dinsdag 26 mei 2015

De katten van San Lorenzo

"Hé, de katten zijn verdwenen". Blijkbaar ontstond er ineens weer mentale ruimte voor die constatering in mijn brein. Ik was lichamelijk en geestelijk zo geconcentreerd bezig geweest mijn kunststukken te transporteren van de boot in het kanaal bij de Campo San Lorenzo naar de Sala del Portale op die campo dat ik mijn omgeving helemaal had weggedrukt.
 
de transportboot aan de Campo San Lorenzo
De beroemde katten van de Campo San Lorenzo waren verdwenen! Samen met het houten poezenpaleis waarin ze huisden en dat al jaren het Venetiaanse klimaat had doorstaan. Een bouwsel dat eerst tegen het front van de eeuwenoude Iglesia San Lorenzo stond maar bij mijn bezoek aan Venetië in 2013 verplaatst bleek naar de linkerhoek van de campo. Met als oorzaak de beroemde Biënnale van Venetië. 
links het kattenbouwsel tegen de kerk
de nieuwe plek links van de kerktrap
Al sinds mensenheugenis stond die kerk, een van de oudste in de toch al zo oude Dogenstad, vervallen en gesloten te zijn. In de beroemde boekenreeks van Donna Leon over de Venetiaanse Commissario Brunetti vraagt hij zich zelfs regelmatig af of die kerk ooit nog tijdens zijn leven weer open zal gaan. Ook die katten brengt Donna Leon af en toe zijdelings ter sprake. En Brunetti heeft op dat alles goed zicht vanuit zijn kamer in de Questura. Die bevindt zich namelijk recht tegenover de kerk met alleen de Rio di San Lorenzo en het plein ertussen. Die rio dus waar ik samen met vrienden de transportboot aan het uitladen was.

Mexico Biënnale 2013
 Maar in 2013 stond er ineens een kerkdeur open. Met daarnaast een groot bord dat aangaf dat binnen het kunstpaviljoen van Mexico was te vinden. 't Bleek dat de staat Mexico met de stad Venetië een contract had gesloten om een deel van het interieur te restaureren. Als tegenprestatie mocht de kerk dan voor de komende jaren als paviljoen gebruikt worden. Voor de kunstbiënnale in de oneven jaren en voor de, minder beroemde, architectuurbiënnale in de even jaren.
Dus liep ik in 2013 zomaar onverwacht in een geopende San Lorenzo. Van de kunst was ik niet zo onder de indruk, van de kerk des te meer. 
Een prachtig koor in combinatie met ruige vervallenheid en nog openliggende vloeren. Kijk naar mijn schilderijen en je begrijpt waarom mij dat zo aansprak. Overigens is daar in 1324 nog ergens Marco Polo begraven. Maar tijdens een verbouwing in de 16de eeuw heeft men het zicht op zijn begraafplek verloren. Of hij daar nog steeds ergens ligt? Aangenomen wordt van wel.

inwendige van de San Lorenzo
Vanwege Mexico dus moesten de katten een aantal meters verhuizen. Maar ze gedroegen zich op de nieuwe plek nog net zo autonoom als katten altijd al doen. Ze namen je wel waar vanuit hun eigen appartementje maar voor de rest kon je gewoon het dak op. Zolang dat het dak van hun condominium dan maar niet was natuurlijk. Dat dak reikte tot bijna een raam waar een doek je de inkijk belemmerde. Laat dat nu net een raam zijn van die Sala del Portale waarheen ik mijn kunst, nu in 2015, heen moest dragen. En waarbij ik me dus plotseling realiseerde dat die katten er niet meer waren. Dat vroeg natuurlijk om nader onderzoek. Het bleek dat de vrouw die jaren lang voor die beestjes had gezorgd en werkte in het verzorgingstehuis naast de Sala daar weg was. Blijkbaar had niemand haar vrijwillige poezenverzorgingstaak overgenomen. Ook kwam me nog een ander verhaal ter ore. Waarschijnlijk een broodje aap verhaal, maar toch! Want het viel me dit jaar wel op, na twee jaar afwezigheid in La Serenissima,dat ik nauwelijks meer katten zag. Terwijl je die anders toch in veelvuldigheid tegenkwam. Iemand vertelde me dat dit door de Chinezen komt. Die eten graag kattenvlees en in Venetië zie je inderdaad wel steeds meer Chinezen in winkeltjes werken. Broodje aap, of beter gezegd, broodje kat verhaal? Geen idee!
op weg naar de Sala del Portale links achterin
Wel waren er voor mijn gevoel nu veel meer honden. Mode? Zou kunnen. Vaak zelfs twee of drie per uitlater of laatster. Van die buikschuivers op veel te korte pootjes tot Golden Retrievers toe. En dat in een stad die nauwelijks openbaar groen kent. Het gevolg laat zich natuurlijk raden. Veel van die door schoenen langwerpig uitgesmeerde strontvlekken op straat. Met bij de vorming ervan ongetwijfeld de bijbehorende instantane hondenvervloekingen van de slachtoffers die onbedoeld in het bezit raakten van anders gekleurde en anders ruikende schoenzolen. En er zijn per definitie heel veel wandelaars in Venetië. Dat alles ondanks het feit dat ik ook heel wat keurige hondeneigenaren met papiertjes of plastic zakjes in de weer heb gezien. Wat ze er daarna mee deden? Ik weet 't niet zeker,  maar in Venetië is er bijna altijd wel een kanaal onder handbereik.


Overigens heb ik zelf ook nog een hond aan het Venetiaanse arsenaal toegevoegd. Die bewaakt de tentoonstelling. Maar ik weet zeker dat Little Cerberus zich keurig gedraagt.
Little Cerberus als waakhond bij mijn deel van de expositie
Oh ja, en de kerk is weer dicht. Het paviljoen van Mexico zit nu, na een paar jaar, ergens anders. Hoe 't dan zit met dat contract? Dit is natuurlijk wel Italië. Tot volgende week.

TOOS    

dinsdag 19 mei 2015

Avontuur in Venetië


Exposeren in Venetië is altijd een bijzonder avontuur. Echt heel anders dan anders. Eerst komt die lange brug, de Ponte della Libertad, vanaf het vaste land bij Mestre naar die lagunestad. Aan het eind daarvan draai je naar rechts naar de kleine haven waar het zo'n echt Italiaanse,ongeorganiseerde rotzooi lijkt. Lijkt! Want een Italiaanse ordening is heel anders dan de Nederlandse. Maar orde is er wel degelijk. Daarmee heb ik wel enige ervaring, maar het blijft toch altijd weer wennen. Mijn levensgezel zegt altijd "Italianen kunnen niet organiseren, maar wel als de beste improviseren". Zelf weet hij ook dat dit een wel erg stellige uitdrukking is, maar het klinkt best lekker en bevat beslist een kern van waarheid.
aan de haven in Venetië
Hoe dan ook, allerlei soorten transportboten liggen daar 's morgens vaak dubbeldik aan de kade en vrachtauto's,groot en klein, rijden af en aan. Want in de Dogenstad gaat alle vervoer per boot of per voet. Auto's in Venetië? Volstrekt onmogelijk. Wij mogen dan met allerlei regels proberen stadscentra autovrij te maken, in Venetië heb je daar echt geen regels voor nodig. Het is gewoonweg volstrekt onmogelijk. Dat geeft die stad ook juist zo'n bijzonder karakter. Ik vermoed dat heel veel inwoners ook helemaal geen rijbewijs hebben. Dingen op wielen? Ja, steekkarren op geruisloze luchtbanden voor vervoer, de autopeds van de kinderen en de koffers op lawaaiwielen van die vele, vele en nog meer toeristen.


met de transportboot door de kanalen

Maar uitweiden over al die Venetiaanse toestanden? Nee, nu nog maar even niet. Dat komt binnenkort wel eens een keertje. Nu zit ik nog midden in Venetië met moeie voetjes van het vele lopen en een moe hoofd van alle indrukken en avonturen van de afgelopen dagen.
Ik houd 't dus maar gewoon bij een fotoreportage over het uitladen van de auto en het inladen in de transportboot. Overigens met behulp van een paar Nederlandse vrienden die toch al enige tijd in Venetië vertoefden. Over het vervoer door de kanalen, over het uitladen bij de Campo San Lorenzo waar de expositie is. Over het opbouwen van mijn deel van de tentoonstelling, over de opening met violist en mannenkoor. En over curator en organisator Efthalia Rentetzi en de medekunstenaars uit Noorwegen, IJsland, Ierland, de Verenigde Staten en Australië.











En over een maand? Dan gaan we het omgekeerd doen! Tot volgende week.

TOOS  

dinsdag 12 mei 2015

Venetië, de Biënnale en Toos

De Biënnale van Venetië is net afgelopen vrijdag 9 mei geopend. En de groepstentoonstelling  "Differences on Identity: Artistic perspectives" onder het patronaat van de stad Venetië waaraan ik deelneem, doet dat komende vrijdag 15 mei. Midden in de stad, op de Campo San Lorenzo.
 
centrum van Venetië met centraal de Campo San Lorenzo
Dat vraagt heel wat voorbereiding. Vandaar deze ultrakorte aflevering dit keer. Maar afhankelijk van internetfaciliteiten hierover de komende tijd veel meer. Tot volgende week.

