 |
| Teotihuacan, marouflé, 50 cm-70 cm |
Nog even en mijn gedurende de laatste weken zeer beperkte
internetuitzicht breidt zich weer uit tot de gebruikelijke verre verten.
Volgende week bevind ik mij weer boven de internetradarhorizon. Waar ik heb
ondergedoken gezeten? Dat komt wel. Nu eerst nog een al eerder klaar gezet
stukje. Over de schoonheid van verval. Naast muziek, poorten en Venetië één van
die zaken waardoor ik mij altijd al heb laten inspireren.
 |
| City afternoon, olieverf, 110 cm-120 cm |
 |
| Hidden culture, olieverf, 60 cm-90 cm |
 |
| Porta di Pisa, olieverf, 70 cm-50 cm |
Want zeg nu zelf, een afbladderende muur met allerlei
door elkaar heen schimmerende, verschillend gekleurde lagen stucwerk, is dat
niet schilderachtig prachtig? Of verbrokkelende muren en ruïne- achtige resten
van oude, al lang vervallen en onbewoonde steden, ooit gebouwd door nu
verdwenen beschavingen? Daar kan ik volop van genieten. Ter plekke kijkend,
horend en voelend, maar ook in stilte werkend in mijn atelier in Middelburg of
in Nice. Op het doek met paletmes op mijn eigen karakteristieke manier die
lagen van zo'n afbladderende muur weer opnieuw te voorschijn toveren, die
schoonheid van het architectonische verval proberen weer te geven, een nieuwe
oude wereld creëren met olieverf, dat is heerlijk. Tot volgende week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten