 |
| het complex met daarin mijn atelier en ervoor de dagelijkse markt |
Het is altijd weer een genoegen, werken in mijn atelier
in Nice. Aan de Côte d'Azur. In de Provençe. Frankrijk dus. Een land dat op dit
moment nogal wordt geplaagd. Door de sociale onrust, de stakingen, de aanslagen
en alle daarmee samenhangende sores rond het net gestarte Europese voetbal
kampioenschap. Het zijn nog niet de 10 plagen van Egypte uit het Bijbelboek
Exodus, maar toch! Zolang ik in mijn atelier verkeer, krijg ik er niet zoveel
van mee. Maar daarbuiten? Dan is het vooral het openbaar vervoer. De ene
staking na de andere. Of, zoals 't hier ook vaak wordt genoemd, een "mouvement social". Dat klinkt
natuurlijk veel prettiger dan grève,
Frans voor staking. Nou is een staking natuurlijk wel een sociale beweging,
maar ik ken heel wat sociale bewegingen die geen grève zijn.
 |
| Europees voetbal in Nice, dat zul je weten! |
Sta je bijvoorbeeld bij het treinstation op een
zondagmorgen in mei te wachten op lijn 99, de directe busverbinding met het
vliegveld. Want levensgezel en ik zouden voor een korte vakantie vliegen naar
Puglia, zoals de regio in de hak van Italië heet. Geen bus om 9 uur zoals zou
moeten. Het aantal wachtenden achter ons groeide. Ook geen bus om 9.30 uur,
zoals zou moeten. Levert navraag bij een andere bus op dat 99 vandaag even niet
rijdt. Terwijl op de donderdag het hele openbaar vervoer, inclusief 99, ook al
plat had gelegen. Moet toch kunnen, nietwaar? Onverwacht allerlei toeristen
dwars zitten. Plotsklapse grève,
sorry, mouvement social! Toen met een
derde persoon maar een taxi genomen richting vliegveld. Gedeelde smart en in
ieder geval gedeelde kosten. Als je dan in je eentje zou zijn, betaal je voor
zo'n taxirit naar het vliegveld met zondagstoeslag toch maar mooi net zoveel
als voor die vlucht met easyJet naar Italië.
 |
| een hoek van mijn atelier |
Bij terugkomst twaalf dagen later wisten we al dat de
vliegverkeersleiders staakten. Maar dat ritueel vindt hier zo'n 3 à 4 keer per
jaar plaats. Gelukkig vond onze vlucht toch doorgang. Ter compensatie was 't wel
opnieuw hommeles met bussen en treinen. Sommige bussen reden wel, andere weer
niet en de tram deed 't helemaal niet. Dus namen we maar de eerste de beste die
ergens au centre ging. Dan maar wat
verder lopen. Gelukkig ligt mijn appartement behoorlijk centraal. Ach, je leert
er mee leven. De Niçois ondergaan 't, zo op het oog, allemaal nogal laconiek.
Stakingen in Frankrijk? Dat is toch onderdeel van de cultuur, van het leven? N'est ce pas?
Maar in mijn atelier gaat dat alles aan me voorbij. Dat
is ook wel nodig, want voor het komende weekeind, dat van van 18/19 juni, moest
er een serie schilderijen af van 40 bij 40 cm. Lees maar over het waarom in de
vorige blogaflevering over Galerie Àlafran in Diepenheim. Die serie, waaraan ik
in Middelburg al was begonnen, had niet voor niets de autoreis naar Nice
meegemaakt. Hier moest de finishing touch worden aangebracht. En dat is gelukt.
In alle rust. Want levensgezel moest vanwege kunst en andere besognes voor een
dikke week toch even terug naar Nederland. Kon ik dus lekker doorwerken.
 |
| aan het werk |
Voor hem was 't trouwens toch ook weer even spannend bij
terugkomst op het vliegveld van Nice. Reed dat openbaar vervoer wel? Want de
website van de Lignes d'Azur, de vervoermaatschappij hier, gaf aan dat de helft
ervan die dag weer opnieuw plat lag. Maar zijn bus 23 van 21.45 uur, de laatste
van die dag, kon hij nog net hollend halen. Je moet namelijk, omdat
"Schengen" tijdelijk is opgeschort en de veiligheidsmaatregelen sterk
zijn opgevoerd, nu op het vliegveld bij aankomst weer net als vroeger door de
douane. Komen er tegelijk twee volle vliegtuigen aan, zitten er wel twéé
douanebeambten om die klus te klaren. Moet kunnen, één per vliegtuig. Dan is 't
echt billenknijpen als je maar een paar minuten speling hebt voor die bus. De
laatste overigens van alle lijnen op zo'n avond die richting centrum gaan. Kwart
voor tien dus! Bij een druk vliegveld en een grote stad als Nice. Daarmee heb
je nu zelfs mazzel. Want een paar jaar geleden ging die allerlaatste al om
kwart over negen. Er valt in Frankrijk op allerlei gebied, of 't nu om een mouvement social gaat of efficiëntie bij
openbaar vervoer, nog een wereld te winnen. Maar dat lukt blijkbaar alleen met
flink grote horten en stoten. En toch blijft het een prachtig land waar ik
graag kom. Gek hè?
De taxichauffeurs gaan trouwens, zo vermoed ik, goud
verdienen de komende weken. Er is namelijk een viertal voetbalwedstrijden van
Euro 2016 gepland in Nice. En daar maken ze, volgens de huidige planning van de
bonden bij het openbaar vervoer, graag gebruik van om niet te rijden. Net zoals
de piloten van Air France dreigen niet te vliegen en de vliegverkeersleiders
ook graag een dagje niet leiden. Courage!
Tot volgende week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten