dinsdag 27 augustus 2013

Leven als god in Frankrijk

 Het is een bekende uitdrukking, dat "leven als god in Frankrijk". Maar ik kan aardig aanvoelen waar dat gevoel over het goede Franse leven vandaan komt. Dat krijg je wel als je regelmatig in Nice verkeert. Dat Parijs in het klein, maar dan op z'n Italiaans.
Nu ook weer. 's Middags aangekomen met Transavia vanaf Rotterdam en 's avonds gelijk aan tafel met kunstliefhebbers in diverse soorten en maten op een terras in het bergachtige achterland. Een kunstverzamelend echtpaar had mijn Niçoise galerist Jean-Paul Aureglia, mij en mijn lief, en nog een ander kunstenaarskoppel uitgenodigd. Hun nieuwe huis was bijna klaar, de kunstverzameling hing en dat moest gevierd worden. Met veel champagne en een overvloedige barbecue. En natuurlijk een bezichtiging van hun kunstverzameling. Zo stond ik dan ineens samen met hun voor één van de schilderijen die ze van mij hebben hangen op prominente plekken in de woonkamer.
Loop ik de volgende morgen het Palais de Venise uit, het gebouw waarin zich mijn atelier/appartement bevindt, dan bots ik bijna tegen de markt aan die zich daar dagelijks tot 13 uur bij mij voor de deur en in de omgeving afspeelt. Groenten, fruit, vis, bloemen, wat al niet.

 's Avonds is diezelfde omgeving omgetoverd tot een soort Quartier Latin met een keur aan restaurants. Allemaal met terras natuurlijk. Want vrijwel elke avond is ook een zomerse avond waarbij je tot laat buiten kunt zitten.


Tel daarbij ook nog maar op het strand met de beroemde Promenade des Anglais op loopafstand, net zoals trouwens ook vele musea. Acht gemeentelijke musea telt Nice, naast nog een aantal andere. Normaal zijn die acht vrij toegankelijk. Deze zomer moet je echter €10 toegang in totaal betalen vanwege een circuit van acht exposities die allemaal met Henri Matisse (1869-1954) hebben te maken. Die wereldberoemde kunstenaar die een groot deel van zijn leven in Nice woonde en er ook stierf. Maar daarover een volgende keer. 
 Nu ben ik alweer terug in Middelburg. Na vanzelfsprekend een afscheidsetentje met Jean-Paul onder de arcaden van mijn favoriete plein in Nice, place Garibaldi. Leven als god in Frankrijk! Hoezo? Nu moet er echter weer worden gewerkt vanwege komende exposities. Ook daarover meer de komende tijd. Tot volgende week.
TOOS

dinsdag 20 augustus 2013

Niet uit het nieuws weg te slaan, die Da Vinci

Al eeuwen lang altijd maar weer in het nieuws. Probeer dat maar eens, zowel tijdens je leven als al die honderden jaren daarna. Maar voor Leonardo da Vinci, het grote voorbeeld van de homo universalis, Renaissance kunstenaar en wetenschapper, is dat totaal geen probleem. Dat besefte ik de afgelopen paar weken weer eens helemaal.
Da Vinci was niet alleen een geweldige schilder maar ook een fabelachtig tekenaar. Dat blijkt wel uit de anatomische tekeningen die hij maakte van het menselijk lichaam. Daarvoor moest hij overigens wel een beetje stout zijn. Want allereerst aan lijken zien te komen, die dan open snijden en daarvan nog  tekeningen maken ook was in die tijd beslist not done. Je kon er gevangenisstraf voor krijgen. Maar Leonardo's nieuwsgierigheid was te groot.
Tijdens het Edinburgh International Festival deze maand vergelijken ze zijn anatomische tekeningen met nieuw gemaakte 3D scans van menselijk lichaamsonderdelen. Dan zie je pas hoe ongelooflijk knap die tekeningen zijn en hoe ongelooflijk knap er in de hier afgebeelde hand is gesneden met de, in onze ogen, primitieve middelen van toen.


Maar ook de Mona Lisa, La Gioconda, kwam weer eens in het nieuws. Het schilderij dat Leonardo altijd bij zich hield, waarheen hij ook reisde. Zoals dit kunsticoon in het Louvre zijn er in de wereld maar weinig. Ik heb vorig jaar een foto gemaakt van de bezoekersgekte er omheen. Nou, volgens mij kun je beter een goeie foto ervan bekijken dan daar proberen er dicht bij te komen.


Maar de vrouw erop is ook een icoon geworden, met alle bijbehorende gekte. Vermoedelijk is het Lisa Gherardini del Giocondo, waarvan men weer vermoedt dat daarvan twee jaar geleden het lichaam en schedel zijn gevonden in een graf in een klooster van Florence. En nu is vorige week, ook in die stad, een graf in een basiliek geopend waarin vermoedelijk de echtgenoot en twee zonen van onze Mona Lisa liggen. 

Dat wordt dus DNA onderzoek om na te gaan of al die vermoedens ook kloppen. Zo ja, dan zullen experts ongetwijfeld gaan proberen het gezicht te reconstrueren dat bij haar schedel past. Zou Da Vinci van al deze technische toestanden hebben genoten. Ik vermoed eigenlijk van wel, gezien zijn wetenschappelijke inslag.

Voorlopig zijn we er echter nog niet wat Da Vinci betreft. Want achter een soort loze muur in het Florentijnse Palazzo Vecchio zou zich op een tweede muur nog  "De Slag om Anghiari" bevinden, een verloren gewaande muurschildering van Leonardo. Sinds vorig jaar zijn in ieder geval sterke aanwijzingen gevonden dat zich daar iets van een schildering bevindt. Maar ja, zomaar een muurtje weghakken met daarop een fresco van de bekende 16de eeuwse schilder Giorgio Vascari, dat gaat ook weer niet zomaar.
Leonardo da Vinci blijft dus in het nieuws, dat is niet moeilijk te voorspellen. Tot volgende week.
TOOS

dinsdag 13 augustus 2013

Nooit op zondag, maar soms toch wel

Nee, het begin van de titel slaat niet op die filmhit en bijbehorende Top40-hit  "Never on Sunday" uit 1960, waarin de Griekse filmster en latere minister van cultuur Melina Merkouri een zeer oud vrouwelijk beroep uitoefende. Behalve dus op zondag. Het slaat op mijn bezoek aan het Amsterdamse Rijksmuseum afgelopen zondag dat niet doorging. Ik moest die avond toch in Amsterdam zijn dus waarom dat gerenoveerde museum niet gelijk meenemen? Nou, niet doen op zondag! Lange rijen voor gesloten draaideuren vanwege de grote drukte binnen. We besloten meteen die rijen maar gewoon die rijen te laten. Want van kunst genieten in de directe omgeving was ook goed mogelijk. In de nu vrij toegankelijke, gerenoveerde tuinen rond het museum was, zo wist ik, een expositie gaande van Henry Moore (1898-1986). Wereldberoemd geworden door zijn abstracties van de menselijke figuur in brons en marmer. 
Bij mijn opleiding aan de academie was Moore al niet meer uit de kunstboeken weg te slaan. En in mij had hij er een nieuwe bewonderaar bij. Dus dit mocht ik dan ook niet missen. Echt de moeite waard, net als die tuinen waar je nu heerlijk kunt zitten.

's Avonds werd het trouwens ook weer zitten, daar in Amsterdam, bij een heel andere vorm van kunst. Waarbij stilzitten overigens niet meeviel. Flamenco in het Concertgebouw, een niet alledaagse combinatie. Maar zoals dat daar hoort, wel echte top!
 Ik heb wel eens een "flamencoschilderij" gemaakt, geïnspireerd door een reis in Andalusië in Zuid Spanje (zie bijgaande foto) met natuurlijk ergens in een warm theatertje een echte flamenco avond. Nu werd de grote zaal van het Concertgebouw echter vanzelf wel warm door het gezelschap van Marìa Juncal, één van de grootste hedendaagse flamencodanseressen van Spanje. Prachtig om die sfeer weer eens mee te maken. Al die emotie die weergeeft dat het leven en de liefde toch vooral veel leed veroorzaken. Een lach kan er eigenlijk maar zelden af. En zoals dat hoort, klonken de begeleidende zangers alsof ze heel veel pijn leden, over hun hele lijf. Terwijl ze toch best rustig op hun stoeltjes bleven zitten, op enkele acts na.
Toch dus een inspirerend zondagje in Amsterdam, ook zonder het Rijksmuseum. En het mooie van zo'n zondag is dat je dan vrij kunt parkeren. Iets waaraan je doordeweeks in onze hoofdstad al snel een vermogen kwijt kunt zijn. Overigens, dat Rijksmuseum komt nog wel een keer, maar dan niet op zondag. Tot volgende week.
TOOS



dinsdag 6 augustus 2013

Vissers van Arnemuiden hadden ongelijk

 De afgelopen week moest ik twee keer denken aan een uitspraak van vissers van Arnemuiden begin dit jaar. Volgens een vriend van mij dan. Dus ik heb ’t niet uit de eerste hand.
De eerste keer was toen ik bij klanten van mij, die intussen vrienden zijn geworden, in stralend weer een goed glas wijn zat te drinken in hun tuin en een nieuwe kunstaankoop van hun kon bewonderen. Een stenen sculptuur tussen het weelderige tuingroen.
En de tweede keer was in Friesland. In Grou. Ik moest in het Noorden zijn voor kunstzaken en dacht “waarom niet even kijken bij de expositie van mijn BuitenKunst bij Werpsterhoeke”. Dat centrum voor het luxe buitenmeubelensegment. Daar hangen op de hekken rond de showtuin een aantal van mijn alu-dibonds. Die kunstwerken van mij die weer en wind van het Nederlandse klimaat prima kunnen doorstaan.
Ook daar was het zalig weer. Lekker warm, een briesje en uitbundige klimop rondom mijn kunst. De eerste foto’s laten dat duidelijk zien.

Maar toen we die dibonds daar begin april ophingen, was ’t bij een koude noordoostelijke wind nog kaal en beslist zeer onaangenaam. Ondanks een dikke laag kleren. Een wereld van verschil dus. De foto’s van toen getuigen ervan.

Maar wat heeft dat nu met die vissers van Arnemuiden te maken? Volgens het verhaal roken die aan de lucht dat de zomer koud en nat zou worden. Dat op zich is natuurlijk heel knap. Aan de hand van de reuk van de lucht een weersvoorspelling voor lange termijn doen. Toch is ’t maar goed dat er geen Arnemuidse Almanak is als variant op die van Enkhuizen. Want die had ik toch mooi in de prullenbak gemikt. Geniet dus maar van deze mooie zomer. En die Arnemuidse vissers? Niet nemen met een korreltje zout, maar met een heel pond. Of ze moeten hun reukorgaan laten nakijken. Tot volgende week.
TOOS