Normaal gesproken zou ik deze week zijn opgenomen in het
gekkenhuis. Het grootste gekkenhuis van Italië. Gubbio namelijk, de stad van de
gekken, zoals ze dat in heel Italië weten. Nou ja, niet het hele jaar door maar wel in de
week waarin 15 mei valt. Aanstaande vrijdag dus. Want dan is het hoogtepunt van
de Festa dei Ceri, het Feest van de Kaarsen. Klik eerst maar eens naar
onderstaand filmpje van een kleine twee minuten, dan weet je waarover ik 't heb.
Duidelijk toch, die stad van de gekken? De passie, de
overgave, de gemeenschapszin, 't spat er met bloed, zweet en tranen vanaf. Waarom
ik nu in Gubbio zou hebben moeten zijn, dat komt zo wel. Waarom ik er nu niet
ben, dat mag duidelijk zijn. Corona! Voor het eerst sinds 1160 gaat dit gigantische
festijn niet door. Afgezien van nog een paar keer in Eerste en Tweede
Wereldoorlog. Noem dat maar eens geen eeuwenoude traditie.
 |
| deel van de oude stad van Gubbio |
Vorig jaar schreef ik in augustus al een paar keer over
Gubbio. Dat is hier,
hier
en hier
terug te lezen. Ik was daar toen om twee redenen. Ik nam er deel aan een
tentoonstelling en ging in het kader daarvan ook keramiek beschilderen. Bij
maestro Giampietro Rampini in zijn atelier.
 |
| met Giampietro in overleg in zijn atelier |
Die vier weken in Gubbio hadden aardig wat gevolgen.
Allereerst de vriendschap met Giampietro, zijn vrouw Roseanna en hun dochter
Giulia die nu zelfs studeert aan de kunstacademie in Perugia. Dan mijn liefde
voor dat prachtige, authentiek gebleven middeleeuwse Gubbio. Verder een soort
gevoel van thuiskomen door de hartelijke bevolking in het oude centrum, met hun
leven op straat, met de gehechtheid aan hun woon-quartieri,hun gewoontes en
feesten die van generatie op generatie zijn overgeleverd. En, heel belangrijk,
de afspraak met Giampietro dat ik eind april dit jaar zou terugkomen om weer
opnieuw te komen werken in zijn atelier. Het atelier waar hij zelf de afgelopen
paar maanden niet eens mocht komen. Want al reed hij als mantelzorger elke paar
dagen vanuit zijn woning in de oude stad naar het moderne, tegen zijn atelier aan
gebouwde huis waar zijn moeder woont, meer dan dat mocht niet. Want keramist
stond niet op het door de almachtige Italiaanse autoriteit geproduceerde
lijstje van essentiële beroepen. Je moeder verzorgen? Allicht! Maar daarna?
Snel wegwezen naar je eigen honk. Niks niet stiekem binnendoor naar je atelier
om je beroep uit te oefenen. Typisch gevalletje van 'jede Konsequenz führt zum
Teufel'.
 |
| voor de winkel en het atelier van Ceramiche Rampini met op de 2e etage mijn tijdelijke woonruimte en op de 1e etage de woonruimte van 'mama' |
Nu had ik dus opnieuw in dat atelier zullen werken en het
Festa dei Ceri kunnen meemaken. Niet natuurlijk door als een gek mee te hollen
onder die 'ceri' met daarop de heiligen Sant'Ubaldo,
San Giorgio en Sant'Antonio. Want dat recht is voorbehouden aan zo'n 400 sterke,
goed geconditioneerde mannen die daarvoor elk jaar streng worden geselecteerd.
Mannen die maandenlang oefenen om elkaar langs de meer dan vier kilometer lange
en honderden meters stijgende route vlekkeloos af te lossen tijdens dat rennen.
Dat gaat wel eens fout trouwens. Giampietro heeft daardoor in zijn jonge jaren
ooit een knie gebroken. Maar een echte Gubbiaan, en dat is hij, heeft zoiets er
voor over.
 |
| bezig in het atelier |
Snap je dat ik dit feest van een aantal dagen graag samen met
Giampietro en zijn familie had meegemaakt? Nu dus maar hopen op 2021. Met
daarbij in mijn achterhoofd nog wel een ideetje. Want als je goed kijkt in die
video van hierboven zie je rond de 50ste seconde dat drie mannen vanaf een verticale
stellage omlaag kiepen en daardoor de 'ceri' oprichten (zie ook de foto
bovenaan). Daarbij gooit elk een met water gevulde kruik de menigte in. Die
vallen natuurlijk te pletter, maar reken maar dat de scherven worden gekoesterd
door de omstanders. Want als er ergens scherven geluk brengen is 't hier wel.
Elk jaar maakt een andere kunstenaar zes van die kruiken, drie voor het kapot gooien
en drie voor in het museum. Stel nou eens dat ....... Begrijp je? Giampietro
stelde dat vorig jaar al eens voor. Maar ja, naast de eer is de concurrentie
natuurlijk heel groot.
 |
| een hoek in het museum met enkele van de kruiken waarover ik hierboven schrijf |
Hoe dan ook, vorig jaar mocht ik al meehelpen een groot bord
te beschilderen voor het grote wijken-feest in de stad, het tweede grote
evenement in de tradities van Gubbio.
 |
| de overhandiging van dat bord op het Piazza Grande |
 |
| op datzelfde Piazza Grande op het terras daar: la dolce far niente |
In dat museum draait trouwens continu een professionele video
over de 'Ceri'. Echt prachtig omdat je via drone-opnames een geweldig zicht
krijgt op én de stad én het feest. Kijken!
Nu dus nog even geen Gubbio voor mij. Maar wie weet! Mogelijk
nog september,oktober? Graag! Tot volgende week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten