 |
| Playing the blues, olieverfschilderij, 100 cm-130 cm |
Ik ben dan wel al heel lang beeldend kunstenaar, maar dat
zegt niet dat er voor mij buiten die tak van sport geen andere cultuuruitingen
bestaan. Muziek is voor mij altijd een inspiratiebron geweest. Ook voor
schilderijen. Een van de bewijzen daarvoor staat hierboven. Niet dat ik tijdens
mijn werk in het atelier muziek heb aanstaan. Nee, dan moet het voor mij stil
zijn. Maar buiten dat atelier? Daar kan een jankende of ruige solo op de
elektrische gitaar mijn hartje beslist sneller doen kloppen. En dan kun je
natuurlijk al snel uitkomen bij die blues. Oftewel tegenwoordig Joe Bonamassa.
Want die muzikant van nog maar 38 jaar staat qua beroemdheid behoorlijk eenzaam
aan de top.
Een paar jaar geleden maakte ik een optreden van hem mee
in de Heineken Music Hall en was gelijk verkocht. Dus toen ik las dat hij half
maart van dit jaar een nieuwe reeks concerten in Nederland zou komen geven,
waren de kaartjes snel gekocht.
 |
| Popa Chubby |
 |
| Joe Bonamassa |
Maar wat doet die Popa Chubby dan in de titel van dit
stukje? Tja, van het een komt het ander. Toen ik eens op een feestje de naam
Bonamassa liet vallen zei iemand "oh, maar dan vind je Popa Chubby ook
vast heel goed". Ooit van Popa Chubby gehoord? Ik toen nog nooit in ieder
geval. Blijkt ie in het blues circuit wel heel bekend. En bleek ie eind vorig
jaar ook nog op te treden in Vlissingen aan het begin van een nieuwe Europese
tournee. In De Piek. De Piek? Ja, De Piek. Een bruin café annex zaal voor zo'n
250 tot 300 man. Wel allemaal staan dan.
Toen Popa tussen het publiek kwam aanlopen, met
wandelstok omdat hij kreupelde, bleek hij een behoorlijk gezette Amerikaan te
zijn. Iets ander typje dan Bonamassa. Maar vergis je niet. Hij zakte op zijn
kruk en speelde een potje rauwe blues waar je u tegen zegt. Dik twee uur lang.
Achter elkaar. Geen pauze. Nou ja, af en toe ging hij even een beetje moeizaam
staan. Een geweldige gitarist, voor mij echt een verrassing daar in Vlissingen.
Niet overigens voor de echte bluesfanaten. Die bleken 'm gewoon achterna te
reizen in Nederland bij zijn verschillende concerten. Allemaal in dat circuit
van kleinere zalen.
 |
| Popa Chubby in De Piek, Vlissingen |
Dat dus in tegenstelling tot Joe Bonamassa, die ik
toevallig vorige week woensdag ook nog even zag verschijnen in De Wereld Draait
Door. Om aandacht te geven aan zijn serie concerten in het Amsterdamse Koninklijke
Theater Carré. Toch een iets deftiger omgeving dan die Vlissingse Piek. Daar
zat ik dus afgelopen vrijdag, in dat Carré. Inderdaad, zitten. Weer een heel
andere beleving dan het staan bij Popa. Een tikkie duurder ook. Bij Chubby voor
20 piek. Bij Bonamassa? Nou, daar zal ik 't maar even niet over zal hebben. Iets
minder lang dan bij Chubby maar toch ook mooi exact twee uur achter elkaar. Minder
rauw, maar technisch fabelachtig en ook gevarieerder. Ook een band met acht man
terwijl Chubby 't deed met een bassist en een drummer. Gewoon twee
verschillende blueswerelden die je niet met elkaar moet willen vergelijken. Dat
wordt zoiets als appels en peren. Maar wel geweldig om ze alle twee te kunnen
meemaken. Gewoon genieten!
 |
| Joe Bonamassa in Carré, Amsterdam |
Of die beide concerten ook weer inspiratie opleveren voor
nieuwe "muziekschilderijen"? Vast wel. Maar zoiets moet bij mij
altijd rijpen. Dus wanneer? Geen idee. Maar 't gaat zeker en vast komen. Tot
volgende week.
TOOS.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten