TOOS &amp; ART, blog van Nederlands Briljanten Kunstenaar 2016

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

dinsdag 24 december 2013

Een heel goed 2014 toegewenst

Kerst, Oud en Nieuwjaar, de dagen gaan weer lengen. Alle reden dus om al eeuwen lang de donkere dagen rond Kerst met feestvieren te veraangenamen.

Ik wens een ieder het allerbeste voor een hopelijk positief en natuurlijk ook cultureel en kunstzinnig 2014.

Ga dat nieuwe jaar maar letterlijk of figuurlijk dansend in.

Tot volgende week.
TOOS

www.toosvanholstein.nl

www.toos.biz

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

dinsdag 17 december 2013

Van the Man

De oude Grieken hadden hun muzen, negen in totaal. Daarbij zat, gek genoeg, niet één voor de beeldende kunst. En dat terwijl in die tijd toch de prachtigste beelden in marmer en brons zijn gemaakt. Maar voor muziek was er Euterpe. Zou dat zijn omdat de muziek van je jeugd je hele leven lang in je herinnering blijft? Want ik mag dan de beeldende kunst vanzelfsprekend heel belangrijk vinden, muziek speelt bij vrijwel iedereen een grote rol. Kijk en luister maar om je heen!

de jonge Van Morrison

Voor mij was en is, gezien mijn geboortejaar, de muziek uit de jaren 60 en 70 nog steeds heel belangrijk. Een tijd waarin muziek-iconen opstonden die de historie van de pop en de rock richting hebben gegeven. Bob Dylan, Jimmy Hendrix, Eric Clapton, John Lennon, Mick Jagger, Frank Zappa, Van Morrison en nog heel veel anderen. Sommigen hebben hun heftige leven van sex, drugs and rock and roll niet overleeft, anderen treden nog steeds op. Als het even kan, probeer ik dan, als ze in Nederland een concert geven, erbij te zijn.

Zoals vorige week dus bij Van Morrison (1945), ooit met de legendarische band Them beroemd geworden. Hij trad op in de Ziggo Dome, die nieuwe muziektempel vlak naast het Ajax stadion. Niet te missen, die hal, want het is één grote lichtreclamebak.

Morrison is echt zo'n oude muziekheld van mij. En niet alleen omdat hij heel goed overweg kan met de elektrische gitaar en sax, mijn twee lievelingsinstrumenten. Ook natuurlijk vanwege zijn muziek en zijn wat schorre, temerige stem. Dat alles heb ik overgehouden aan mijn jonge jaren toen ik indirect nauw betrokken was bij een best goeie amateurband en veel backstage verkeerde. Als er bij mij af en toe weer eens een op rock gebaseerd muziekschilderij "uit moet", beleef ik dat steeds opnieuw.

Van Morrison nu

Nu zat ik echter ver voor het podium. Voor het eerst in die toch wel erg grote ruimte van de Ziggo Dome. Er werd jammer genoeg niet gewerkt met grote videoschermen. Daardoor bleef Van the Man, de koosnaam die zijn fans hem gaven, toch wel een erg klein mannetje op dat verre podium. Overigens koos hij sowieso voor de eenvoud. Zijn flitsende lichtshows tegenwoordig bijna verplicht, hij koos voor een heel simpele uitlichting van hem en van zijn 7-koppige band. Het gaat ten slotte om de muziek! En dat was echt genieten. Een stem die nauwelijks is veranderd met naast de bekende rocknummers ook jazzy en bigbandachtige interpretaties. Nog steeds zo'n icoon bij wie geen bloed maar muziek door de aderen stroomt. Wel een tikje ouder natuurlijk. Daarom heb ik hierboven voor de gein twee foto's van hem opgenomen. Eentje van een jonge Morrison en een van de huidige uitgave. Klein verschilletje, nietwaar? Maar dat deed niets af aan het genieten van zijn muziek nu. Echt weer zo'n muziekparel die me bij blijft. Tot de volgende week.

TOOS

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

dinsdag 10 december 2013

Een origineel kunstwerk als nieuwjaarskaart?

Kan dat? Als nieuwjaarskaart gewoon een origineel kunstwerkje versturen? Ja natuurlijk kan dat! Want met de digitale technieken van tegenwoordig is heel veel mogelijk. Ooit begon ik, toen ik mijn eerste iPad aanschafte, zogenaamde TOOS-doodles te maken. In feite een soort vingerverven op het scherm van die wonderbaarlijke tablet. Maar dan wel zonder vieze vingers te krijgen!

Kun je je trouwens voorstellen dat die eerste iPad pas in 2010 op de markt kwam? Een geniale vinding van Steve Jobbs waarmee nu iedereen rondloopt alsof dat ding er altijd al is geweest. En waar steeds meer nieuwe toepassingen voor worden bedacht. Zoals ook steeds beter wordende apps voor het maken van zo'n doodle.

Vanwege die eerdere TOOS-doodles bedacht ik dat het misschien wel leuk zou zijn er een speciaal voor deze maand te maken. Een wensdoodle die iedereen gewoon vrij kan gebruiken om er zelf een tekst op te zetten. Of om die nog extra op te sieren met wat photoshoppen. Een kunstwerkje van mij dus met toevoegingen van een ieder die daar zin in heeft. En wat je daarmee dan doet? Gewoon via e-mail versturen. Of uitprinten op stevig papier en als gewone post in een gewone envelop via een gewone postbesteller in een gewone brievenbus laten deponeren met zo'n goedkope Kerstzegel erop.

Deze speciale Nieuwjaarsdoodle,zie hierboven, heb ik bewust eenvoudig gehouden. Zodat eigen toevoegingen ook een duidelijke plek erin kunnen krijgen. En hoe je die TOOS-doodle te pakken krijgt? Simple comme bonjour zoals de Franse uitdrukking luidt.

Ga naar mijn website www.toos.biz, klik daar op" TOOS-doodles" en "gratis downloaden" bij Nieuwste TOOS doodle. Daarna even uitpakken, want het is een gecomprimeerd bestandje, en je hebt een hoge resolutie kunstwerkje ter beschikking waarvan je zelf uiteindelijk ook de afmetingen kunt bepalen.

Het leek me interessant hieronder nog een YouTube-videootje van mij in te bouwen, waarin te zien is hoe ik zo'n doodle maak. Dat is dan wel van een andere dan die hierboven, maar voor de manier maakt 't niet uit. Op YouTube zelf staat dit filmpje met de link http://youtu.be/6p-vqugh4L8 .

En als iemand mijn doodle inderdaad gaat gebruiken als een speciale, oorspronkelijke Kerstkaart, Nieuwjaarswens of wat dan ook, stuur je mij er dan ook eentje toe op toos@toosvanholstein.nl of Korendijk 56, 4331 HP Middelburg? Dat zou ik heel leuk vinden! Tot volgende week.

TOOS

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

dinsdag 3 december 2013

Sint met Piet? Sint zonder Piet?

Toen Sint Nicolaas nog jong was, kon hij zijn wonderen wel verrichten zonder speciale hulp. Maar nu, op gezegende leeftijd, kan hij daarbij wel wat extra handjes gebruiken. Zeg nou zelf, als witharige en baardige over daken rijden op een schimmel en ook je mijter nog ophouden, is niet aan een ieder gegeven. Dan is 't toch wel handig één of meerdere Zwarte Pieten bij je te hebben om ongelukken te voorkomen. Het is zelfs al een wonder dat hij nog kàn paardrijden. Ga maar na. In de 4de eeuw al bisschop van Myra, het huidige Turkse Demre. Wie zou er nog zo goed in conditie zijn na al die eeuwen?

En die wonderen toen hij nog jong was? Naar aanleiding van zijn levensbeschrijving in de middeleeuwse Legenda Aurea heb ik daarvan een paar verbeeld in steendrukken, zonder Zwarte Piet erbij dus. Gemaakt in samenwerking met meesterdrukker Rudolf Broulim. Toevallig schreef ik vorige week al iets over hem.

Die litho's komen in een nieuwe Franstalige uitgave van die Legenda Aurea, de Légende Dorée, bij de levensbeschrijving van onze nationale heilige.

Want heilig mag je toch worden als je kindjes redt uit het vuur. Of ze zelfs weer tot leven brengt nadat ze, in stukken gesneden, ingepekeld in een ton zaten. Dan heb je ’t wel verdiend beschermheilige van de kinderen te worden.

Maar ook voor zeelui is hij de beschermpatroon. Verscheen hij niet in eigen persoon en hielp hij niet de storm te bedaren toen zeelui om zijn hulp baden omdat hun schip dreigde te zinken?

En voorkwam hij niet dat de drie dochters van een arme vader in de prostitutie belandden omdat vader geen bruidschat voor ze had? Want wat kon je in die tijden als ongetrouwde vrouw anders doen voor de kost? Maar Sint Nicolaas voorkwam dat door stiekem drie buidels met gouden munten door een raam van hun huis naar binnen te gooien. Dus werd onze goede Sint zo ook nog beschermheilige van ongetrouwde vrouwen en prostituees.

Dit zijn trouwens maar een paar van de mirakels die hij destijds verrichtte. Kom daar tegenwoordig nog eens om, zulke grootse wonderen! Daar kunnen degenen die de laatste tijd door Rome heilig werden verklaard echt niet aan tippen.

Ik kan me dus heel goed voorstellen dat Sinterklaas er op z'n oude dag, ergens in de loop van de 19de eeuw, een hulpje bij kreeg in de figuur van Zwarte Piet. En zou zo'n aardige man die hulp als slaafje gebruiken? Kom nou toch! Trouwens, elders wordt hij weer bijgestaan door anderen. Knecht Ruprecht in Duitsland, Pére Fouettard in Frankrijk of Krampus in Zwitserland. Overwerkt zullen zijn hulpen dus niet kunnen raken, zodat de Arbodienst ook niet hoeft te klagen.

Een plezierige Sinterklaas toegewenst en tot volgende week.

TOOS

http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

dinsdag 26 november 2013

Een eindigende traditie?

Nee, natuurlijk niet die van Sinterklaas en Zwarte Piet. Die zit zo diep geworteld in onze cultuur, die blijft nog heel lang. Ook met Zwarte Piet erbij. Daarin geloof ik heilig. Ik bedoel hier de traditie van de nieuwjaarssteendruk van Rudolf Broulim. Die is een ietsje minder bekend dan die van onze Sint Nicolaas, maar toch óók heel leuk. Zeker voor degenen die er mee te maken hebben. Waaronder ik dus.

Regelmatige lezers van dit blog "TOOS&ART" weten 't, ik werk al een aantal jaren samen met Rudolf Broulim in zijn steendrukatelier te Ekeren aan de noordkant van Antwerpen. Heel wat steendrukken heb ik daar gemaakt in samenwerking met deze zeer ervaren meestersteendrukker van de oude garde. Niet alleen litho's voor mijzelf maar ook voor zeer gelimiteerde Franse uitgaven van de Ilias en Odyssee van Homerus en de Légende dorée. En ook dat nieuwjaarssteendrukje dus. Dat is een mooi gebaar van Rudolf voor "zijn kunstenaars". Waarbonder bijvoorbeeld Jan Decleir. Bij ons vooral bekend als acteur in films als Mira, Karakter en Kruistocht in spijkerbroek. Maar in België ook als beeldend kunstenaar. Wij krijgen dan ieder een stukje ter grootte van een ansichtkaart ter beschikking op een grote steen om daar een eigen ontwerp op te maken. In de loop van december wordt dat in 't zwart 100x doorgedraaid op de steendrukpers. Zo krijg ik dan honderd originele kunstwerkjes van eigen hand cadeau waarmee ik aan het begin van het nieuwe jaar vrienden en goeie relaties blij kan maken.

Ik heb hier voor de nieuwsgierigen nog een filmpje ingebouwd over het ontstaan van zo'n steendruk (ook te zien op YouTube met de link http://youtu.be/FllnbULjCqY).

Maar aan alles komt een eind. Want Rudolf gaat er mee stoppen. Op zijn leeftijd, met een lang werkzaam leven achter zich, heeft hij dat ook beslist verdiend. Maar jammer genoeg heeft hij geen opvolger. Steeds minder kunstenaars werken met die prachtige lithotechniek, waardoor er met het steendrukken hooguit nog droog brood is te verdienen. Veel steendrukpersen worden nu zelfs verkocht aan kunstacademies in China, waar de lithografie juist in opkomst is. Natuurlijk blijven er, verspreid over Europa, nog wel wat ateliers over met nieuwe bevlogen steendrukkers aan het hoofd. Maar de oude garde die het vak werkelijk tot in de vingertoppen beheerst, sterft langzaam aan uit.

Overigens, we hebben in ons land in Valkenswaard nog wel het zeer interessante Nederlands Steendrukmuseum. Onder de bezielende leiding van directeur Frank van Oortmersen en zijn team wordt daar met speciale exposities en demonstraties "de steendruk" in al zijn facetten meer dan levend gehouden. Echt de moeite waard (www.steendrukmuseum.nl).

Een paar dagen geleden zat ik in Ekeren dus waarschijnlijk voor het laatst gebogen over een steen om daar op mijn eigen stukje mijn nieuwjaarsafbeelding te maken. Hoe die eruit ziet? Dat blijft nog geheim. En wie 'm gaan krijgen? Ook dat blijft natuurlijk nog geheim tot ergens in januari. Wel kan ik al vast verraden dat ie dit keer een heel speciaal doel heeft. Maar welk doel? Inderdaad, ook dat blijft nog geheim. Tot volgende week.

TOOS

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

dinsdag 19 november 2013

Gloeien in de kou, kan dat?

Ja, inderdaad, dat kan. Of beter gezegd, dat kon. In Eindhoven, bij de lichtmanifestatie GLOW. Die is nu namelijk al weer afgelopen. Maar toen ik er afgelopen week was, kon je, ondanks de kou, geestelijk helemaal warm worden van alle prachtige lichtshows en objecten die langs een route van zo'n vijf kilometer te bewonderen waren.

Vorig jaar zag ik dat GLOW pas voor de eerste keer. Want al ben ik dan een oud-Eindhovense, GLOW startte pas toen ik al een aantal jaren de Lichtstad voor Middelburg had verruild. Die eerste keer was gelijk zo aantrekkelijk dat ik er nu ook beslist weer bij wilde zijn. Wat tegenwoordig allemaal met licht wordt gedaan is bijna ongelooflijk. In het theater was me dat de laatste jaren al opgevallen. Maar wat er tegenwoordig aan lichtgegoochel buiten kan, is echt innovatie van de bovenste plank. 't Is alsof er elk jaar weer de prachtigste technieken en ideeën bijkomen, waar lichtkunstenaars van over de hele wereld gebruik van maken. 't Was trouwens overduidelijk dat ik niet de enige was die dit in Eindhoven met eigen ogen wilde waarnemen.

Op de zondagavond dat ik rondliep, waren er waarschijnlijk meer bezoekers bij de reeks lichtshows in het PSV-stadion dan er bij een voetbalwedstrijd in één keer in kunnen. En nog veel meer liepen er dus door de binnenstad. In ook een tikje minder ophitserige sfeer dan bij voetbal vaak het geval is. Echt een feest voor iedereen, in alle gemoedelijkheid zonder onvertogen woorden. Ondanks die gigantische drukte over de hele route. Voor al die kleintjes die normaal gesproken al in bed hadden moeten liggen maar nu lekker lang op mochten blijven, was het natuurlijk helemaal feest. Met die wondere lichtwereld er nog als feeëriek extraatje bij.

Een half miljoen bezoekers, dat is de schatting voor afgelopen week. Niet onaardig voor een stad met zo'n 220.000 inwoners. Kleine bijkomstigheid: elke avond een voor autoverkeer afgesloten centrum. En dan nog was het door de drukte vaak moeilijk om een goed plekje te vinden waar je alles mooi kon overzien voor het maken van verantwoorde foto's.

Ik heb er maar een flink aantal hier geplaatst om een beetje een indruk te geven. Verder heb ik een kort sfeerfilmpje van twee minuten op YouTube gezet (link http://youtu.be/t640mKjq614 )en hieronder ook ingesloten.

Zet GLOW al vast maar in je agenda voor ergens volgend jaar november. Echt de moeite waard.

