"Nou, dat was dan de laatste keer", zo dacht
ik, toen ik vorig jaar naar buiten stapte en de deur in de Pastoor
Goedschalkxstraat in Ekeren bij Antwerpen achter mij in het slot viel. De
laatste keer dat ik die licht schuifelende tred van Rudolf had gehoord bij die
klassieke muziek zachtjes op de achtergrond. En met het uitzicht op de groene
binnentuin, zittend op die bekende stoel aan die bekende tafel met een dikke,
platte, rechthoekige Solnhofener kalksteen voor me met een potje speciale
tusche ernaast. Want, zo meldde ik destijds, mijn meestersteendrukker Rudolf
Broulim ging er mee stoppen. Het was mooi geweest, hij ging met pensioen en
zijn steendrukatelier ontmantelen. Gewoon nog even een paar kleine klusjes en
dan was 't gedaan.
Maar toen was hij vorig jaar september met zijn Marie te
gast op het grote feest dat mijn levensgezel en ik gaven voor zo'n 140 mensen
in mijn Middelburgse pakhuis.
 |
| nog even een indruk van dat feest |
Een feest waarvoor we nog steeds complimenten krijgen als
we feestgangers van toen weer spreken. Een van de mooiste complimenten kregen
we al op die avond zelf. Van Rudolf. "Toos", zo sprak hij met zijn
licht Vlaamse accent, "deze avond verdient een cadeau. Jij komt bij mij
helemaal gratis en voor niks nog één keer een steendruk maken die je dan aan
alle gasten van deze grandioze avond kunt toesturen als speciale herinnering.
We moeten alleen nog even bekijken wanneer dat kan gaan gebeuren vanwege dat
uitruimen van mijn atelier."
Dat uitruimen is dus nog niet afgerond. Eigenlijk staat
het wel vast dat een aantal van de steendrukpersen naar een academie in China
gaan. Daar willen ze graag de steendruktraditie voortzetten die in Europa, net
zoals Rudolfs atelier, aan onttakeling onderhevig is. Maar de bureaucratische
molens in China draaien traag. Regeltje hier, stempeltje daar, vergunningkjes,
nog meer belangrijke ambtenaren, ach, eigenlijk de bekende riedel.
Dus zat ik een dikke week geleden toch nog weer aan die
tafel op die stoel in Ekeren.
 |
| overleg met Rudolf over de steendruk |
Met die klassieke muziek zachtjes op de
achtergrond. Met de vertrouwde licht schuifelende tred van Rudolf op de
ateliervloer. En met uitzicht op een nog kale binnentuin want de lente liet wat
langer op zich wachten dan ons verlangen daarnaar. Overigens wel met vlak voor
mijn neus de musjes en de vinkjes die zich tegoed deden aan van die
voedselbolletjes in netjes in de boom. Want Marie en Rudolf zorgen goed voor
die gevederde vriendjes. Net zoals Rudolf ook altijd goed zorgt voor mij. Met koffie,
met zo'n dikke Solnhofener kalksteen weer voor mijn neus en een potje van zijn
zo speciale tusche ernaast. Plus natuurlijk de penselen en de speciale
lithopotloden. Ik was weer helemaal blij.
En die steendruk? Dat worden twee verschillende
afbeeldingen. Het onderwerp ervan? Natuurlijk dat feest waaruit deze geste van
Rudolf voortkwam.
een video impressie van het tekenen op de steen
Wanneer ze klaar zijn, hoor ik vragen. Tja, dat zal mee
worden bepaald door die Chinese bureaucratie en de ambtenaren van Ekeren. Want
voor de ontruiming van het atelier moet de Pastoor Goedschalkxstraat worden afgesloten,
moet er een grote hijskraan komen en moeten die grote steendrukpersen vanuit
het atelier aan de achterkant van het huis over die binnentuin en het voorhuis
heen op een grote vrachtwagen worden getakeld. Ook nog Vlaamse bureaucratie dus. Maar ik houd
jullie op de hoogte. Tot volgende week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten