How nice to be in Nice

Een aantal jaren huurde ik aan de Côte d'Azur telkens een andere plek om daar zo'n drie maanden te kunnen werken. Tot er in Nice een appartement met ateliermogelijkheid voorbij kwam waaraan ik echt geen weerstand kon bieden. Dat 'Palais de Venise' uit 1908 was te aantrekkelijk. Middenin het echte Nice, het bruisende stadshart dat in de 19e eeuw vanuit het middeleeuwse deel sterk werd uitgebouwd. Een soort 'Parijs in het klein, maar dan op z'n Italiaans' zoals levensgezel dat dan kort en bondig uitdrukt.

 

links het Palais de Venise met de koepeltjes

Sommigen zoeken voor de rust een klooster, ik heb in Nice mijn retraite oord. Rust om te werken en rust om na te denken. Met voor de grofstoffelijke voeding, heel praktisch, 's morgens een dagelijkse groente en fruitmarkt voor het Palais. Een beeld dat 's middags een metamorfose ondergaat tot restaurantterrassen. 

En kunstzinnige voeding? Geen probleem in een stad vol kunst en musea. Daarbij nog  heel vaak zon met een heerlijke temperatuur en de uitdrukking 'leven als God in Frankrijk' behoeft geen verdere verklaring.

Dat ik tijdens zo'n verblijf op bezoek ga bij Jean-Paul Aureglia, mijn galerist van Galerie Quadrige, met wie ik al jaren samenwerk, spreekt voor zich. Laat er deze maand nou ook nog een vernissage zijn! Logisch dat ik daar acte de présence gaf.

 

vernissage in Galerie Quadrige

Logisch ook dat ik tijdens zo'n retraite af en toe wat kunstige bedevaartstochtjes maak. Zoals naar het MAMAC, het Musée d'Art Moderne et d'Art Contemporain. Ik heb er vanwege mijn appartement in Nice altijd vrij toegang. Dus kan ik zomaar binnenlopen. Bijvoorbeeld om te zien of men ter verandering voor de vaste zaal van echte Niçois en kunsticoon Yves Klein (1928-1962) nog wat heeft gerommeld in de kunstopslag. Vooral van zijn beroemde, prachtig intens vibrerende Yves-Klein-blauw is 't elke keer weer genieten.

 

de Yves Klein zaal in het MAMAC

werk van Niki de Saint Phalle

 Niki de Saint Phalle (1930-2002) vind ik ook altijd zo'n bedevaartstochtje waard.  Voordat ze wereldberoemd werd door haar grote Nana's heeft ze nog heel wat andere interessante en gekke dingen gedaan. Ooit gehoord van haar 'schietschilderijen'? Google maar eens. Uit de grote collectie die ze naliet aan het MAMAC kan de curator nu te kust en te keur kiezen voor de 'Nikizaal'.

Tijdens mijn MAMAC-rondgang stond ik plotsklaps voor werk van een Nederlander. Marinus Boezem (1934), één van de grondleggers van de conceptuele kunst in Nederland. Dat werk hing  op de tijdelijke expositie 'Cosmogonies, au Gré des Éléments'. Een onbegrijpelijke titel? Ach, dat strookte dan gelijk met het 'Wheather Drawing's, 1969' van Boezem. Een verzameling foto's van met de hand getekende weerkaarten. Je moet er maar op komen!

 

Marinus Boezem, Wheather Drawings 1969

Nee, dan liever "Matisse&Picasso, la comédie du modèle" in het Musée Matisse. Een prachtig gelegen oude villa bij een groot olijfbomenpark en Romeinse ruïnes. Met voor mij opnieuw kostenloze toegang.

 

Musée Matisse

Dit jaar gaan die twee grote kunstenaars, zowel elkaars bewonderaars als enigszins na-ijverige concurrenten, er een kunstzinnige strijd aan. De al wat oudere maestro Matisse en macho en ego Picasso! Echt een prachtige tentoonstelling die een uitgebreidere beschouwing verdient. Maar voor nu laat ik 't hieronder bij een paar foto's, want mijn bedevaartjes voerden ook nog naar het Musée National Marc Chagall.

 

Picasso en Matisse naast elkaa: wat is van wie

een serie indrukwekkende steendrukken van Picasso

Dat werd ook wel weer eens tijd. Een mooi museum dat destijds architectonisch om een geschonken verzameling Bijbelse schilderijen van Chagall heen is gebouwd. Boeiend om er na wat jaartjes weer eens rond te lopen. 

Musée National Marc Chagall.

Vooral door de extra expositie over Chagall's plannen voor een door hem aan te pakken kapel. Die kwam er niet, terwijl zoiets wel lukte aan Matisse, Picasso en Jean Cocteau. Oei, oei, niet goed voor het kunstenaarsego! 

voorstudie met knippen en plakken voor glas-in-lood ramen in de beoogde kapel

een al weer gedetailleerder voorstudie

genieten op z'n Niçois

 Trouwens beslist een verhaal waard, die kapellen. Maar misschien komt dat nog wel eens. Nu eerst bijkomen van al die kunstbedevaarten op mijn favoriete plein Place Garibaldi.

Tot volgende week.

TOOS