Korting, korting, korting!

Van een reclame expert heb ik wel eens begrepen dat als je het woord korting in een tekst verwerkt de menselijke geest ineens extra wordt getriggerd. Iedereen wil blijkbaar wel korting. Drie keer dat woord moet dus wel heel erg triggeren! Maar vanwaar dan die titel? Misschien doe ik 't nu in pr-opzicht wel helemaal verkeerd, maar op het antwoord moet je toch nog even wachten. Eerst een paar foto's.

Zoals deze waarop ik afgelopen mei bezig ben op een terras aan het Giudeccakanaal in Venetië. Er zijn absoluut slechtere werkplekken denkbaar. Net zoals trouwens hieronder bij het plaatje van het achterdek van een heel groot schip op weg van Barcelona naar Buenos Aires tijdens de herfst van vorig jaar.

Of zoals in mijn atelier in Nice begin dit jaar.

Allemaal foto's die te maken hebben met eenzelfde kunstklus. Namelijk het uitdenken van mijn nieuwe Grote Boek. Kijk, Sinterklaas heeft natuurlijk al heel lang zijn eigen Grote Boek, maar ik heb er binnenkort zelfs twee. Want 'TOOS VAN HOLSTEIN DEEL II, for me art is travelling the mind' zit er al heel snel aan te komen. De voorbereiding voor zo'n lekker dik kunstboek met meer dan 200 pagina's vergt natuurlijk veel tijdsinvestering. Maar die tijd is gelukkig niet plaatsgebonden. Dus waarom niet het nuttige met het aangename verenigen in zowel Venetië als Nice als midden op de oceaan? Of ook gewoon op mijn pakhuiszolder in Middelburg.

 

bezig aan het Grote Boek samen met levensgezel

Op al die plekken moesten antwoorden gevonden worden op prangende kwesties als 'welke schilderijen komen erin' en 'welke begeleidende teksten schrijf ik daarbij'. Ook een puntje,zal ik galeristen met wie ik al jaren samenwerk nog vragen om iets op schrift te zetten? Of wat kunnen kunstrecensenten betekenen die ik in Frankrijk en Nederland ken? Welke drukkers laat ik een offerte maken? Oh ja, wie laat ik de Engelse teksten controleren? Want het boek wordt tweetalig. En dan, last but not least, het overleg  met de mij al jaren vertrouwde vormgeefster Martien Versteegh van Creatief Bureau Donkigotte.

Maar nu is het bijna zo ver. De persen rollen en op zondag 6 oktober wordt het Nieuwe Grote Boek officieel aan de wereld getoond. Tijdens de opening van mijn tentoonstelling 'The 70-Series and More' bij Galerie Peter Leen XL in het oude stadje Breukelen.

 

de pers rolt

voorkant en rug van de boekomslag

een willekeurige pagina uit het nieuwe boek

Zo, nu kan ik dan weer handig terugkomen op die korting van hierboven. Het was zo'n plots opkomende gedachte. Waarom zal ik het boek niet al vast in de voorverkoop aanbieden voor een gekorte prijs? Voor € 25 (excl. verzendkosten) in plaats van de € 35 die het gaat kosten op en vanaf 6 oktober. Dus heb je belangstelling, laat me dat even weten op toosvanholstein@xs4all.nl. Dan reserveer ik een exemplaar dat je zelfs zou kunnen komen ophalen in Breukelen op die 6e oktober. Want 't gaat daar zeker en vast heel gezellig worden. Meer daarover de komende keer. Tot volgende week.

TOOS

Kunstenaars leven van de lucht. Toch?

Heel recent kreeg ik tot twee keer toe het bewijs dat ik als kunstenaar wel heel bijzondere eigenschappen krijg toegedicht. Dat iedereen zuurstof nodig heeft om te kunnen ademen, mag ik toch wel als bekend veronderstellen. Anders heb je vroeger op school echt zitten slapen. Maar dat je van alleen de lucht ook kunt leven? Zelfs als je flink heb doorgeleerd is dat al heel wat moeilijker te begrijpen . Maar voor kunstenaars schijnt dat toch iets anders te liggen. Hierbij wat ondersteuning voor die gedachte.

Tijdens mijn kunstverblijf in het Italiaanse Gubbio in augustus, kwam er een mailtje binnen van een  Nederlands bedrijf voor interieurbouw. Voor een klant van hun had een interieurarchitect een groot gordijn ontworpen met daarop een print van een werk van mij.

 

de aquarel die gebruikt zou worden voor het gordijn

De vraag was of dat van mij mocht. Op zich dus heel netjes. Terug antwoordend, meldde ik dat ik van dat werk een goede foto kon leveren. Maar dat ik ook van al mijn schilderijen te allen tijde het beeldrecht bezit. En dat 't heel normaal is een vergoeding te zetten tegenover het gebruik daarvan.

Oeps, dit was toch wel even een heel vreemd idee voor dat interieurbedrijf. Na wat heen en weer gemail werd duidelijk dat 't hier een gordijn van vele meters bij vele meters betrof ter waarde van enkele duizenden euro's. Maar er moest nog wel even worden overlegd met de opdrachtgever of die bereid was de door mij gevraagde vergoeding van enkele honderden euro's te betalen. Dat is nu drie weken geleden. Niets meer over gehoord natuurlijk!  Kunstenaars leven van de lucht, toch? Dat in de uitgeverswereld wel wordt betaald voor het gebruik van afbeeldingen op een boekomslag mag dus best ontzettend stom genoemd worden. Bezuinig toch op die kunstenaars!

Nog een voorbeeldje. Ook van afgelopen maand. Bij de opening van de tentoonstelling 'Arte incontro Artigianato' in Gubbio trok mijn installatie veel aandacht.

 

deel van mijn installatie

al heel snel werd mijn installatie gebruikt om er modefoto's bij te maken

De aanwezige bestuursleden van een in Spoleto gevestigde kunststichting waren zelfs zodanig onder de indruk dat een paar weken later een tussenpersoon contact met me opnam. Of ik er voor voelde om die installatie ook te exposeren in Leonessa, een stadje in de buurt van Spoleto. Nou, was mijn reactie aan tussenpersoon, geef eerst maar wat informatie over hoe, wat, waar en wie. Altijd handig om te weten hoe zoiets in elkaar steekt, nietwaar? Uiteindelijk kreeg ik alleen een lijst met deelnemende kunstenaars per mail doorgestuurd.

levensgezel bezig met de afbraak van de installatie

Aan het eind van de expositie in Gubbio, toen alles al was afgebroken en ingepakt, trof levensgezel één van die bovengenoemde bestuursleden. Deze signora, ik zal haar M noemen, was uit Spoleto komen aanwaaien en liep wat verbijsterd rond. Want hoe zat dat nou met mijn installatie voor de tentoonstelling in Leonessa die volgende week begon? Volgende week? Dat levensgezel, geheel verbaasd door deze vraag, een groot vraagteken boven zijn hoofd kreeg, spreekt voor zich. Maar niet voor één gat te vangen, wist hij subiet de verbijstering bij signora M nog wat te vergroten. Had ze, afgezien van het feit dat we niets over dat openingweekeinde wisten, zich wel afgevraagd wie onze autokilometers naar Leonessa ging vergoeden en hoe alle onderdelen van de installatie daar zouden komen? Die pasten namelijk niet in levensgezels auto. En, klein detail, wie nam onze verblijfskosten daar op zich? Oh ja, en wat kreeg Toos ervoor betaald? Het wat rudimentaire Engels van signora M werd ineens prehistorisch! Kunstenaars leven van de lucht, toch?

Terug in Nederland is er natuurlijk een vriendelijke e-mail richting M om uit te leggen hoe ik, als professioneel kunstenaar, tegen dit soort zaken aankijkt. Het antwoord gaf aan dat ze hoe dan ook open stonden voor samenwerking. Maar hoe precies? Dat werd me nog niet echt duidelijk. Ik ben benieuwd. De Italiaanse lucht ademt namelijk prima, maar er hoort toch echt wel pasta bij. Tot volgende week.

TOOS

Plekken van Plezier

pakhuis 'Holstein' aan de Korendijk in Middelburg

Wat moet je daar nou onder verstaan, plekken van plezier? De Amsterdamse Wallen? Nee, toch liever maar niet. Alhoewel? Er is wel degelijk een connectie met dit stukje. Want die 17e en 18e eeuwse panden vol dames van plezier zijn natuurlijk grotendeels Rijksmonumenten en het thema van de komende Open Monumentendag 2019 is nu juist 'Plekken van Plezier'. Toch heb ik het lichte vermoeden dat de Rosse Buurt z'n Wallenpanden die dag niet open gaat gooien. Maar geen nood, in Middelburg is er op zaterdag 14 september ook heel veel moois te bekijken. Onder andere op de Korendijk 56 in mijn oude pakhuis 'Holstein' uit 1738. Iedere geïnteresseerde kijker is welkom van 10 tot 17 uur. 's Morgens staat de koffie 's ook nog klaar. En 's middags? Dat zien we dan wel weer.

Het leek me namelijk leuk om weer mee te doen na afwezigheid vorig jaar. Maar is dat tot atelier/woonpand verbouwde pakhuis dan wel een Plek van Plezier? Nou, niet direct als je onderstaand plaatje beschouwt.

Twintig jaar geleden, in 1999, stond ik er voor deze foto heel bewust heel sip te kijken. Wat wil je als je hoofd klem staat onder zo'n overmaatse balk op de 1e etage. Maar dan vijf jaar geleden op diezelfde etage!Toen werd er wel degelijk feest gevierd. Zowel binnen als buiten.

binnen

 

buiten

Heel recent trouwens ook nog. Bij de Korendijk-straatborrel die een paar weken geleden onder prachtig weersomstandigheden voor mijn 'Holstein' plaatsvond. Ook die avond bleef 't er nog lang onrustig op straat.

Er is dus wel een en ander veranderd sinds die foto van 1999. En ik vind 't daarom altijd een plezier, om dat woord nog maar weer eens te gebruiken, mijn pand tijdens die Monumentendag open te zetten. En dan niet alleen het atelier, zoals bij de maandelijkse kunstroute, maar ook de 1e en 2e etage. Mijn habitat als ik de schildersezel op de begane grond de ezel laat. Een habitat die nog steeds dat karakter van pakhuis heeft, maar te gelijkertijd is getransformeerd in een unieke woonplek.

links de Korendijk met in de verte de Bellinkbrug waar mijn monumentenpand ligt

  

Overigens is de omgeving in de loop der jaren ook wel stevig veranderd. Al zoekend op internet vond ik nog een paar foto's uit die zogenaamde 'goeie ouwe tijd' waar men in sommige politieke kringen zo onbegrijpelijk nostalgisch naar terug verlangt. Fijn terug naar bijvoorbeeld de arbeidsomstandigheden op onderstaande foto. Genomen ergens op de Korendijk. Maar goed, dat terzijde.

Ook het volgende plaatje vond ik interessant. Een schip dat bijna recht voor 'Holstein' ligt, dat toen overigens nog niet die officieel geregistreerde naam droeg. Maar hoe ik dat voor elkaar kreeg, is weer een ander verhaal.

Hier wordt duidelijk waarom de straat achter mijn pand 'Balkengat' heet.

 

binnen de zwarte ovaal de Korendijk met erachter nog het open Balkengat

Lang geleden was dat allemaal nog water bij een groot industrieterrein en nog weer langer geleden dreven er de balken voor de werf van de VOC.

Van harte welkom dus aan de Korendijk 56 van 10 tot 17 uur op zaterdag 14 september. In Amsterdam doen ze 't ook nog gewoon op de zondag, maar die stad is natuurlijk een heel andere Plek van Plezier dan Middelburg. Tot volgende week.

TOOS

Een leuke KunstKlus: The 70-Series and More

Ook een balkon kan atelier zijn als je aan een tafeltje, papier, kleine doekjes , verf en penselen genoeg hebt. En als het weer meezit. Want een zonnetje met de bijbehorende juiste temperatuur kan dan natuurlijk helemaal geen kwaad. In Gubbio was dat allemaal het geval. Had ik ogen in mijn rug gehad, dan was zelfs nog de achtergrond inspirerend geweest.

Ik was in dat Gubbio dan wel een aantal weken bezig met keramiek beschilderen en het Italië-gevoel uit te buiten (lees voorgaande afleveringen), maar er moest ook nog een en ander meer gebeuren.

Zondag 6 oktober namelijk, en die dag komt eigenlijk al sneller in zicht dan ik had ingeschat, opent om 13.30 uur bij Galerie Peter Leen XL in Breukelen een grote tentoonstelling van mij. Niet zomaar suggereert dat XL in de naam iets, 't is ook gewoon zo. Je kunt er niet alleen kunst kijken in diverse ruimtes, je kunt er bovendien overheerlijk Thais eten. Dat laatste weet ik vanuit ruime ervaring.

 

het complex van galerie Peter Leen XL in Breukelen

Ik heb met Peter, met wie ik al jaren samenwerk, afgesproken dat mijn tentoonstelling 'The 70-Series and More' bij hem in wereldpremière gaat. Ook die titel suggereert weer iets, maar sta me toe dat ik daar nu niet verder op inga. Maar hetgeen waar ik nu dus niet verder op inga, was wel aanleiding voor een idee. Minimaal  70 nieuwe werken maken.  Kleinere werken, dat wel. Volgens plan 35 olieverfschilderijtjes van 20 bij 20 cm met nog een mooie lijst er omheen en 35 mixed media werken van 25 bij 25 cm op alu-dibond. Een materiaal waarop je in combinatie kunt drukken en schilderen.

Zoiets vergt natuurlijk vooruit denken en je tijd goed gebruiken. Want 70 van zulke werken flats ik toch echt niet  op een achternamiddag even bij elkaar. Niet echt mijn stijl. Vandaar dus dat Gubbiaanse buitenatelier. Maar vandaar ook onderstaande foto.

Die is in de lente gemaakt in Nice. Geen balkon dus, maar een echt atelier in mijn appartement van dat heerlijke Niçoise Palais de Venise. Een zalige plek waar ik me in alle rust kan terugtrekken als ik even een ontkoppeling nodig heb van alle drukte in Nederland.

 

de achterkant van het Palais de Venise

Daar werd dus ook al aan die 70-Series gewerkt. Net zoals aan 'More' trouwens. Dat staat niet voor niets zo suggestief in de expositietitel. Naast die 70 kleinere werken komt er een hele serie nieuwe, grotere schilderijen. Hier al vast een enkel voorproefje.

Zo'n nieuwe reeks ben ik eigenlijk ook wel moreel verplicht aan alle kunstfans die opnieuw  hun stem op mij hebben uitgebracht bij de nog lopende verkiezing van Kunstenaar van het Jaar 2020. Daar kun je nog stemmen tot 15 september. Kijk maar bij https://www.kunstenaarvanhetjaar.nl/verkiezing2020/ronde2/ .

Van én 'The 70-Series and More' én die verkiezing houd ik jullie de komende tijd allicht op de hoogte. Tot volgende week.

TOOS