Iedereen heeft ze wel. Van die plekken waar je ooit nog eens heen wilt, maar ’t komt er maar niet van. Maar de asperge, dat zogenaamde witte goud, zorgde er nu voor dat ik één van die plekken van mijn lijst kan schrappen. Museum van Bommel van Dam in Venlo, een museum gebouwd rond een particuliere collectie van hedendaagse kunst.
Er bestaan meer van dat soort kleinere musea die beslist de moeite waard zijn om te bezoeken. Opgezet door mecenassen die helemaal maf zijn van kunst en daar heel veel geld voor over hebben. Dat ze natuurlijk in voldoende mate bezitten. Een paar voorbeelden? Het prachtige Museum Beelden aan Zee in Scheveningen. Of De Buitenplaats in Eelde, gericht op figuratieve kunst na 1945. En dan moeten we maar even de collectie van Dick Scheringa vergeten. Die verdween uit zicht omdat zijn bank, de DSB, financiële probleempjes kreeg door de bankencrisis. Maar dan is er in ieder geval toch weer Joop van Caldenborgh, de nummer 94 in de Quote 500, die zijn verzameling gaat onderbrengen in een nieuw te bouwen museum in Wassenaar. En dan is er dus Venlo, waar Maarten en Reina van Bommel-van Dam in samenwerking met de gemeente hun museum creëerden. Hun naam kende ik al heel lang omdat ze ook werk verzamelden van Nico Molenkamp, een oud-leraar van mij aan de Tilburgse academie. Maar een bezoekje aan dat museum schoot er telkens bij in.
Maar nu was het eindelijk zover. En dat bezoek viel beslist niet tegen! Een gebouw dat van binnen veel groter is dan het van buiten oogt, een interessante expositie met tuinen en bloemen als onderwerp i.v.m. de Floriade dit jaar in Venlo en bijzonder behulpzaam personeel. Echt een aanradertje.
Maar wat hebben die asperges van hierboven daar eigenlijk mee te maken? Wel, dat zogenaamde witte goud wordt al eeuwenlang een lekkernij gevonden, zoals blijkt uit diverse “aspergeschilderijen” van rond 1700 die Adriaen Coorte, een Middelburgse stadsgenoot van lang geleden dus, ons naliet. Binnen die oude culinaire traditie geldt voor mij weer de traditie om jaarlijks bij heel goede vrienden, wonend in de buurt van Venlo en ook nog verzamelaars van mijn werk, een veel-gangen-aspergemenu te mogen nuttigen dat in een tweesterren restaurant niet zou misstaan. Dat was afgelopen week.
Frappant trouwens dat de heer W., die politicus met zijn blonde waterstofperoxyde kuif, een zoon is van de stad Venlo. Hij heeft, zoals bekend, niet zoveel op met elite en met kunst. Nou Geert, geef mij toch maar die elitaire kunstverzamelaars! Tot volgende week.
TOOS.
YouTube TOOSvanholstein
Geen opmerkingen:
Een reactie posten