 |
| atelier Toos van Holstein aan de Korendijk 56, Middelburg |
Vaste prik, die eerste zondag in februari. Dan begint
weer een nieuw jaar voor de Kunst en Cultuurroute in Middelburg http://www.kunstroutemiddelburg.nl/.
Zo ook nu, op 7 februari. Voor ik weet wel niet de hoeveelste keer, ik ben de
tel een beetje kwijt geraakt. Maar dit jaar begint 't op een heel leuke, wat andere
manier. Ik ben namelijk de helft van mijn atelier kwijt. Of positiever
uitgedrukt, die helft wordt in beslag genomen door een andere kunstenaar. TINA.
 |
| poster bij "Zeeuwse Gasten" |
Al breinstormend was binnen het bestuur van de route namelijk
het idee "Zeeuwse Gasten" ontstaan. Nodig in je eigen atelier een
Zeeuwse collega-kunstenaar uit. Een tiental deelnemers zag dit wel zitten. Ik
ook. Met TINA. Een heel goeie vriendin van mij in Middelburg die echt Zeeuwse
sieraden en wandobjecten maakt. Met als inspiratiebronnen de Zeeuwse kust, het
rijke Zeeuwse verleden en ook dat van haarzelf (http://zeeschuim.webklik.nl/page/home).
Wat ze gaat doen in mijn atelier? Ik ben zelf ook heel
erg benieuwd. Er wordt nog hard aan gewerkt. Iets met netten, allemaal tafels
die verschoven worden, mijn hele atelier gaat worden omgegooid. Maar hoe dan
ook, had je heel vroeger Sjors en Sjimmie in de Panorama en later in Eppo, nu
dus TOOS en TINA aan de Korendijk in Middelburg. Op zondag 7 februari en dan
zelfs nog extra vroeg. Want de ateliers die meedoen aan "Zeeuwse Gasten"
zijn vanaf 11.30 uur open. En daarna natuurlijk weer op iedere 1ste zondag van
de maand, maar dan vanaf 13 uur.
Elk jaar is het weer een avontuur, die Kunst en
Cultuurroute. Met de regelmatige bezoekers, maar ook de heel onverwachte. Zoals
het Nederlandse echtpaar dat een weekend met de boot in de Middelburgse
jachthaven lag, binnenkwam, op slag verliefd werd op een groot bronzen beeld
van mij en het gelijk maar meenam. Of zoals de bezoekers uit Vlaanderen, uit
Duitsland en af en toe zelfs uit Frankrijk. Soms ook beginnen die buitenlandse
gasten regelmatiger terug te komen en worden het zelfs vrienden. Zoals dat
Duitse echtpaar dat verliefd is op Zeeland, woont in de buurt van Bonn, nu ook enkele
van mijn werken in de kamer heeft hangen en bij wie ik al een paar keer heb mogen
verblijven. Leuke dingen, zogezegd. Die niet zouden gebeuren als ik me alleen
maar opsloot in mijn atelier en dat niet zou openstellen op die maandelijkse
1ste zondag.
Natuurlijk heb ik ook wel eens kromme tenen. Want er zijn
in Nederland heel veel amateurschilders die graag de kunst bij de professionals
komen afkijken. Heel vaak vrouwen die groepjesgewijs met elkaar optrekken. Niks
op tegen natuurlijk als dat met respect gebeurt. Maar soms is er zo'n groepje
een cursus volgende amateurvrouwen dat eerst zachtjes onder elkaar kritiek
staat te leveren tot er één vraagt "is dat acryl?". En dat terwijl ik
mijn hele kunstenaarsleven lang al met olieverf werk. Ja dan moet ik mijzelf
even in bedwang houden om vriendelijk te blijven. Overdreven? Nee, dit is echt
al meerdere keren gebeurd.
 |
| bezoek in mijn atelier tijden de kunstroute |
En galerie-eigenaren kunnen er helemaal over meepraten.
Zo hoorde ik laatst van een van hen een prachtverhaal. Loopt er een groepje,
sorry mannen, ik wil jullie niet discrimineren maar het waren toch weer
vrouwen, in zijn in realisme gespecialiseerde galerie rond. Eén heeft steeds vrij
luid negatief commentaar op schilderijen van beslist niet de slechtste
kunstenaars in Nederland. Dus vraagt hij aan haar "Goh, u heeft hier vast
veel verstand van" waarop ze hem vragend aankijkt. "Ja, want u heeft
heel veel bij deze werken te vertellen". Zij: "Oh, bedoelt u
dat". Hij: "Ja. Heeft u misschien foto's van eigen werk bij u?".
"Hoezo?". "Nou, als ik u zo hoor mag u binnen de kortste keren
bij mij komen exposeren want uw werk moet wel heel goed zijn!" Er schijnt
in het groepje wat besmuikt gegrimlacht te zijn en het bezoek heeft daarna niet
echt lang meer geduurd. Ik heb er hartelijk om moeten lachen.
Nee, dan toch liever die man die af en toe op zo'n zondag
binnenkomt om op foto's te laten zien waarmee hij bezig is. Met daarbij de
vraag of ik wat commentaar wil leveren. Dan komt in mij de docent weer boven en
probeer ik samen met hem een oplossing te vinden voor de problemen waar hij
tegenaan loopt in zijn realistische manier van schilderen.
Er is trouwens nog een groot voordeel aan die kunstroute.
Het is een stok achter de deur. Want ik moet elke maand toch maar mooi mijn
atelier opruimen. Zonder die stok zou het waarschijnlijk een steeds dichter
wordende chaos worden.
 |
| hoezo vol? |
Tot volgende week.
TOOS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten