft te maken. Door de connecties
van onze Venetiaanse galeriehouder Antonio konden we daar toen voor een
inboorlingprijs eten. En dat scheelt behoorlijk met de toeristenprijs, neem dat
maar van mij aan. Als tegenprestatie hebben wij, de kunstenaars, destijds elk een
klein kunstwerkje gemaakt. Ik een tekening met oprukkende ansjovisjes. Een paar
weken geleden ben ik even op controle geweest, en ja hoor, het hangt er nog
steeds.
Door die benefietactie kan ik dus met recht beweren dat
een heel klein restauratiestukje van La Fenice
door mij is bekostigd. Maar van het bijwonen van een voorstelling daar
was 't tijdens al mijn Venetiaanse bezoeken nog nooit gekomen. Nou kost je dat
ook echt een rib uit je lijf. Maar voor alles in het leven is er een eerste
keer. Ook dus voor zo'n opera in La Fenice. Zeker toen ik op internet zag dat
La traviata van Verdi werd opgevoerd. Dat beroemde werk beleefde er ten slotte zijn
wereldpremière in 1853 en was ook de eerste productie bij de heropening in
2004. Mooier kon gewoonweg niet!
Ik heb ontzettend genoten. Wat wil je ook bij zo'n operadrama
met bijna alleen maar klassieke tophits
en een prachtige bezetting. Maar dat laatste zijn ze daar aan hun stand wel
verplicht. Het blijft natuurlijk een draak van een verhaal met alle
bijbehorende liefde, zieligheid, leed, ziekte, opofferingsgezindheid en dood.
Maar die muziek! Kippenvelmomenten zoals goeie muziek die kan veroorzaken. Bij
een volgende keer in Venetië, en die komt allicht, misschien toch maar weer die
rib uit mijn lijf?
Tot volgende week.
TOOS
YouTube http://bit.ly/ij4Pag
Geen opmerkingen:
Een reactie posten