Duurt dat te lang, dan kun je van 6 december tot 19 januari in Amsterdam terecht. Daar willen ze blijkbaar toch concurreren met dat innovatieve, zuidelijke gebied beneden de Moerdijk. Dus gooien ze er maar gelijk een vaarroute over de grachten en de Amstel tegen aan in combinatie met een looproute door de oude binnenstad. Het Amsterdam Light Festival. Lichtvermaak dus tijdens de donkere dagen rond Kerst. Tot volgende week.

TOOS

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

dinsdag 12 november 2013

Waar kunst in goede aarde valt

Waar zou dat anders kunnen dan in een galerie met de naam Artterre. De inspirerende naam van een mooie galerie in Eefde, een plaats die voor Westerlingen over de IJssel heen ligt. Niet in Overijssel trouwens, wat natuurlijk logischer zou zijn, maar in de Achterhoek van Gelderland. Tussen de twee prachtige oude Hanzesteden Deventer en Zutphen in.

Schilderijen van mij hangen nu in die Galerie Artterre, Salon d'Art (http://www.artterre.nl/). En dat ze in goede aarde vallen bleek wel bij de opening van de expositie. Echt weer zo'n feestje met een goed glas wijn, nieuwe kopers, oude kopers, fans en leuke gesprekken. Wat wil je nog meer als kunstenaar. Bijgaande foto's getuigen ervan.

Dit is overigens niet voor de eerste keer. Ik werk namelijk al heel lang samen met Artterre en leading lady Anneke Denée. Lang geleden begon onze samenwerking in Voorthuizen waar de galerie toen nog was gevestigd. Omdat ze daar uit hun jasje groeiden en van de gemeente niet op zondag open mochten zijn, verhuisde de galerie naar een overweldigend pand in Eefde. Dat bleek een gouden greep gezien het succes. Maar persoonlijke omstandigheden leidden ertoe dat de galerie stopte in 2002. Toch was het bloed van Anneke zodanig heftig geïnfecteerd met het kunstvirus dat ze een nieuwe start nooit uitsloot. Die kwam er dan ook. Drie jaar geleden opende Galerie Artterre, nu met de toevoeging Salon d'Art, opnieuw haar poorten op het landgoed De Veldbloem, net buiten Eefde. Daar werd een deel van het grote schurencomplex omgebouwd tot een mooie galerieruimte waar perfecte gastvrouw Anneke opnieuw met succes de kunstscepter zwaait. En waar ik dus om de paar jaar mijn nieuwste werken kan tonen. Want twee jaar geleden was dat ook al het geval. Tot 22 december duurt deze nieuwe expositie waarbij de poorten van het landgoed elke zondag voor het publiek openzwaaien.

Trouwens, over goede kunstaarde gesproken. Over niet al te lange tijd, in 2015, krijgt de Achterhoek er nog een kunstattractie bij. In het op een steenworp afstand van Eefde gelegen Gorssel opent dan het nieuwe Museum voor Realistische Kunst haar deuren. Een heel groot deel van de voormalige kunstcollectie van ex-kunstmecenas Dirk Scheringa, de mislukte bankier van de ex-DSB bank, wordt dan weer publiekelijk getoond in het verbouwde, voormalige gemeentehuis van Gorssel . Een initiatief van de nieuwe kunstmecenas Hans Melchers, een man die niet om een paar eurocenten verlegen zit. Toeristisch en kunstzinnig gezien bepaald niet slecht voor de omgeving en dus ook niet voor Galerie Artterre. Tot volgende week.

TOOS

http://www.toosvanholstein.nl/venetiemozaiek1.html

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

dinsdag 5 november 2013

Hoe vat je Venetië in foto's?

Hoe pak je in foto's de sfeer, de ambiance, het gevoel dat een stad je geeft? Dat is een kunst op zich. Zeker bij zo'n unieke stad als Venetië. In schilderijen lukt me dat voor mijn eigen gevoel best aardig. Ik heb in de loop der jaren ook al flink wat olieverven gemaakt met de Dogenstad als onderwerp. Zoveel zelfs dat daarvoor op mijn website een aparte link staat:

In mijn atelier fantaseer ik mijn eigen beeld. Ik probeer dan iets te creëren dat de kijker direct ervaart als Venetiaans, maar dat als werkelijkheid nergens in de stad is terug te vinden. Ook voor een inwoner niet die alle calles, fondamentas, sottoportos, canales, enz. kent. Het is gewoon mijn eigen gedroomde La Serenissima. Hierbij een voorbeeld daarvan.

Bij foto's is dat natuurlijk compleet anders. Daarin pak je wel de werkelijkheid. Een momentane werkelijkheid overigens, want die werkelijkheid verandert natuurlijk voortdurend. Het weer, lichtinval, reflectie op al dat water, verlichting, de ochtend, de avond, het toeval, dat alles speelt daarbij een grote rol. Daarom is 't juist ook weer heel spannend om met een camera rond te lopen en dat moment te vatten. Iets totaal verschillends dus vergeleken met in mijn atelier een aantal maanden aan een schilderij werken.

Na thuiskomst wacht dan natuurlijk nog het selecteren van die plaatjes met daaraan gekoppeld het in elkaar draaien van een fotoboek. Echt zo'n mooie verworvenheid van deze tijd, dat laatste. Achter je computer een fotoboek samenstellen, op knopje "verzend" klikken en wachten tot het uiteindelijk door de brievenbus naar binnen valt.

Dit keer heb ik voor mijzelf een lekker dik boek gemaakt vanwege een niet te versmaden aanbieding. Nadeel was alleen dat het niet op internet werd gezet met een tijdelijke link erheen. Een optie die er regelmatig wel bij hoort en voor nieuwsgierige vrienden best prettig is. Nu dus echter niet. Maar dan kent internet weer andere mogelijkheden. Gewoon met die foto's een filmpje maken voor YouTube. Met nog wat extra toeters en bellen die een fotoboek niet biedt. Zo gezegd zo gedaan. Daarna nog muziek eronder uit "De vier Jaargetijden" van Antonio Vivaldi, zo'n beetje de huiscomponist van Venetië in de eerste helft van de 18de eeuw, en klikken op "upload". Simple comme bonjour. 't Kost wel wat tijd, maar dan kan ik ook laten zien waarom Venetië mij zo fascineert.

Het filmpje is voor de luiaards onder ons hier al ingebouwd. Op mijn eigen kanaal op YouTube staat het onder de link http://youtu.be/tN4sWp3y6JU . Veel plezier ermee.

Tot volgende week.

TOOS

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

dinsdag 29 oktober 2013

Wat zouden middeleeuwers vinden van Pompidou-Metz?

Ik ben een groot liefhebber van de middeleeuwse gotiek. En dan vooral van de kathedralen uit die tijd. Als er ergens zo'n machtig gebouw boven een stad uittorent , moét ik er gewoonweg heen. In het noordelijk deel van Frankrijk kan ik mijn hart dan ook helemaal ophalen. Echt ongelooflijk wat de bouwmeesters van die tijd, zo ongeveer vanaf het jaar 1200, gepresteerd hebben. Gewoon bouwmeesters dus, want de architecten moesten nog worden uitgevonden. Ambachtslieden, vaak van vader op zoon, met een heel goed oog voor verhouding en esthetiek. Toen, in die van christendom doordrenkte tijden, bouwden ze gewoon de hoogte in ter ere van hun God. En natuurlijk ook, maar dan wat bedekter, van die van de plaatselijke kerkbestuurders en gegoede burgerij die het van groot belang vonden dat hun toren toch hoger was dan die van concurrenten. God regeerde in plaats van het grote geld. Alhoewel? Over die wereld heeft Ken Follett een paar interessante boeken geschreven, Pilaren van de Aarde (Pillars of the Earth) en Brug naar de Hemel (World without End). Aanraders wat mij betreft.

Maar goed, die kathedralen dus. Toen ik laatst in Straatsburg moest zijn, reden we langs een hele mooie. Die van Metz. Die zie je vanaf de autoroute al overduidelijk liggen. Moderne architecten en politieke stedenbouwers zouden 't nu in dat taaltje van hun hebben over "een stedelijk icoon" of "een statement" of "een architecturale sculptuur om je stad mee op de kaart te zetten". Gewoon voor het algemeen belang natuurlijk, dat spreekt voor zich! Interessant is daarom dat een paar jaar geleden Metz er zo'n modern "statement" bij kreeg. Een dépendance van het Pompidou in Parijs. Het Pompidou-Metz. Tja, en als ik dan toch in de buurt ben!