TOOS

affiche van de expositie

dinsdag 5 mei 2015

Saatchi heeft de grootste

Saatchi? Wie? Dat leg ik zo uit. Maar door hem moest ik denken aan het groot, groter, grootst van de  Verenigde Staten. Alles is daar altijd groter en meer. Die ervaring deed ik lang geleden al op bij mijn eerste bezoek aan dat land. En de Amerikanen waren het helemaal met mij eens. Dat straalden ze ook aan alle kanten uit.  Of dat nog steeds zo is? Dat is weer een heel ander verhaal.
Hoe dan ook, in New York vond je toen absoluut de meeste en de hoogste wolkenkrabbers. En op mijn tocht door het Wilde Westen kwam ik de prachtigste natuur tegen met de meest fascinerende kleuren. Utah, Arizona, Colorado, Californië, in mijn kleurgevoelige kunstenaarsogen kan daar nog steeds niks tegenop. De Grand Canyon, nog steeds is die de diepste en de breedste. Dus geef die Amerikanen maar eens ongelijk. Denk alleen ook maar aan hun eten. Bestel nooit een menu in een typisch Amerikaans restaurant. Wil je, goed opgevoed, je bordje netjes leeg eten, dan loop je het gevaar dat bij de uitgang onze Europese maag al op ontploffen staat. Veel, veel, te veel!


Dat alles kwam in me op toen ik kortgeleden een schilderij verkocht via het Amerikaanse Saatchi Art. Naar eigen zeggen de grootste online galerie ter wereld met curators die het werk beoordelen. Ik heb die bewering niet onderzocht, maar ik geloof 't gelijk. Want bij Saatchi, die "wie" van hierboven, is ook alles groot. Ik zie de peinzende frons bij sommigen al op het voorhoofd verschijnen. Hé, ken ik die niet? Nou, dat zou best wel eens kunnen. Ooit in de jaren 90 de commotie meegekregen over dat kunstwerk met de haai op sterk water van de Britse kunstenaar Damien Hirst? 
die beroemde haai op sterk water van Damien Hirst
de ook al beroemde schedel van Damien Hirst
 Aangekocht door de Brit Saatchi. Toen een wereldwijd bekende public relations goeroe met een gigantisch groot reclamebureau. En daarbij een kunstverzamelaar die heel veel jonge Britse kunstenaars uit die negentiger jaren groot heeft gemaakt. Onder anderen dus die Damien Hirst, nu zeer waarschijnlijk de rijkste levende kunstenaar ter wereld. Dezelfde die, ook alweer een aantal jaren geleden, rijen bezoekers naar het Rijksmuseum trok voor een helemaal met diamanten ingelegde schedel.

Saatchi begon destijds in Amerika een eigen online galerie toen het verkopen van kunst via internet in opkomst was. Nu dus de grootste online galerie ter wereld. Hebben ze alweer gelijk, die Amerikanen!
Een aantal jaren geleden had ik al eens schilderijen van mij op die site Saatchi Art gezet. Zo van "je weet nooit" en "nooit geschoten, altijd mis". Af en toe haalde ik er ook wel weer eens een werk af of zette ik er een nieuwe bij op mijn pagina http://www.saatchiart.com/ToosvanHolstein.
Soms kwamen er volgers en "likes" bij die schilderijen, maar dat was het dan ook. Tot ineens een maand geleden een mailtje binnenkwam. Mijn schilderij "Room with a view" was verkocht. Aan een Amerikaan in Californië, zo bleek. Leuk natuurlijk. 
Room with a view, olieverfschilderij, 100 cm-130 cm
Maar dan begint het. Papiergedoe, bankgedoe, heel veel gedoe. Want daarvan hebben die Amerikanen, net zoals bij hun eten, graag ook heel veel. En zorg ervoor dat je naam en die van je bedrijf goed met elkaar overeenstemmen. Lettertje verkeerd? Alles opnieuw doen. Wie weet ben je een terrorist!
En dan het opsturen van je schilderij van 100 bij 130 cm naar de USA. Twee pagina's met verpakkingsvoorschriften. Zoveel lagen plastic, vochtwerend verpakkingsmateriaal, houten kist met voorgeschreven diktes en zorg ervoor dat het schilderij daar aan die kant uit de kist kan worden getrokken. Maar dat lukte allemaal keurig op tijd. Want als je aangeeft dat de kist op die dag vanaf die tijd klaarstaat, staat de vrachtauto van DHL ook mooi op tijd voor het atelier. Prima organisatie, zonder meer! Ook de betaling werd uitstekend geregeld toen alle papieren in orde waren en het kunstwerk in Californië in ontvangst was genomen.
inpakken van het schilderij
Building the future, olieverfschilderij, 60 cm-60 cm
 Toen werd ik ook ineens kort geleden  nog  Artist of the Day bij Saatchi Art.  Dat zijn er dan natuurlijk, behalve in een schrikkeljaar, altijd nog wel 365 in een jaar, maar er zijn ook duizenden kunstenaar die het nooit worden. Op zich dus best aangenaam. Als gevolg daarvan werd mijn schilderij "Building the future" ineens via Saatchi's kanalen op Twitter, Facebook en Pinterest wereldwijd zichtbaar gemaakt. Mooi meegenomen toch? Tot volgende week.

TOOS