Dat Pompidou-Metz staat er inderdaad als zo'n architecturale sculptuur. Zo'n vreemde vorm waar architecten zich, dankzij alle moderne bouwtechnieken, helemaal op kunnen uitleven. Bij nieuwe musea is dat zelfs een absolute noodzaak. Kijk maar naar wat er op onze wereld de laatste tientallen jaren aan waanzinnig gevormde kunstgebouwen is bijgekomen. Niet altijd even esthetisch vind ik, wel interessant. Dat geldt ook in Metz.

Naast de expositiezalen was er één ruimte die ik extra interessant vond. Een grote uitbouw met een gigantisch raam dat vanuit dit moderne "icoon" direct uitzicht biedt op dat middeleeuwse icoon, de kathedraal. Een mooie vondst, die directe link van nieuw naar oud.

Maar ook in die Cathédrale Saint-Étienne de Metz heb je dat. Want daar zie je niet alleen nog gebrandschilderde ramen uit de 14de eeuw, maar ook de indrukwekkende ramen die Marc Chagall ontwierp in de jaren 1958-1960. Als de zon daar doorheen schijnt, wordt je gewoon overweldigt door de kleurenpracht ervan. Echt een kunststuk. En een link van oud naar nieuw. Toch mooi, die verbondenheid tussen dat oudste en nieuwste icoon van Metz. Wel kwam de vraag in me op wat een middeleeuwer zou vinden van het Pompidou-Metz als die nu plotsklaps in Metz zou worden gedropt. Maar ik moet mezelf het antwoord schuldig blijven. Dat weet ik niet. Tot volgende week.

TOOS

http://www.toos.biz

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

dinsdag 22 oktober 2013

La Traviata in La Fenice in La Serenissima

En waarom een héééél klein ietsiepietserig stukje van het beroemde operagebouw Teatro La Fenice in Venetië eigenlijk van mij is. Dat zou namelijk ook boven deze aflevering kunnen staan. Maar voor een titel is dat toch wat lang. Overigens, zowel de lange als de korte titel verdienen natuurlijk wel enige uitleg.

Uit voorgaande stukjes is wel duidelijk dat ik kort geleden een week in Venetië doorbracht. Eén van de mooiste steden ter wereld en ook een lievelingsstad van mij. Die speciale binding begon ergens in de tweede helft van de jaren 90. La Fenice was weer eens afgebrand, niet voor de eerste keer dus in haar bestaan sinds 1792. Zoiets gaat natuurlijk geld kosten, heel veel geld voor restauratie en herbouw. Vanuit mijn Niçoise galerie Qvadrige ontstond het idee om met een aantal kunstenaars een benefiettentoonstelling te organiseren in Venetië in samenwerking met een bevriende galerie daar. De verkoopopbrengsten zouden voor het opbouwfonds van La Fenice zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Vandaar dat er ineens werk van mij in Venetië hing en ik daar vanzelfsprekend ook was. Daar begon mijn liefde voor La Serenissima, een liefde die nog steeds voortduurt.

Links boven mijn "ansjovisjes"

Er hangt overigens nog steeds werk van mij. Vanuit verkoop aan particulieren maar ook in een restaurant. Aciugheta, vlak bij de Piazza San Marco, een naam die met ansjovis heeft te maken. Door de connecties van onze Venetiaanse galeriehouder Antonio konden we daar toen voor een inboorlingprijs eten. En dat scheelt behoorlijk met de toeristenprijs, neem dat maar van mij aan. Als tegenprestatie hebben wij, de kunstenaars, destijds elk een klein kunstwerkje gemaakt. Ik een tekening met oprukkende ansjovisjes. Een paar weken geleden ben ik even op controle geweest, en ja hoor, het hangt er nog steeds.

Door die benefietactie kan ik dus met recht beweren dat een heel klein restauratiestukje van La Fenice door mij is bekostigd. Maar van het bijwonen van een voorstelling daar was 't tijdens al mijn Venetiaanse bezoeken nog nooit gekomen. Nou kost je dat ook echt een rib uit je lijf. Maar voor alles in het leven is er een eerste keer. Ook dus voor zo'n opera in La Fenice. Zeker toen ik op internet zag dat La traviata van Verdi werd opgevoerd. Dat beroemde werk beleefde er ten slotte zijn wereldpremière in 1853 en was ook de eerste productie bij de heropening in 2004. Mooier kon gewoonweg niet!

Ik heb ontzettend genoten. Wat wil je ook bij zo'n operadrama met bijna alleen maar klassieke tophits en een prachtige bezetting. Maar dat laatste zijn ze daar aan hun stand wel verplicht. Het blijft natuurlijk een draak van een verhaal met alle bijbehorende liefde, zieligheid, leed, ziekte, opofferingsgezindheid en dood. Maar die muziek! Kippenvelmomenten zoals goeie muziek die kan veroorzaken. Bij een volgende keer in Venetië, en die komt allicht, misschien toch maar weer die rib uit mijn lijf?

Tot volgende week.

TOOS

http://www.toos.biz/

YouTube http://bit.ly/ij4Pag

dinsdag 15 oktober 2013

De kunstkronkelweg van Nice via Middelburg naar Drusenheim

Achter gebeurtenissen in het leven zit eigenlijk altijd wel een logica. Zo lijken Nice, mijn woonplaats Middelburg en Drusenheim in de Elzas op het oog weinig met elkaar te maken te hebben. En toch zorgde logica ervoor dat ik afgelopen weekeinde bij de opening van het Musée PASO in Drusenheim was.

Want lezers van "TOOS&ART" kunnen weten dat ik samenwerk met Galerie Qvadrige/La Diane Française in Nice (http://www.galerie-quadrige.com/) . Die galerie vertegenwoordigt diverse kunstenaars. Uit Italië, Spanje, Denemarken, Duitsland en natuurlijk ook Frankrijk. Eén van de Franse kunstenaars is PASO, kunstenaarsnaam van Paul Klein. Een succesvolle, oude rot in het vak met wie ik bevriend ben geraakt. Hij woont in Straatsburg, maar is geboren in het nabij gelegen Drusenheim. En wat maar enkele kunstenaars bij leven overkomt, is hem nu overkomen. Hij heeft een eigen museum gekregen. Nog wel in zijn geboorteplaats. Zo'n museum moet natuurlijk geopend worden. Met toeters en bellen, en vanzelfsprekend met de nodige kunstminnende en politieke hotemetoten.

Niet dat ik mijzelf daartoe reken, maar de uitnodiging om aanwezig te zijn heb ik toch in dank aanvaard. Vooral omdat 't zo bijzonder is, als kunstenaar bij leven en welzijn je eigen museum in de schoot geworpen krijgen. Alhoewel, PASO heeft daarvoor wel een schenking van vele honderden schilderijen aan zijn Musée gedaan. Ten slotte moet er wel wat getoond kunnen worden en is 't toch ook wel handig als er regelmatig van schilderijen gewisseld kan worden.

Echt iets om als kunstenaar jaloers op te zijn, de ruimten die PASO nu ter beschikking heeft om zijn sterk geabstraheerde en kleurige schilderijen te tonen. Jammer toch dat al die verschillende Nederlandse overheidslagen minder cultuurminnend zijn dan de Franse. Dat valt me altijd weer op, Frankrijk hecht echt veel meer aan haar cultuur dan wij dat in ons land doen. Cultuur mag er wat kosten.

Ik heb overigens gelijk maar Nederland vertegenwoordigd, gezien het feit dat mijn lief en ik de enige aanwezige Nederlanders waren. Zowel bij de opening overdag als bij het vriendendiner 's avonds bij PASO en zijn vrouw Helga thuis. Daar hebben we het feest op de bekende Franse wijze nog even voortgezet. Met champagne vooraf en kaas aan het eind! Zo is zo'n weekendje Elzas beslist niet onaangenaam. Zeker niet in combinatie met een bezoekje aan het nieuwe museum voor moderne kunst dat het Parijse Centre Pompidou in Metz heeft laten bouwen. Het Centre Pompidou-Metz dus. Maar daarover een volgende keer. Tot volgende week.

TOOS